آنچه از سفر به لاس وگاس آموختم - صفحه 17

به نام خدا

من به این حقیقت پی برده ام که : همه ی آدم ها ، تمام وجودشان در پی تجربه ی شادی و خوشبختی و زیبایی ِ زندگی در تمام ابعاد است. و به همین دلیل ،همه ی عمر در پی مسیر درست و اصلی رسیدن به این خواسته هستند .حتا برای یافتن اش مسیرهای متفاوتی را تجربه می کنند تا شاید به بخشی از این خواسته دست بیابند.

زمانی که کودک بودیم ، چه خوب بلد بودیم راز و رمز داشتن ِ تمام و کمال ِ این خواسته را، اما هرچه بزرگ تر شدن صلح درون مان با خداوند آشفته تر شد و رابطه مان دور تر و دور شدیم از داشتن این خواسته .

و حال که انسان های بالغی شده ایم به دور از خواسته ی حقیقی و درونی مان ، در پی رسیدن به آن همه چیز را می آزماییم تا بلکه لحظه ای ، ساعتی ، روزی و زمانی بلند یا کوتاه ، دوباره آن لذت و شادی و خوشبختی نخستین را – که تمام روح مان در پی آن است- تجربه کنیم.

اما حقیقت این است که وقتی مسیر ِ درست ِ رسیدن به خوشبختی و شادی را اگر نپیمایی ، هرراه دیگر فریبی بیش نیست و مثل این است که تو زیباترین و خواستنی ترین خوردنی را فقط از پشت شیشه به تماشا بنشینی بدون آنکه با تمام وجود داشته باشی اش و مزه اش را بچشی و از خوردن اش غرق در لذت شوی و یا حتا یک قدم جلوتر بروی و راز درست کردن و خلق کردن اش را خودت واقف بشوی تا هروقت دلت خواست بتوانی دوباره بتوانی برای خودتلذت تجربه ی دوباره اش را بیافرینی.

و «شانس» و توکل به آن، یکی از این راه های فریبنده است که تو را آن سوی ویترین ِ چراغ جادوی خوشبختی اسیر خود می کند و فقط با زرق و برق ِ نمایش لذت و شادی ِ حاصل از داشتن اش فریب ت می دهد و تو هر بار به امید داشتن و تجربه اش ،همه ی زندگی و امید و زمان و پول ات را فدای این می کنی که دوباره به پشت ویترین بیایی تا شاید بتوانی بالاخره این «مطلوب ِ همیشگی »ات را در آغوش بگیری و از آن لحظه به بعد زندگی، بهترین و زیباترین روی اش را برای تو به نمایش بگذارد.

…

ما انسان ها (البته منظورم نوعی است ) گاهی مصداق واقعی همان ضرب المثل می شویم :

«آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم / یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم »

و به نظر من چقدر تماشای مان از سوی یک آگاهی برتر هم می توانند خنده آور باشد و حرص دهنده !!!

…

…

بعد از تماشای این فایل بود که با خود مرور می کردم که بارها در گذشته از انسان هایی با زندگی متوسط و حتا رو به ضعیف پیرامون ام وقتی می خواستن رفتن به خواستنی ترین و خوش ترین جای دنیا را مثال بزنن می شنیدم که می گفتند : « مگر آمده ای لاس وگاس» و من برای م سؤال پیش آمده بود که مگر لاس وگاس چه جور سرزمینی است که مهدِ شادی و خوشبختی شناخته می شود. و هیچ وقت ، هیچ کس ، به زیبایی استاد نمی توانست ماهیت واقعی این شهر را برای م روشن کند و پی ببرم به همان حقیقتی که در بالا در باره اش نوشتم. و هیچ وقت این قدر که بعد از تجربه ی دوازدهمین روز سفرمان ب درک معنای عمیق نهفته در این شعر حافظ پی نبرده بودم:

سالها دل طلب ِ جام جم (که شبیه چراغ جادوی علائ الدین شگفتی آفررین است ) از ما می کرد

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

*

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است

طلب از گمشده گان لب دریا می کرد

*

بی دلی در همه احوال خدا با او بود

او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد!!

حال می فهمم که همیشه و در همه ی دوره های زندگی انسانی ، انسان ها در پی رسیدن به «خدا» (که خلاصه ی تمام خواستنی ها ست) کج راهه و بیراهه پیموده اند و یک لحظه وقتی استاد از درصد انسان هایی که طعم واقعی داشتن این خواسته را چشیده اند سخن می گفت به خود لرزیدم ، آیا من جزو همان یک درصد هستم ؟

باید بگویم چه خوشبختیم همه ی ما «خانواده ی صمیمی عباس منش» که مسیر ِحقیقی ِرسیدن به مطلوب جان خویش را یافته ایم به لطف خداوند و آموزش های استاد و خدا را برای نعمت «هدایت» اش شکر می گویم. با تمام قلب ام .

خدایا شکرت

دوستتان داریم

شاد باشید

30آبان 1398