live | چگونه با قانون آفرینش، خواسته هایم را خلق کنم - صفحه 19 (به ترتیب امتیاز)

کامنت سوم

20 آذر 1403

“اگر خواسته واضح باشه، راه ها بهت گفته میشه.”

“تو قدم اول رو بردار، قدم های بعدی خود به خود برات مشخص میشن.”

الان خواسته ی من چیه؟

این که ثروت به دست بیارم که بتونم خوراک و پوشاک بخرم، تفریح کنم، لذت ببرم و زندگی مرفهی داشته باشم.

قدم اولی که بهم گفته شد هم این بود که اعلام کنم کلاس خصوصی زبان برگزار میکنم. توی همین قدم اول درآمدم از صفر رسید به ماهی یک میلیون و هشتصد هزار تومن. همزمانی خوبی هم اتفاق افتاد و همون موقعی که من اعلام کردم کلاس برگزار میکنم، یکی از آشنایان عزیزم دنبال کلاس خصوصی زبان میگشت. از طرف دیگه یک عزیز دل دیگه هم به کمکم اومد و زمانی که من درس میدادم، از دخترم به صورت کاملا رایگان نگهداری میکرد.

الان قدم دوم بهم گفته شده. اونم اینه که علاوه بر کلاس حضوری، کلاس های آنلاین هم برگزار کنم. برای برداشتن این قدم از چند نفری که سابقه ی تدریس آنلاین داشتن پرسیدم از چه نرم افزاری استفاده میکردن. تجربیاتشون رو شنیدم و توی یک وبسایت تدریس آنلاین هم عضو شدم.

البته افکار زیادی توی ذهنم میاد که مانع تراشی میکنه. مثلا این که دخترم رو کی نگه داره، یا اگر هم کسی پیدا بشه نگهش داره، من نمیتونم طولانی مدت سر کلاس باشم چون ممکنه بچم هر لحظه گریه کنه و منو بخواد. اما میدونم همون طور که قبلا همه چیز به موقع و به راحتی درست شده، بازم درست میشه.

“حالا این که چجوری درست میشه رو بعدا بهت میگه، بعدا جهان بهت نشون میده.”

” باورهات باید هماهنگ و هم راستا با خواسته هات باشه.”

حالا کدوم باورهام باید اصلاح بشه؟

همین که در طول مسیر رسیدن به خواسته، خود به خود همه چیز حل میشه و نیازی نیست من کاری بکنم. فقط کافیه اون خواسته رو داشته باشم و در جهت رسیدن بهش قدم بردارم.

الگوهایی که میتونم برای اصلاح این باور بیارم چیه؟ چه زمان هایی یه خواسته ای داشتم و همه چیز دست به دست هم داده و من بدون کوچیکترین تلاشی به خواسته ام رسیدم؟ الگوها ایناست:

1. وقتی قدم اول رو برای کسب درآمد برداشتم، نمیدونستم باید دخترم رو پیش کی بذارم. اما دقیقا در همون لحظه ای که اولین شاگردم رو پذیرفتم، خدا کسی رو برام محیا کرد که از فرزندم نگهداری کنه. خداوند من تبدیل شد به اون آدم نازنینی که الان داره به صورت کاملا رایگان فرزندم رو نگه میداره که من بتونم تدریس کنم و درآمد داشته باشم. خدایا شکرت. با نوشتن و خوندن و مرور کردن این اتفاق قلبم شِکُفت.

2. همین چند ماه پیش قرار بود بادوم درختی با پوست بخرم. از یه مدت قبلش هم گردو میخواستم اما بیخیال گردو شده بودم و قرار بود فقط بادوم بخرم. چون باورهای قدرتمند کننده ای درباره ی ثروت ندارم، برای همین درآمد زیادی ندارم که بتونم هرچی میخوام بخرم. اما قبل از اینکه اقدام به خرید بادوم کنم، عمه ام کمی بادوم درختی و گردو از محصولات باغشون داد به پدرم که برام بیاره! این اولین باریه که در تمام این 32 سال زندگی من، عمه ام برامون بادوم و گردو میاره! من تا حالا ندیده بودم! البته همیشه دستش خیره و برامون از محصولات لبنی، سمنو و مواد غذایی که خودشون توی روستا درست میکنن میاره. اما بادوم درختی و گردو دیگه یه نشونه ی واضح بود برای من، که بفهمم وقتی یه خواسته ای باشه، مسیر رسیدن بهش خیلی آسون و همواره. خداوند بزرگوار و بلند مرتبه ی من تبدیل شد به بادوم درختی و گردو و اومد توی خونه ی من! پروردگارا عظمتت رو شکر.

