آنچه از سفر به لاس وگاس آموختم

سلام به دوستان هم فرکانس و استاد عزیزم

یک چیزی که من امروز یاد گرفتم اینه که ما وقتی سعی می‌کنیم خودمون با خودمون در صلح باشیم خودمون آرامش رو درونی در خودمون بدون وابسته شدن به عامل بیرونی دیگه برای خودمون رقم بزنیم، با تنهاییامون حال کنیم و لذت ببریم

به آدم هایی هدایت میشیم که خودشون هم همینطورین خودشون با خودشون در صلحن و وقتی ما در کنار هم قرار میگیرم انرژی های خوبمون رو به هم منتقل میکنیم و به اصطلاح باهم دیگه حال میکنیم

اگر بخواییم منتظر اتفاقات آدم ها و شرایط باشیم تا حالمون خوب تا لذت ببریم اون شرایط اون اتفاق که هیچ وقت نمی افته هیچ تازه شرایط روحمون اونطوری که هست باعث میشه اتفاقات جوری بیوفته که ما احساسمون هی بدتر بدتر شه

اول اینکه نباید منتظر اتفاق افتاده یک شرایطی باشیم باید سعی کنیم خودمون یواش یواش با کنترل ذهن ساختن باور های هم جهت با شرایط و چیزی که میخواییم و اقدام عملی شروع کنیم اون شرایطی که دوست داریم تجربه کنیم رو رقم بزنیم

و یه پیشنهادی که من برای شما دارم اینه که به قول استاد که توی یکی از فایل هاشون گفتن، نقش قربانی رو بازی نکنید، مظلوم نباشید بخدا با ناراحت بودن و عاجز نالی کردن حتی توجه خدا رو هم نمیتونیم به خودمون جلب کنیم هیچ داریم با سرعت هر چه تمام تر خودمون از لذت بردن از نعمت و نکات مثبت زندگی محروم میکنیم

اگر یکی شرایط مالی یا شرایط روابطش یا سلامتیش خوبه به این معنی نیست که خدا اون رو دوست داشته یا دلش براش سوخته یا انتخاب کرده که اون شخص چنین چیز هایی رو تجربه کنه دلیلش فقط و فقط باور ها و عملکرد اون ‌شخص هستش

و یه چیز دیگه اگر یک چیزی رو میخوایید اگر یک خواسته ای دارید فرقی نمیکنه که چه خواسته ای و یا چقدر بزرگه اون خواسته برای شما اگر بتونید ذهنتون رو کنترل کنید اگر بتونیم به نکات مثبت توجه کنیم اگر الهام هایی که بهمون میشه که نتجیش احساسه خوبه رو عملی کنیم مطمئن باشید که خداوند صد قدم به سمت برمی‌داره اگر ما یک قدم به سمت خواستم ن برداریم خداوند با زبان نشانه ها صد قدم به سمت اینکه کمکمون کنه به هدفمون برسیم بر میداره این تکه رو واقعا خودم بهش باور دارم

من یه مدت تصمیم به مهاجرت داشتم بعد دیگه از سرم افتاد دوباره چند وقت پیش یک شرایطی پیش اومد که بهش فکر کنم اول که شرایط مهاجرت پیش اومد گفتم نه من دیگه نمیخوامش من دیگه از اون فاز اومدم بیرون دیگه ولش کن بعد هی دیدم نشانه داره میاد که آقا جان این مسیر رو جدی بگیر سر سری از ش نگذر و این شد که بالاخره تسلیم شدم البته این تسلیم شدنه خودش سه هفته طول کشید و لی از موقعی که گفتم حالا که این همه نشانه هست برای مهاجرت چرا من جلوس بگیرم شاید قراره کلی چیز این مسیر بهم یاد بده کلی وابستگی هام کمتر شه کلی خودم بزرگتر شم بیشتر توی اجتماع بتونم مستقل باشم بتونم از این فضای استیبلی که توش هستم بیرون بیام و کلی تجربه جدید کسب کنم و از وقتی همراه شدم در این مسیر

نانا ها صد برابر بیشتر شده که این مسیری که دارم میرم مسیر درستیه کار هام به راحتی و خیلی سریع داره انجام میشه تمام قوانین و قانون هایی که میگن اگر بخوای مهاجرت کین باید فلان ویژگی داشته باشی همش داره یزر پا گذاشته میشه و اینطوری از طریق این نشانه ها خدا داره بهم میگه توی این مسیر باش ولی تو سعی کن بازم به این مسیر وابسته نشی در حین حال خودت رو کم کم آماده کن برای مهاجرت برای دوری از خانواده برای مستقل بودن برای اینکه تو زندگی از این به بعد فقط خودتی و خودت و خودت باید به خدات کمک کنی

خودت باید تصمیم بگیری برای آینده ات، و من خوشحالم که اون بار اولی که میگفتم من میخوام مهاجرت کنم نشد چون اون موقع واقعا حس لذت الان رو نداشتم اون چسبندگی و احساس نیاز بیشتری داشتم به مهاجرت، اونموقع از زندگیم لذت نمی‌برد، اونموقع خیلی هنه چیز سخت و به زور داشت اتفاق می افتاد، ولی الان ظرف وجود من بیشتر شده، الان باور های بهتری دارن، الان بیشتر با خودم در صلحم و شاد بودن و آرامش داشتن رو به یه شرایط خاص گره نزدم البته هنوزم باید تلاش کنم تا ذهنم رو کنترل کنم