روی خودت سرمایه‌گذاری کن

سلام به همه دوستای عزیز

سفر تحول درون روز 51 ام.

من تجربه دودلی و تردید توی تصمیم گرفتن رو حدودا تا چهارسال پیش داشتم.یعنی میتونم بگم حدود 8 سالی درگیرش بودم.تا حدودا 4 سال پیش که دیگه کم کم ازون حالت دو دلی دراومدم.فکر میکنم با تصمیمای کوچیک شروع شده.چیزی یادم نمیاد.چیزی که میدونم اینه که دو دلی یه جهنم به تموم معناست.تردید ممکنه بهرحال سراغمون بیاد.اینکه کدوم راهو بریم.کدوم دوراهی رو انتخاب کنیم ولی اگه توقف کردیم در این دو راهی، کلا بازی رو باختیم.

اولین چیزی که اینجا سوال پیش میاد اینه که خوب الان چطوری بفهمم کدوم بهتره؟؟؟

من راهی که خودم پیش میگیرم و چندین ساله تصمیمای بزرگ رو شاید همون کمتر از یک روز یا در عرض چند دقیقه گرفتم.

تصمیمی رو بگیر که حالت باهاش بهتره.من ترجیح میدم تصمیمی رو بگیرم که احساس لذت بیشتری میکنم باهاش.حتی ممکنه دو دوتا چهارتا جواب نده.ولی چون به حرف دلم گوش کردم همه تصمیماتم بلاشک یا درست بوده یا اگر اشتباه بوده نیاز داشتم اون تجربه رو بکنم.گرچه هیچ تصمیم اشتباه خاصی انصافا یادم نمیاد تو این چهار پنج ساله.

سال 95 ارشد مازندران قبول شدم.اصفهان چندین شغل مختلف همون موقع اماده بود واسم برم.ولی از بچگی عشق شمال بودم عشق دریا.عشق اینکه برم جایی که محیطش ازادتر باشه.جایی که مستقل باشم.واقعا من هربار استاد درمورد الویتش در مورد ازادی صحبت میکنه میبینم من از بچگی این ارزو رو داشتم که طوری زندگی کنم که به احد الناسی نیاز نباشه جواب پس بدم.شاید 7 یا 8 سالم بود یا کوچکتر.میرفتم بازی کامپیوتری خونه دوستام و میخاستم شب بمونم.یادمه خانوادم که میگفتن یعنی چی میری میخای بمونی،گاهی بهشون میگفتم یا گاهی تو دلم میگفتم واسه چی من باید به کسی جواب پس بدم.شما فکر کن یه بچه 7 ساله!!!!

خودتون تصور کنید الان تو این سن واقعا من با چه شدتی علاقه دارم زندگی ازادی داشته باشم.

خلاصه اینکه سه چهارتا شغل به نسبت عالی رو رها کردم و گفتم من میخام برم مازندران.همه از خانواده و اکثر دوستام میگفتن نرو اخه اینجا تو شهر خودت بهتر میتونی کنار درست کارکنی فلان بهمان.

ولی یادمه میخندیدم به حرفاشون.چون اونا نمیدونستن من دارم به عشق شمال ودریا و ازادی. و استقلال و دوری از خانواده میرم ارشد.و جالبه که از دو سه هفته اول همونجا شروع کردم به امتحان کسب و کارهای مختلف.و نشون داد که اینا باورای غلط اونها بوده که حتما باید در محیط امن خودت کارکنی.

هزار بار ازون تصمیم خودم راضی هستم.دیگه هیچ وقت حسرت نمیخورم که من باید میرفتم شمال.رفتم و لذتشو بردم و اجازه ندادم با دودوتا چهارتا ارزوی خودمو دفن کنم.گرچه وقتی به حرف دلت گوش کنی اتفاقا دودوتا چهارتاها بهتر جواب میده.

من بین دوراهی ها حداقل چهار پنج ساله اونی که باهاش حال میکنم رو انتخاب میکنم.الان که بسیار بسیار قوی تر نسبت به قبل تصمیم میگیرم.واقعا عضله تصمیم گیری ادم قوی و قوی تر میشه.

واقعا هرچی ادم خودشو بهتر بشناسه میتونه سریعتر و با قدرت بیشتری تصمیم بگیره.

اگه دیدید میترسید به این فکر کنید که ما نهایت هفتاد هشتاد سال میخایم عمر کنیم.همه ما یا یک سوم یا نصف ازین زمان رو گذروندیم.پس قضیه اونقدرا جدی نیست که از چیزی بترسیم.مهم اینه کاری که باهاش حال میکنیمو انتخاب کنیم و برین جلو.کاری رو انجام بدیم که ده سال دیگه یا موقع مرگ حسرت انجام اونو نداشته باشیم.اصل اینه که همه ما ابدی و لایتناهی هستیم.

به نظرم جهنم چیزی جز حسرت خوردن نیست.

اگه جوری زندگی کنیم که اون کارایی که دوست داریمو انجام بدیم هیچ وقت حسرت هیچی رو نمیخوریم.و این خودش یعنی بهشتی زندگی کردن.

با همه این صحبتا بازم نیازه بتونم بهتر و بهتر تصمیم بگیرم.تصمیمات قویتر و سریعتر و بزرگتر.

ممنون از استاد عزیز بخاطر این فایل فوق العادشون و ممنون از خانم شایسته عزیز بخاطر این سفرنامه.

انشالله در زمان مناسب میبینمتون استاد و بوسه بارونتون میکنم.

خدانگهدار همگی