3. وقتی میخوام یک فایل گوش کنم یا غذا بپزم یا به کارهای شخصیم رسیدگی کنم، از خدا درخواست میکنم دخترم رو نگه داره که من بتونم به کارهام برسم. مثل همین الان که دخترم بیداره ولی داره با خودش بازی میکنه و کاری به من نداره. البته من دارم این فایل رو کم کم میبینم و به هر حرف یا نکته ای که میرسم، متوقفش میکنم، بهش فکر میکنم، الگو پیدا میکنم و کامنت مینویسم. این باعث میشه همین یک فایل ساعت ها یا حتی روزها وقتم رو پر کنه. اما در حال حاضر خداوند فرزندم رو نگه داشته که من ادامه ی کامنتمو بنویسم. خداوند بزرگ من تبدیل شده به سرگرمی برای دخترم و اینجوری داره به من کمک میکنه.

4. چند روز پیش هوس شیرینی کردم، اما چون هنوز باورهای قدرتمند کننده ای درباره ی ثروت ندارم، پولی نداشتم که شیرینی بخرم. گفتم خدایا من شیرینی میخوام. خودت بهم شیرینی برسون. خدای مهربان من هم تبدیل شد به یه جعبه شیرینی بزرگ و از طرف مهمانان نازنینی اومد به خونه ی مادرشوهر عزیزم. ایشون هم یه پیش دستی رو پر کردن و دادن به من که ببرم خونمون. من انقدر از اون شیرینی ها خوردم که دیگه دلم هیچ چیز شیرینی نمیخواست. خدایا شکرت. چقدر تو رزاقی.

5. باز هم از هوس های تغذیه ای بگم. من هر دو روز یک بار وقت میذارم و برای دو روز غذا میپزم. چون کلا حوصله ی آشپزی ندارم. غذامون تموم شده بود و من باید غذا میپختم. گفتم خدایا میشه ما رو مهمون کنی؟ خداوند بزرگ من هم گفت چرا که نه؟ و تبدیل شد به یک قابلمه برنج و از طرف مادرشوهر نازنینم اومد به خونه ی من. من فقط یه خورشت پختم و گذاشتم کنارش. انقدر آماده کردن خورشت سریع شد که خودم هم تعجب کردم. تا دو روز داشتیم همونا رو میخوردیم. خدایا عظمتت رو شکر. بزرگوار، بلند مرتبه، ازت سپاسگزارم.

6. من از وقتی به دنیا اومدم توی خونه ای بزرگ شدم که مالکش پدرم بود. یعنی من هیچ درکی از اجاره نشینی و اسباب کشی نداشتم و اصلا بهش فکر هم نکرده بودم. جالبه که عزیز دل من از سیزده سالگی از خودش خونه داشته و من باز هم مجبور به اجاره نشینی و اسباب کشی نیستم. این رو چند سال بعد از ازدواجم درک کردم. چون اون موقع تمام دوستانمون، تعداد زیادی از فک و فامیلامون که تازه ازدواج میکردن و خیلی از آشناهامون، اجاره نشین بودن و تنها کسانی که خونه داشتن ما بودیم. همین باعث شد به علتش فکر کنم و این چیزی بود که توی باورهام پیداش کردم. من ناآگاهانه درخواست خونه ای رو کرده بودم که مالکش خودمون باشیم و خداوند بزرگ من هم از وقتی که من یازده سالم بود، برام تبدیل شده بود به همین خونه ی نازنین و دنج و راحتی که الان توش نشستم و دارم با فراغ بال کامنت مینویسم. بدون اینکه دغدغه ی اجاره خونه یا اسباب کشی یا افزایش اجاره داشته باشم. خداوندا بهشت تو همینجاست. ازت سپاسگزارم.

