مصاحبه با استاد | کلیدهایی برای خودشناسی و رشد ظرف درونی

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته نازنین

دو تا موضوع که در این گفتگو مطرح شد ، موضوع خدا و عزت نفس هست که ارتباط بسیار نزدیکی بهم دارند یعنی عزت نفس در یکی از تعاریف خودش ، باور به وجود خداوند بعنوان نیروی خلاق ، اندیشه برتر و نیروییه که به اندیشه ها و باورها و فرکانس های آدم ها شکل میده . حالا وقتی کسی عزت نفس پایینی داشته باشه نمیتونه حضور این نیرو را درون خودش باور کنه . نمیتونه بپذیره که خداوند ، نه مقدسه نه مهربونه نه بدجنسه و نه هیچ چیز دیگه و خداوند با اندیشه های ما مهربون میشه ، بدجنس میشه ، خوب یا بد یا هر جور دیگه ای میشه . فقط با اندیشه های ما و توجهات ما و فرکانس های غالبی که احساسات ما را تحت‌الشعاع خودشون قرار میدند . یعنی در واقع این ما هستیم که به اون خاصیت برتر که قدرتِ ایجاد شدن داره و بهش میگیم خدا ، شکل میدیم اما آدم ها نمیخواند اینو بپذیرند چون بخاطر عزت نفس های پایینی که در وجودشون هست دوست دارند خدا یک چیزی بزرگتر و یک والد مهربون و قدرتمند باشه که پشت اونها بایسته و مواظبشون باشه و نمیخواند خودشون ، خدای زندگی خودشون باشند که با فرکانس هاشون به اون خدای بدون شکل ، شکل بدند .

من در مورد خودم بگم که وقتی این موضوع را درک کردم چون عزت نفس پایینی داشتم ترسیدم و گفتم خب درسته که من خالق زندگی خودم با فرکانس های خودم هستم اما اگه یه جایی به خدا نیاز داشتم چکار کنم . در واقع عزت نفس پایین ، هنوز اون خدای غلط قبلی را در ذهن من نگه داشته بود و من میخواستمش . من هنوز خدای اشتباهی را میخواستم که وقتی از آدم ها ناراحتم توی بغلش برم و وقتی از دست خودش ناراحت میشم بهش غر بزنم . و وقتی دیدم هیچ خدایی به اون مفهمومی که من باورش کرده بودم وجود نداره واقعا ترسیدم چون انقدر باورهام غلط و عزت نفسم پایین و فرکانس هام پر از نگرانی و ترس بودند که عملا اون خدای قبلی که نبود ، خدای جدیدم که با فرکانس های من به بدترین شکل عمل می‌کرد ، پس من زیر فشار باورهای خودم له شدم . تقصیر اون خاصیت برتر و نیروی خلاق ( خدا) نبود بلکه تقصیر من بود که اتفاقات را به بدترین شکل رقم میزدم . اما انقدر احساس نالایقی در وجودم شعله می کشید که نمیتونستم باور کنم که میتونم به این نیروی شگفت انگیز ( خدا) شکل بهتری بدم و مثل پرنده ای شده بودم‌ که برای فرار از قفس ذهن خودش به در و دیوار میزنه و هرچقدر تلاش میکنه نمیتونه از خودش فرار کنه . ما هیچوقت نمیتونیم از پیله فرار کنیم ما فقط میتونیم توی پیله بمونیم تا پروانه بشیم و برای همینه که استاد میگه بهترین نقطه برای شروع همین جائیه که توش هستی یعنی همین قفسی که داری خودتو به در و دیوارش میکوبی بهترین نقطه برای شروع توئه . یعنی تغییر شکل پروانه از داخل پیله شروع میشه و ما باید در هر شرایطی که هستیم هرچقدر هم که سخت باشه تغییر کنیم تا پروانه بشیم و از پیله خارج بشیم و دنیای واقعی را ببینیم . دنیایی که ذهن می‌سازه دنیای واقعی نیست . دنیای واقعی ، دنیای بعد از پروانه شدنه . این مثال پروانه مثال بسیار خوبی برای درک عزت نفس و شناخت خدای واقعیه و البته که خداوند نشانه های خودش را در دنیای واقعی متجلی میکنه تا ما با دیدن امثال پیله بودن ها و پروانه شدن ها به اصالت وجود اون قدرتی که به پیله و پروانه شکل داده پی ببریم . اینها جملات فانتزی نیست اینها حقایقی هستند که من یکی برای درکشون تاوان سختی دادم یعنی رهایی از زندان ذهن و ایستادن روی پای خودت بعنوان خدای خودت دردناکه اما قشنگی زندگی در اون لحظه ای نهفته س که میفهمی پروانه هرگز به پیله برنمی گرده یعنی وقتی بواسطه درک اون انرژی ، یاد میگیری چجوری ازش استفاده کنی و راه بکارگیریش را می آموزی خودت خدای خودت میشی چون میتونی به خدای بدون شکلی که سرشار از پتانسیل برای ساخته شدن و خلق شدن هست شکل بدی و تو دیگه هرگز به پیله ای که ترس ها و نگرانی ها حاکمش بودند برنمی گردی . و البته این پروسه منوط به ایجاد عزت نفسه . هرچقدر عزت نفس ما بیشتر بشه ، بیشتر میتونیم به خدا دست بزنیم . بیشتر میتونیم تو کارش دخالت کنیم . بیشتر میتونیم بهش دستور بدیم . بیشتر میتونیم ازش سوءاستفاده کنیم . به والله الان اون جمله استاد را توی قانون آفرینش که گفت شما به یه جایی می‌رسید که از خدا سوءاستفاده میکنید و حضار خندیدند را میفهمم .

رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند

بنگر که تا چه حد است کمال آدمیت

هیچوقت معلم ها نفهمیدند این بیت چی میگه . چون کسی دنبال اینکه این خدا کیه نرفته . خود خدا از کلمه اذا استفاده میکنه و میگه …… اذا ساءلک عبادی عنی …… اگر بندگان من درباره من پرسیدند…..چون کسی نمی پرسه خدا کیه

بله آدمی به جایی میرسه که از قدرت های زمینی فارغ میشه و البته از زندان ذهن فارغ میشه ، از پدیده ها و اتفاقات و اعتبار دادن ها فارغ میشه و خاصیت و انرژیی را باور میکنه که میتونه با فرکانس ها و باورهاش بهش شکل دلخواه را بده و این یعنی کمال آدمیت…….‌

سپاسگزارم استادم

سلام مجدد

بله درسته همه اتفاقات حتی همون اتفاقات به ظاهر بد را هم ما با فرکانس هامون بوجود میاریم ولی نگاه مثبت شما به اون اتفاق ، باعث تغییر شرایط و خلق اتفاقات بهتر بعدی میشه یعنی اصل قضیه اینه که اجازه ندید مدت طولانی در احساس بد ناشی از یک اتفاق بد بمونید و با پیدا کردن نکات مثبت در اون اتفاق ، حال خودتون را بهتر کنید و فرکانس های بهتری برای خلق شرایط بهتر بفرستید .

در واقع بحث این نیست که اتفاقات بد را ما بوجود نمیاریم . بحث اینه که وقتی یک اتفاق بد را بوجود آوردیم تمام تلاشمون را بکنیم که نگاه بدی بهش نکنیم و برچسب بد بهش نزنیم و این کار بخاطر غرق نشدن در احساسِ بدِ ناشی از اون اتفاقه که منجر به اتفاقات بدتر نشه . اگر نتونید شکل نگاهتون به اتفاق بد را تغییر بدید صددرصد اتفاقات بد دیگری را رقم خواهید زد چون در نهایت شما هستید که اتفاقات را خلق میکنید.