درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

به نام خدای وهاب

فَاصْبِر إِنَّ وَعدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَا یَسْتَخِفَّنَّک الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ

پس صبر کن، که وعده خدا حق و حتمی است. مباد آنان که به مرحله یقین نرسیده‌اند، تو را بى‌ثبات و سبکسر گردانند.

آیه 60 سوره روم.

سلام به استاد عباس‌منش عزیزم و مریم جانم و همه دوستان هم‌مسیر

استاد نمی‌دونم جنس فایل‌های اخیر تغییر کرده یا من تغییر کردم. احساس می‌کنم خیلی جدی‌ تر و عمیق تر وجودم داره شخم زده می‌شه و همه اون ترمزها تازه نمایان می‌شه. همه آت و آشغال هایی که سال ها اون زیر مونده و یادم رفته بوده، داره میاد رو. انگار بخوای آب زلالی رو که در اعماقش کلی لجن و جلبک و رسوب هست تصفیه کنی و اون لجن ها رو بکشی بیرون. چطور در درون آب یک غلیان و آشوب درست می شه و آب گل‌آلود می شه، در درون من هم همینطور شده.

در متن این فایل دو مورد نوشته شده که باید پاسخ بدیم.

]]= مورد اول: رابطه بین احساس عدم لیاقت و از دست دادن نعمت‌ها…. یا احساس گناه کنی که “وقتی خانواده من یا خواهر من رابطه خوبی ندارد، این ناجوانمردانه است که من اینقدر از رابطه ام لذت ببرم.

استاد می‌خوام بگم شما و مریم جانم معرکه هستید، بی‌نظیرید. ببین چه جوری دارید با این سوالات ما رو به خودشناسی می رسونید.

راستش من داشتم فکر می‌کردم که دچار احساس عدم لیاقت نیستم و اینا…، که دیدم در ادامه اون جمله نوشتید: «ناجوانمردانه است که من اینقدر لذت ببرم…»

استاد دقیقاً زدید به هدف. و این مشکل من در تمام این سال‌ها بوده. نمی‌خوام روی نکات منفی و اندوهبار تمرکز کنم و از خانواده‌ام و مشکلات زیادشون بگم.

گذرا اشاره کنم که من تازه 900 و خرده‌ای روزه که کم‌کم دارم می‌فهمم چه جوری باید زندگی کنم و از زندگی لذت ببرم. و اصلاً‌ لذت ببرم و لذت بردن رو گناه ندونم.

قبل از این، اگه فرصتی برای شادی و خوشی و لذت بردن پیش می‌اومد، اگه رستوران می‌رفتم، میوه نوبرونه و گرون می‌خوردم، غذای خوبی رو می‌چشیدم، اگه سفر می‌رفتم، تفریح می‌کردم، شیرینی خوشمزه می‌خوردم، کلاً اگه هر چیز خوب و لذت‌بخشی رو تجربه می‌کردم، پشت سرش یه فصل گریه می‌کردم و غصه می خوردم و آه می کشیدم و احساس می کردم یه سنگ به اندازه تموم‌ عالم روی سینه‌م سنگینی می کنه. و در نتیجه، اون لذت بهم زهرمار می شد.

چرا؟ چون خانواده ام همونطور که قبلاً گفتم، سال هاست درگیر اعتیادند، و هم به دلیل شرایط خاص و بسیار بدِ بیمارگونه و‌ هم به دلیل هزینه بالای مصرف، نمی تونن هیچ لذت و سفر و تفریحی داشته باشن. توان جسمی و مادی اون رو ندارند. اجاره خونه‌ای که می گیرن، پس‌اندازی که ازش خرج می کنن، و‌ کمک های من هم کفاف مخارج سنگینشون رو نمی ده. و فقط خرج زنده بودنشون می شه. یعنی هرگز نمی تونن چیزهای خوشمزه بخورن، تفریح کنن، سفر برن، لذت ببرن.

استاد من تازه 900 و خرده‌ای روزه که یاد گرفتم لذت ببرم، زندگی کنم، اینجا و در لحظه اکنون باشم. در این مدت، کم‌کم احساس گناه و احساس عذاب وجدان از من گرفته شد.

قبلاً احساس گناه داشتم که الان خانواده‌م خوشحال و سالم نیستن و فلان نعمت و خوراکی رو ندارن، ولی من دارم. و هی اشک و غصه و‌ ماتم. و نتیجه‌ش این شد که من به انواع بیماری های روحی و جسمی مبتلا شدم و بارها تا آستانه مرگ رفتم.

اما کمی بعد، وقتی از این مسیر اشتباه و بیماری هام خسته شدم، و به خودم گفتم من باید فقط خودم رو نجات بدم، فقط خودم رو، اون وقت بود که اول شما رو و بعد سایت رو پیدا کردم.

امروز احساس لیاقت دارم. امروز فکر می کنم من لایق این زندگی خوب و آروم در یه خونه شیک در شمال شهر تهرانم، منطقه ای که قبلاً باید سه چهار کورس ماشین سوار می شدم تا بهش برسم و اصلاً در مخیله‌م هم نمی گنجید روزی بتونم اونجا زندگی کنم. اما خدا رو شکر این امکان به آسااانی برام فراهم شده. خدای عزیزم برام فراهم کرده. خونه ای که با خونه پدری و مادریم از زمین تا آسمون متفاوته. امروز فکر می کنم من لیاقت سفر خارجی و هتل پنج ستاره و سلامتی و آرامش و لذت های دیگه رو دارم.

