live | باور به «امکان پذیری»

با سلام به استاد و همه رهروان دانایی

اول که مطالبی که دارم مینویسم درس پس دادن پیش استاد هستش .

در مورد هدف گذاری و مسیر رسیدن به آن،

پیشنهاد بنده:

من اومدم تمامی اهداف و آرزوها و کارهایی که باید انجام بدهم رو در چندین صفحه با شماره گذاری و درشت که برای من چند صد شماره شد، نوشتم.

هیچ ترتیبی هم ندارد این نوشتن در هم و برهم

البته در هم نوشتن رو برای این نوشتم که هر روز مجبور باشم داخل اون اهداف بگردم و یادآوری کنم اونها رو ،

و دیگر اینکه وقتی یک هدف کوچک رو که نوشته ام بهش میرسم و در کنارش نوشته ام یک آرزوی بزرگ را با خودم یادآور میشوم که همین جور که به این یکی رسیده ام به این هم میرسم.

1: اهداف(( بلند مدت )) یعنی که شرایط الان من برای رسیدن به اون هدف فعلا محیا نیست، مثل [[[ ارزوها ]]]

2: اهداف((کوتاه مدت)) هدفی که شرایط الان من برای رسیدن به اون با کمی تلاش بیشتر در حد چند ماه و یا یک سال می توانم بهش برسم ،

3: اهداف و ((کارهای روز مره)) کارهایی که هر روز باید انجام بدهم

تمام اون صدها مواردی که نوشتم تا حدودی شامل این 3 موارد بالا می‌شود.

…………………………….

بعد از این اومدم از شماره 2 که اهدافی هستند قابل دست یابی با شرایط و افکار الانم و ذهنم اونها رو قبول داره که میتونم با تلاش بیشتر بهشون برسم و راحت تر از بقیه هم هست، و اولویت الانم رو انتخاب کردم ،

((( برای اولین هدف و مهمترین هدف من)))

مثال من :

من یک زمین تجاری دارم که چند سال هست اونجا افتاده و با اینکه خودم هم چندین ملک اجاره کرده ام باز سراغ ساخت اون نرفته بودم و الان چند ماه هست که شده مهمترین هدف من هر چند که هر روز پیشنهاد و وسوسه های زیادی می‌شود که اون ملک مسکونی رو چکار کردی و یا اون باغ کشاورزی رو چکار کردی ماشین رو عوض کن بهترش کن، من باز از این هدف بر نگشتم و با خودم میگم که اول این کار رو تمام میکنم بعد با انرژی و اعتماد بیشتر میرم سراغ کار بعدی.

این مثل و توضیحات رو میدهم چون خودم هزاران بار هدفم رو تغییر دادم و زمان زیادی رو سردرگم بودم بین اهدافم .

البته با دورهها و فایلهای رایگان استاد با همه کج فهمی ها و باورهای اشتباه من که از فولاد هم سخت تر بوده و بعید میدونم که خیلی از شما ها این باورهای اشتباه در حد من رو داشته باشید. بعد از چندین سال دستاوردهای خیلی خیلی زیادی داشته ام .

بعد از این انتخاب هدف

هر روز دارم براش برنامه ریزی میکنم و حداقل چند تا کار ساده انجام میدهم مثل :

رفتن به شهرداری برای گرفتن پروانه.

مهندس برای نقشه کشی .

حتی در حد چند تا زنگ زدن ساده ،

ولی فکرم رو کامل درگیرش کردم .

و هر کاری رو که انجام میدهم یک خط دور اون کار میکشم که انجام شد .

و این انجام دادن کارهای کوچک هر روز و تیک زدن اون کار ها بهم انرژی میده برای تکرار و ممارست برای قدمها و کارهای بعدی،

امید وارم که این نوشته اول درس پس دادن من پیش استادم هست،بعد از اون یک محرک و یا تعهد باشه برای ادامه دادن مسیر به خودم و به قول استاد یک رد پا از خودم.

و شاید هم اراده خداوند برای نشان دادن مسیر بهتر با اشتراک گذاشتن این مطالب برای من.

(((آرزومند بهترینها هستم برای شما بهترینها)))