سریال زندگی در بهشت | قسمت 7 - صفحه 17

به نام خدا

خدایا من چیزی نمیدانم، من ناتوانم. تو دانا هستی و قادر مطلق پس تو به من بگو. تو من رو هدایت کن. خودت دست من رو بگیر. واقعا الان این ها از ته دلم میاد. من هم مثل موسی میگم: از هر چه از تو رسد فقیرم. تو من رو ببر، من رو ببر به جاهای قشنگ، آدم های با درون و برون زیبا. کمکم کن خدای بخشنده.

استاد عزیزم و مریم بانوی شایسته سلام.

روز هفتمم رو شروع می کنم. اون عکس تون روی اون سبزها و با براونی بسیار زیباست. تصویر مردی مهربان و دوستدار طبیعت و عاشق با اسبی بسیار زیبا. اسب ها رو خیلی دوست دارم. وقتی اسب ها رو می بینم حس آرامش و قدرت بهم دست میده. آغوش باز و پذیرای شما برای دریافت نعمتها، زیبایی های دنیا.

جمله ی اول خانم شایسته رو چندین بار برگردوندم و گوش دادم و نوشتم. البته همه رو نت برمیدارم ولی بعضی جمله ها من رو به تامل وا میدارن.

ما داریم، امروز، پروژه رو، مصمم شدیم، تمومش کنیم، اراده کردیم.

ما داریم :یک تیم هماهنگ دست به کار شدن با یک پلن و برنامه قبلی

امروز: نه در آینده، یا فردا یا به زودی، همین امروز

مصمم شدیم: دیگه تصمیم برای پروژه گرفته شده و حتما انجام میشه. قطعیت توی صداتون بود که تمومش کنید. چرا که اگه تموم نکنید، باعث میشه برنامه های دیگه تون به تعویق میفته. همه ی این ها درس اعتماد به نفس میده. معلوم موفق میشید. اصلن لاجرم موفق میشید.

و اراده هم کردید. همه کارها به اراده و اقدام عملی و یک میزان تکان اولیه نیاز داره. ولی همینی که رو دور افتادید، دیگه اراده لازم نیست، خود به خود سراغ کار میرید. این جمله تو رو باید تابلو کرد.

پروژه درختان دور و بر دریاچه. مخصوصا اون درخت های بزرگی که منظره و دید اون ور دریاچه رو مخدوش کرده. باید برن، باید پاکسازی بشن. استاد برای من این کار من رو باز به فکر واداشت. گفتم ببین این همون کارهای زیبا ولی بی فایده ای هستند که انجام میدی و همون هایی هستن که اجازه نمیدن تو کارهای اصلی یا اون تصویر بزرگ اصلی تو ببینی. به ظاهر سبز و زیباشون دل تو رو خوش کردی و دلت نمیاد،حذف کنی.

مثل همیشه آماده، با اراده ی قوی، با کمک الله و مصلح به الله اکبر و ابزار مناسب و رعایت نکات ایمنی.

کلاه، عینک، قیچی، اره باتری دار، باتری های اضافه، دستکش های فضایی و نوشیدنی های سالم. استاد همچنان به اصول تغذیه ای پایدار و مریم خانم هم که معلومه عاشق سبزیجات. گوارای وجود.

چقدر خوبه لابلای حرف هاتون، اون گونه های جانوری اون جا روهم معرفی می کنید. Love bug. حشره عشق که تو یک بازه ی زمانی قدرت تکثیرشون وحشتناک زیاد میشه. فراوانی دنیا. استاد توی روانشناسی ثروت به فراوانی توی همه چیز اشاره میکنن. با معرفی و نشون دادن اینها یاد اون باور فراوانی و پیدا کردن نمونه ها افتادم. ولی خدایی خوبه ما آدم ها این جور بهم چسبیده نیستیم و ’زاد به دنیا میام و البته خیلی خوبه که یاد بگیریم آزاد و رها زندگی کنیم. ( این رو به خودم میگم)

استاد میگن به محض استفاده و باور به قوانین تغییرات شروع میشن، کوچولو کوچولو تغییرات حرکات و اقدامات قطع درختان هم داره هویدا میشه. کم کم کلبه داره خودی نشون میده. اون حالت اسفنجی اون گل رو خیلی دوست داشتم، کاش اون جا بودم و امتحانش میگردم. الانم گل بازی رو دوست دارم. ذوق می کنم.

استاد ایده ی استفاده از اون اره خیلی برام جالب بود. از بس از این جور چیزها رو ندیدم، خوب تعجب می کنم. جایی که هستم، منظورم صرفا مکان نیست، مداری هم هست، این جور محصولات و ابزارهای با کیفیت رو تجربه نکرده. خیلی ممنونم که اینها رو نشون میدید. هر بار با نشون دادن اینها، اون باور فراوانی و کیفیت و لیاقت رو بیشتر و بیشتر توی ذهن من قابل درک ترش میکنه.

یک استراحت خوب همراه با نوشیدنی های خنک. و براونی پسر خوب. استاد چقدر انرژی تون خوب هست که حیون به این آزاد و رهایی این قدر نزدیک وامیسته. چقدر مهربون صداش می کنید.

