درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 2

به نام رب مهربانم

سلام به استاد عباس منش عزیز و سلام به خانم شایسته گرامی

خدارو شکر می کنم بابت دیدن مردی ثروتمند و شاد که بی دریغ از هر موقعیتی استفاده میکنه تا کمک کنه مفاهیم و قوانین رو بهتر درک کنم. خدارو شکر بابت روزی بغیرالحساب که نصیب شما کرده تا هر تکنولوژی جدید در هر زمینه ای که بهش علاقه دارید براحتی تهیه کنید. که از هر چیزی بهترین متریال و برند رو بخرید. تا بدون دغدغه کمبود به لذت بردن از زندگی بپردازید. تا به ما هم فرصت باور فراوانی بدید.

استاد از شما برای مرور دوباره و صدباره قوانین ممنونم و ممنون که مرتب یادآوری می کنید به ما که اصل قانون چیه، چرا که من خودم شخصا نیاز دارم هر روز بارها و بارها این قوانین بهم یادآوری بشه تا راه رو گم نکنم.

استاد مواردی که فرمودید رو من دقیقا در پروسه یادگیری رانندگی سپری کردم و چقدر دقیق و مو به مو صدق می کنه. من 5 سال بعد از گرفتن گواهینامه تونستم ماشین بخرم و خوب طی مدت پنج سال میشه گفت که هیچ چیز از رانندگی یادم نبود. شروع کردم به یادگیری مجدد. مساله این بود که برادرم به من گفت نیاز به هزینه نیست و چند بار که با من بریم رانندگی همه چیز یادت میاد. و منی که اضطراب داشتم، ترس از رانندگی داشتم، چیزی بلد نبودم، و از طرفی نگران حرف همکارا و آشنایان هم بودم که باید بهترین باشم در رانندگی چون از من انتظار دیگه ای میره. بماند که به دلیل باور کمبود، نگران خط و خش و آسیب ماشین صفرم هم بودم.

شروع آموزش با برادرم در اتوبان بود و در واقع از جای سخت آموزش من شروع شد و نتیجه شد اینکه شدت ترسی در من ایجاد کرد که 3 ماه زمان برد تا به حالت عادی برگردم. اون روز خداروشکر هیچ اتفاقی نیفتاد اما من دچار ترس و اضطرابی شدم که بیمارم کرد و مجبور به مصرف داروهای کنترل اضطراب و آرامبخش شدم. چون این ترس تمام زندگی من رو تحت تاثیر قرار داده بود و در عرض حدود 3 ماه من رو با کاهش وزنی 7 کیلویی مواجه کرد. عدم رعایت تکامل باعث شد من از رانندگی متنفر بشم. به این نتیجه رسیده بودم که من اصلا استعداد رانندگی ندارم و کاش ماشین نمیخریدم و از طرفی هم مدام خودم رو با رانندگان چندین ساله مقایسه می کردم و هر روز ناتوان تر و مستاصل تر از روز قبل. دیگه هم از رانندگی و هم از ماشینم متنفر بودم.

خداروشکر که یک روز خدایی که همیشه من رو دست بهترین بنده هاش میسپره، من رو هدایت کرد به ویدیویی از یکی از برترین مربیان آموزش خصوصی رانندگی ایران در تهران. و چقدر آروم آروم و اصولی و با طی تکامل من موفق شدم راننده بشم. در تماس اول خیلی آروم و متین به من گفت “تا روز شروع کلاست با من اصلا ماشین رو بیرون نبر و صبور باش. سختش کنی، سخت میشه”

ایشون خیلی آروم آروم و با حوصله بدون عجله برای مراحل بعد شروع به آموزش کردن و در هر مرحله به مهارت میرسیدم، آموزش بعدی آغاز می شد. از ایست و حرکت ساده، حرکت مستقیم، دور زدن، دنده عقب، پارک، و همه مهارتها پله به پله و بدون عجله طی شد و بالاخره بعد از 20 جلسه من به تنهایی تا محل کارم رانندگی کردم. مساله ای که یاد گرفتم و همین الان هم هر روز با خودم مرور می کنم اینه که عجله نکنم و به خودم فرصت بدم تا تبدیل بشم به راننده ای حرفه ای تر. خودم رو با روزهای قبل خودم مقایسه می کنم و بهبودهامو به خودم یادآوری می کنم و تحسین می کنم خودمو. به بقیه کاری ندارم و حواسم به رانندگی و پیشرفت خودمه و از طرفی رانندگی خوب بقیه رو هم تحسین می کنم. و هر روز برام مهمه که دقت کنم و مهارتمو گسترش بدم و خودمو تحسین کنم. و الان که این کامنت رو مینویسم اون مسیر عصبی در مغز من شکل گرفته و تلاش آگاهانه ای طی رانندگی ندارم.

خدارو هزاران بار شاکرم بابت اینکه همواره بهترین دستانش در زندگی من حضور دارند.