7. بعد ازدواجم چند سال بود که تو خیابون وقتی دو مدل تویوتا رو میدیدم تحسین میکردم. عاشق اون ماشین ها شده بودم و هروقت میدیدمشون، قلبم شروع میکرد به تپیدن و برای صاحبانشون از خداوند طلب رزق و روزی بیشتر میکردم. البته هر مدل ماشین خفنی که میدیدم رو هم تحسین میکردم. اما این دوتا رو خیلی دوست داشتم. همین باعث شد بدون اینکه من یک قرون پول پرداخت کنم، خداوند بزرگوارم تبدیل بشه به یک ماشین ایرانی که به نام منه و بیاد تو پارکینگ خونمون. خداوندا تو عظیمی. تو دنیا رو مثل بهشت آفریدی. ما خودمون ازش جهنم میسازیم. وگرنه تو فقط خیر و برکت برامون میخوای. ازت سپاسگزارم.

8. وااااای! کامنتم رو فرستادم و بلافاصله یکی دیگه از درخواست هام هم محقق شد! دلم نیومد ویرایشش نکنم و این نکته رو ننویسم. من به خاطر حضور فرزند نازنینم، شب ها نمیتونم خوب بخوابم و الان خیلی خوابالو شده بودم. از طرفی هنوز عمل به تعهد اولم و نیمی از تعهد دومم مونده. همچنین همسرم هم قرار بود بیاد خونه که با هم ناهار بخوریم. اما ایشون همین الان تماس گرفت و گفت ظهر نمیاد خونه چون کار داره ولی شب زودتر میاد. خدای من! این یعنی چند ساعت اضافی برای من! این یعنی من میتونم برم به ادامه ی تعهداتم عمل کنم و حتی بخوابم! پروردگارا شکرت! سپاسگزارم! تو تبدیل شدی به این ایده و رفتی توی ذهن همسرم، فقط برای اینکه به من کمک کرده باشی که بتونم به کارهام برسم! پروردگارا عظمتت رو شکر! من میخوام فکر کنم تو باعثش شدی. من میخوام فکر کنم این تو بودی که راه رو برام باز کردی. پروردگارا ازت ممنونم. خداوندا شکرت. سپاسگزارم.

اگر فکر کنم مثال های بی شماری به ذهنم میرسه که شاید روزها و حتی ماه ها نوشتن این کامنت رو به تعویق بندازه. اما به همینا بسنده میکنم و میرم سراغ شنیدن ادامه ی فایل. این کامنت رو فقط با شنیدن حدود یک پونزدهم این فایل نوشتم. اما چون خیلی طولانی میشه بقیش رو توی یک کامنت دیگه مینویسم.

امروز به تعهد دومم تا نیمه عمل کردم و کامنت گذاشتم. فقط مونده روند تکاملی رشد کسب و کار و رشد مالی رو هم گزارش بدم.

متن تعهد دوم:

اینجانب یاسمن ایزانلو تعهد میدهم تا سال آینده روزی یک کامنت بر روی وبسایت عباسمنش دات کام بگذارم و روند تکاملی رشد کسب و کار و رشد مالی خودم را گزارش دهم.

امروز به تعهد سومم عمل کردم و از زندگیم لذت بردم. در کامنتم سپاسگزاری کردم و این فایل رو با میل و رغبت دارم می بینم. برای همین هم اصلا برای تموم کردنش عجله ای ندارم.

متن تعهد سوم:

اینجانب یاسمن ایزانلو تعهد میدهم هر روز از زندگی ام لذت ببرم و در هر کامنت، سپاسگزاری های روزمره ام را بنویسم. همچنین متعهد میشوم که آموزش فایل ها و دوره ها را با میل و رغبت ببینم و نه از روی اجبار و برای رفع تکلیف.

گزارش روند تکاملی رشد کسب و کار و رشد مالی و تعهد اولم رو توی یک کامنت دیگه مینویسم.

پروردگارا شکرت

عاشقتم

استاد عزیزم سپاسگزارم