بیا بغل دایی، بیا بغل عمو. ماشالله همیشه هم از کوچکترین فرصت برای شوخی استفاده میکنید. خنده های زیبا ی خانم شایسته هم که نگم.

چقدر زیبا چرخه ی طبیعت رو نشون دادید. طبیعت هیچ موجودی رو بدون غذا نمیزاره. همه چیز جفت و جوره. پرنده های همراه براونی.

احساس مسئولیت پذیری اون شرکت اینترنت هم که واقعا جالب بود برام. خودشون میان او مسیر برج موبایل رو چمن زنی می کنند. به این میگن ارائه خدمات و مشتری مداری. واقعا مشتری سلطانه، همینه.

و یک تشکر ویژه هم از براونی برای پاکسازی و چمن زنی همیشگی شون. رخش بی قرار چه اسم جالبی.

هر چند که من تا حالا بیقراری ندیدم.

در کنار استاد، خانم شایسته هم مشغول قطع شاخه های کوچکتر بودند. که یک جملات تامل برانگیزی گفتن. روییدن اون پیچک ها روی او تنه ی درخت قدیمی. پیچک های که اون قدر رشد کردن که خودش رو رسونده به اون شاخه های درخت ها و اون ها رو در هم تنیده. تعبیر و تفسیرتون خیلی بی نظیر بود. این پیچک ها مثل ترس های کوچک میمونن. ترس از تاریکی، ترس از تنهایی، ترس از رانندگی از یه شهر به شهر دیگه توی آمریکا و…

هر چقدر قدم های بیشتری برداشته میشه و به دل ترس ها وارد میشم، ترس ها کمتر میشه. مثلن اون ترس از تاریکی. با اینکه شاید بی ربط باشه اما جسارت و جراتم ،توی یکسری تصمیمات اساسی زندگیم بیشتر میشه و یه جورهایی تکامل من این طور طی میشه. این رو می تونم به خودم و اقدامات اخیر زندگیم ربط بدم. دوست داشتم از خانواده م زندگی کنم، اما چون مجرد بودم و توی یک شهر کوچک زندگی می کنم، میترسیدم. کمی میترسیدم که از پس اجاره و خرج هام برنیایم. می ترسیدم توی تاریکی بخوابم و می ترسیدم که دور و برم در سکوت مطلق باشه. اما قدم برداشتم. به خودم نوید دنیای بهتری رو دادم. گفتم خدا کنارته. برو. تو دوست داری ، مهاجرت کنی. این اولین قدم تویه. از همین جا شروع کردم. همین شهر. تمام اعضای خانواده مخالفت کردن. مردم چی میگن، مگه چقدر درامد داری،… اما قدم برداشتم. و الان ۷ الی ۸ ماهه من توی خونه خودم زندگی می کنم. و از هفته دوم چراغ ها رو کامل خاموش کردم. منی که همیشه یک چراغ می باید روشن بود تا بخوابم. چون از تاریکی می‌ترسیدم. اما هر بار یاد حرف استاد میفتادم. و الان واقعا ایمانم به خودم و توانایی هام بیشتره. و دوست دارم صد درصد مهاجرت کنم. همه می گفتند پشیمون میشی و برمیگردی. ولی اصلن پشیمون نیستم. و به خاطر جراتم برای قطع پیچک های ترس و وابستگی به خودم افتخار می کنم. من کامل نیستم ولی دارم تلاش می کنم بهتر بشم. دوست دارم اون درختهای بزرگی که جلوی دیدن زیبایی های اصلی زندگیم رو گرفتن رو قطع کنم. اون درخت های که خودم ساختم. و خورشید عالمتاب. منبع انرژی. خدایا شکرت که انرژی ت رو بر سر همه پخش میکنی. کافی نگاه کنم. کافی عوامل حواس پرتی رو کات کنم. کافی کمی بزرگتر ببینم.

نمای کلبه بیشتر و بیشتر پدیدار میشه. خدایا چقدر زیباست پارادایس.

استاد عزیز، خانم شایسته دوست داشتنی، شما واقعا لایق بهترین ها هستید. لیاقت شما از تک تک انتخاب هاتون و اقداماتتون معلومه. شما بی نظیر هستید. واقعا شما و موفقیت هاتون رو تحسین می کنم. این همه زیبایی شما و محیط تون رو تحسین می کنم. ممنونم که چشمم رو بیشتر و بیشتر و هر روز باز میکنید. اگر شما بودید من شاید فقط در این حد فکر میکردم که من هم لایق بهترین ها هستم اما فقط در حرف ولی از ته دل و تو ذهنم همیشه میگفتم تو کافی نیستی. ممنونم که دارید میگید همه میتونن اگه بخوان و باور کنن و کار کنن.

ممنونم استاد که گفتید اگه اون تصویر نهایی انجام کار رو ببینن، همین باعث باعث ایجاد انگیزه میشه برای انجام کارهای سخت.

در پناه خداوند بزرگ باشیم.

لیلا، ۲۳:۰۶، جمعه ۲۴ دیماه ۱۴۰۰

Friday, 1/14/22