درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش

سلام علی جان.

کامنتت رو خوندم و خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم.

علی جان ما باید حواسمون به تکامل مون باشه.همه حتی خود استاد هم اگر لحظه ای غافل بشن نجواها شروع میشه

از یک جایی به بعد که واقعا مرحله ی پذیرش شروع میشه دیگه انسان نمیتونه جلوی پاشش اشکهاشو بگیره .

علی جان نمیدونم فایل تفسیر دعای کمیل رو با خوانش استاد دیدین یا نه

من بار اولی که فایل صوتیشو گوش کردم مغزم متلاشی شد

حس رهایی رو تجربه کردم قشنگ بی وزنی رو تجربه کردم

هدفن توی گوشم بود و بسمت قله ی کوه نزدیک خونمون در حال حرکت بودم

عینک آفتابی به چشم داشتم و اشک هایی که مثل سیل بند نمی یومد .

دیگه اونموقع صدای استاد که نبود صدای خود خدا بود که راجع به حضرت علی می گفت ومن انگشت به دهان بودم که چقدررر این آدم متواضع بوده و باز هم اشک بود و اشک .

مرحله ی پذیرش تازه برای من اون موقع اتفاق افتاد که از روی خداوند خجل شده بودم وقتی که شخصیت علی ع رو مجسم می کردم …

نمیدونی چه حالی بود.

این حال از خود بیخود شدن رو برای همه ی اعضای سایت آرزو می کنم.

بعدش نو شدم

یه آدم دیگه شدم

صبور

مهربان

شاد

دستگیر

و الان حتی توی همون طبیعت زیبا از دیدن یه کفشدوزک یاقاصدک خوشحال میشم تا گلهای بنفشه و کلونی مورچه ها که نماد تلاش و کوشایی هستند تااااا خود کوه و آسمانی که عظمتش همه چیزو از یادم میبره.مدهوشش میشم.

علی جان از یه جایی به بعد وقتی که گوشمو کر کردم نسبت به عوامل بیرونی ،اونموقع خود خدا شروع به صحبت کردن با من کرد.نمیدونی چه حسن نابیه.

غرورمو له کردم زیر پاهام .

کلاممو مدیریت کردم.

احساساتمو کنترل کردم.

حال خوب کن مردم شدم….

آخ آخ نگم برات

حالم عاااالیه.

امیدوارم بازم ازت رد پا ببینم علی جان.

در پناه خدا برات آرزوی آرامش و رستگاری می کنم.