live | تشخیص اصل از فرع درباره نتایج - صفحه 150

سلام خدمت استاد عزیزم و دوستان همراه!

سوالی که یکی از دوستان این جمع صمیمی مطرح کردند، دقیقا همان سوالی است که من نیز مدتی است به آن فکر می کنم و در این مدت دچار چالش ها و تضادهای بسیاری شدم. مدتی است که کاری را شروع کردم و با آنکه مطمئن بودم حتما در کارم موفق می شوم، اما متاسفانه تا کنون نتیجه دلخواهم را به دست نیاوردم.مرتب فایلهای استاد را گوش می کنم، از خداوند یاری می طلبم، و وقتی که مشغول شنیدن یکی از فایلهای استاد بودم، این جواب را از فایل ایشان دریافت کردم، وقتی نتیجه ای در زندگیتان حاصل نمی شود یعنی باورهای شما تغییر نکرده! استاد بارها بارها تکرار کردند که باورها حاصل سالهای سال ورودی های ذهن ما از خانواده، دوست، جامعه، فرهنگ و … است و با یک روز و دو روز تغییر نمی کند، مورد دیگری که استاد خیلی تاکید می کنند این است که جهان به زبان ما واکنش نشان نمی دهد، مثلا اینکه بگوییم تغییر کردم، باورم عوض شد، اتفاقی نمی افتد بلکه جهان به فرکانس ما واکنش نشان می دهد، اینکه من حرفهای استاد را با گوش جان می شنوم و باور می کنم و قبول دارم کافی نیست. زمانی که می خواهم پولی خرج کنم و می ترسم که آیا می توانم آن را جایگزین کنم یا نه این نشان دهنده ترس من و در نتیجه باور نداشتن به قدرت قادر مطلق است. ممکن است همه ما به زبان بگوییم ایمان آوردم ولی در عمل شک کنیم و بترسیم. واقعا چند درصد افراد می توانند همچون استاد زندگی راحت و بی دردسر خود را رها کنند و بدون هیچ پشتوانه ای با یک ساک لباس با خانواده به خصوص فرزند کوچک به شهر دیگری هجرت کنند؟ آیا این جز از ایمان و اعتقاد صد در صدی به خالق یکتا است. وقتی استاد می گوید تنها به خداوند تکیه می کنم و هیچ، یعنی به احدی وابسته نیست و از هیچ مانعی نمی ترسد. اگر او باور می کند تمام سلولهای بدن او گواه تسلیم بودن محض در برابر خداوند است. از اینجا است که تفاوتها نمایان می شود. استاد عباس منش به پرودگار ایمان دارد و تنها به قدرت او تکیه می کند و بدون هیچ تردیدی پای در راه می گذارد و خداوند در جواب این اطمینان انسانهایی را در مسیر او قرار می دهد که کارها را برای او انجام دهند. این افراد دستان خداوند هستند برای انجام کارهای استاد، برای استاد تبلیغ می شود، برای استاد کارها هموار می شود، موانع برداشته می شود و … ، البته استاد این نکته را هم متذکر شدند که هر دو گروه به مقصد می رسد، هم او که توکل به خدا می کند و کارها را به او می سپارد و هم فردی که به تمام وسیله ها متوسل می شود و از همه ابزار برای رسیدن به مقصدش استفاده می کند، اولی از مسیر هموار، با آرامش و امنیت و به شادی از مسیر می گذرد و از زیبایی های مسیر لذت می برد، دومی از کوه ها و دره ها به سختی می گذرد و با حیوانات وحشی و درندگان روبه رو می شود و بعد از گذراندن سختی های بسیار به مقصد می رسد. این فرق بین آدمها و باورهای آنهاست. درست است که ابزارها و راه های امروزی وسیله ای برای رسیدن انسانها به اهداف مورد نظر است، اما در همین دنیا هستند افرادی همچون استاد که بدون اتکا به همین ابزار و تنها با تکیه به قدرت خداوند به بهترینها و بالاترین درجات می رسند. ما همه نتایج استاد را می بینیم و لذت می بریم ولی عده ای از ما شک می کنیم و قدرت را تمام و کمال به خدا نمی دهیم و به عوامل بیرونی متوسل می شویم برای همین از مسیر زندگی لذت کافی نمی بریم. مدام در جنجال و چالش هستیم و عجله می کنیم که زودتر به مقصد برسیم، غافل از اینکه باید تکامل خود را طی کنیم و آرام آرام در مسیر رسیدن به هدف از زیبایی های زندگی لذت ببریم. البته من فکر می کنم، دوست محترمی که این سوال را مطرح کردند خودشان نیز به جواب آن اشراف دارند و فقط ما، گاهی می خواهیم هزاران گواه و مدرک به ما ثابت کنند که درست فکر می کنیم یا خیر. امیدوارم خداوند به همه ما توفیق بدهد که بتوانیم بدون هیچ شک و تردیدی دل به خدا و قدرت او بسپاریم و با اطمینان از رسیدن به سر منزل مقصود از این مسیر زیبا لذت ببریم.