خدا جونم صد هزار بار شکرتتت. این آیه خیلی برام الهام‌بخش بوده. خیلی نشونه بوده برام:

فَاصْبِر إِنَّ وَعدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَا یَسْتَخِفَّنَّک الَّذِینَ لَا یُوقِنُونَ

پس صبر کن، که وعده خدا حق و حتمی است. مباد آنان که به مرحله یقین نرسیده‌اند، تو را بى‌ثبات و سبکسر گردانند.

چرا لیاقت دارم؟ چون براش بها پرداختم. چون وقتی اونا نتونستن ذهنشون رو کنترل کنن و درگیر اعتیاد شدن، من ذهنم رو کنترل کردم. من اوایل به سختی ذهنم رو کنترل کردم. ولی در نهایت به آسانی نجات پیدا کردم. و زندگی امروز حقمه. به قول استاد، نه که حقمه، قانونشه. قانون. من طبق قانون رسیدم و اونها طبق قانون نرسیدند. این زندگی امروز پاداش کنترل ذهن منه. به قول قران، پاداش تقوای منه.

]]= درباره تجربه هایی بنویس که احساس قربانی شدن باعث شد شرایط به گونه ای پیش برود که باز هم بیشتر احساس قربانی شدن داشته باشی.

باز هم بزرگ ترین و شاخص ترین موردی که بتونم بگم، به همین موضوع خانواده ام برمی‌گرده. اوایل که نمی‌فهمیدم قانون چیه، وقتی با دو سه تا از دوستان صمیمی درددل می کردم و اونها دلسوزی می کردند و می گفتند آخی… چه وحشتناک، چطور تونستی که در این شرایط اینطور سالم بمونی و…، من بیشتر احساس قربانی بودن می کردم و یه طوری دلم می خواست بگم که بله، شرایط من خیلی بد بوده. هی بیشتر خودم رو در جایگاه قربانی نشون بدم و از این بابت لذت می بردم.

که گفتم نتیجه‌ش هم شد اینکه من مدام مریض بودم، مریضی‌های مختلف و عجیب و غریب که خوب نمی شدند. از این دکتر پنجه‌طلا به اون دکتر حاذق دست‌طلا! یه دوره‌ای من همه‌ش دکتر بودم. هم مریضی جسمی و هم روحی و ترس و استرس. آخرشم هیچی. یه مریضیم رو هیچ دکتری نمی فهمید چیه. بستری شدم…، تا پای جون رفتم… و خوب نمی شد. و وقتی هم دیگران می گفتن آخی مریضیت چیه، مفصل و با آب و تاب تعریف می کردم که بیشتر دلشون برام بسوزه… انگار اونا قراره کاری برام بکنن و نجاتم بدن!

آخ استاد… استاد عزیزم…

منِ اون موقع کجا و منِ الان کجا؟

استاد نمی دونید که چقدر عاشقتون هستم و چقدر این 900 و خرده ای روز رو مدیونتونم.

آخرشم مریضیم وقتی خوب شد که ام از درون خوب شدم، ذهنم خوب شد، ذهنم سالم شد، افسااار این ذهنم رو گرفتم و کشیدم!

استاد نازنینم، مریم جان بی‌نظیرم، هزاران بار ازتون سپاسگزارم که این فایل عالی و توحیدی رو در این فضای رویایی و زیبا تهیه کردید. لباس هایی به این زیبایی پوشیدید، این قدر عاشقانه کنار هم ایستادید، زیبایی های همدیگه رو دیدید و بیان کردید، درون‌بچه رو فرستادید که برامون فیلم بگیره و ما رو شگفت‌زده کنه. و خودتون اینطور با عشق و این قدر قشنگ برامون صحبت کردید. عاشقتون هستم و دستِ یاریگرتون رو به نشانه سپاسگزاری و عشق می بوسم.

سلام مرضیه جانم. پاسخی که برام نوشتی هدایتم کرد که بیام و کامنتت رو بخونم و چقدر لذت بردم.

اشاره‌ت به بازی ایران و استرالیا چقدر بجا بود و خاطرات خوشی رو یادآوری کرد و منم دقیقا اون خنده‌های عابدزاده عزیز رو یادمه. :)

نکته ای که در مورد آرامش در زندگی گفتی و اینکه برای همین ریتم آروم زندگی شکرگزاری کنیم، خیلی عالی بود. چیزی که من به فرزندم می گم دقیقاً همینه. می گم همین که در آرامش از خواب بیدار می شیم و می تونیم از نعمت های خداوند لذت ببریم، مثلاً اینکه با آب زلال دست و صورتمون رو بشوریم و طراوتش رو‌‌ حس کنیم، طعم خوراکی های مختلف رو بچشیم، نور و گرمای آفتاب رو احساس کنیم، آسمون پر ابر قشنگ رو ببینیم، و با آرامش شاهد این زندگی و زیبایی هاش و گذر زمان باشیم خیلی شکر داره.

مرضیه جانم ممنونم ازت به خاطر شعر زیبایی که نوشتی.

راستی منم هر روز توی پارک پیاده روی می کنم و عیناً حس و حال تو رو دارم و از دیدن مناظری که توصیف کردی لذت می برم.

در پناه خدا سالم و ثروتمند و شاد و در آرامش باشی عزیزم.