سریال زندگی در بهشت | قسمت 124 - صفحه 6

به نام الله رب مطلق است

امروز با دیدن این فایل خاطره‌ای به ذهنم رسید خالی از لطف نیست.

من آدم بسیار فنی هستم. و تولید هواسازهای صنعتی دارم. قدر تک تک ابزارهای درجه یک را که استاد استفاده می کنه را از عمق وجود می دانم. زیرا امروز که این متن را می نویسم با کمترین ابزار ممکن دارم پروژه ای را اجرا می کنم که به مخیله کسی هم خطور نمی کند که می شود این کار را انجام داد. زیاد وارد جزعیات نمی شوم. زیرا نکته مهمتری را اصل قرار دادم.

پارسال همین زمانها بود که من اتفاقی را تجربه کردم که باعث شد به یک باور بسیار را گشا برسم.

دو روز بعد از ماجرای شالیزار که شرح آن را در لایو شماره نه استاد توضیح داده ام سفری را در مدت کوتاهی تجربه کردم که مرا بی نیاز از همه عوامل خارجی کرد. و من فهمیدم که من به هیچ چیزی نیاز ندارم جز خود خود خدا…

آن روز از صبح کنترل ذهن نداشتم. کاملا بی دلیل. و یک گنگی عجیبی را در وجودم حس می کردم. همسرم هم جویای احوالاتم شد و نتوانست حرفی از من بکشد. بعد ناهار هرچه کردم بخوابم نتوانستم. بلند شدم . از آنجایی که آن روزها اولویتم را گذاشته بودم بر الهامات انگار کسی می گفت و من عمل می کردم. گفته شد که ماشینت را سوار شو و حرکت کن. واقعا نمی دانسم کجا و چرا؟ حرکت کردم. پرسیدم الان چه بکنم؟ گفت برو به سمت اتوبان زنجان تهران. رفتم. گفتم الان چه کنم؟ گفت که گوشی را خاموش بکن. کردم. گفتم الان چه کنم؟ گفت که باید بروی اصفهان؟ تردید کردم و گفتم که اصفهان چه کنم؟ گفت تو که خیلی کار بلدی چرا می ترسی؟ گفتم که به همسرم اطلاع بدم؟ گفت تو مهربانتری یا من؟ گفتم که به قول ابراهیم پس خدایا نفرات را دور آنها جمع کن تا دوری و نبود مرا کمرنگ تر بکنند.

به مسیرم ادامه دادم. تقریبا هیچ چیزی در ماشین نداشتم. زیرا بعد از شب شالیزار برایم الهام شده بود که هر چه در ماشین هست باید خالی کنم. واقعا هیچ در ماشین نگذاشتم که بماند.

همین خلا کردن وسایل ذهنم را مشغول کرد. ولی گفتم که نیازی به آنها نیست که خدا گفت که باید خالی کنم.

بعد از حدودا ۳۰کیلومتر گفت امیر تو در راه خدا به هیچ نیاز نداری. چرا ماشین را با خودت می بری؟ گفتم که خوب چه کنم؟ گفت ماشین رو هم بذار و برو. اول مقاومت عجیبی داشتم. وسط اتوبان ؟ پیاده؟ تو این سرما؟ کجا؟ ولی گفتم که او با من است پس به این هم نیاز ندارم. زدم کنار و پیاده شدم و گفت که کیف پول رو هم بذار اینجا بمونه. گوشی و کاپشن رو هم اینطور. انجام دادم حتی سویبچ رو هم بر نداشتم. هزاران نجوا داشتم ولی برهمه آنها غلبه کردم. پیاده راه افتادم با کت و شلوار . وسط اتوبان. کمی که از ماشین دور شدم دستم را در جیبم کردم و دیدم ده هزار تومن پول است. گفت آن را هم بگذار و برو.

برگشتم و اطاعت کردم.

کمی که پیاده رفته بودم پرایدی بوق زد و گفت کجا می ری؟ گفتم که مستقیم می رم. گفت تا قزوین می برم تورا . گفتم پول ندارم. گفت مشکلی نیست. بالاخره تا قزوین رفتیم و تو عوارضی مرا پیاده کرد. واقعا نمی دانستم که چرا این حرکت را انجام دادم ولی نمی خواستم که از الهامات سر پیچی بکنم. هوا سرد بود و من به دنبال ماشین. بالاخره یک نفر حاظر شد که مرا با خودش تا پل فردیس ببرد. گفتم پول ندارم. گفتم بیا بالا.

وقتی به پل فردیس رسیدم پیاده شدم. سرما در استخوانهایم نفوذ می کرد. خیلی منتظر شدم به خیلی ها گفتم که تا تهران می رم و پول ندارم. ولی نبردند. تا اینکه یک اتوبوس مرا تا ورودی اتوبان آزادگان رساند. وقتی پیاده شدم هوا بهتر شده بود آنچنان سرد نبود. کمی منتظر ماندم. تا یک ماشین مرا تا خروجی اتوبان قم ببرد. خیلی طول کشید ولی هیچ ماشینی نگه نداشت. با خودم گفتم که حرکت می کنم تا سرما در جانم رسوخ نکند. پیاده راه افتادم. نمی دانم تا کجا پیاده رفتم ولی حدودا ۲یا ۳ ساعتی طول کشید. در اتوبان آزادگان . فکر می کنم حدود ساعت ۱۱ شب بود. در این چند ساعت پیاده روی تو ذهنم به دنبال یک هم فرکانسی بودم. احساس کردم که امشب یک زیبا رویی مرا مهمان خود خواهد کرد. نمی دانم چرا احساسم بر این بود که الان دختری با ماشینی مدل بالا ترمز خواهد کرد و بعد از سوار شدن خواهم فهمید که او هم در پی پیدا کردن خدا و سرنوشت خود آواره خیابانهاست. بعد یک شب روحانی بسیار پر بحث و گفت و گو راجب خدا را خواهیم گذراند. هی به دنبال آن زیبا رو بودم که شام مهمانم کند و … ساعتها با خودم صحبت کردم. با خدا راز و نیاز کردم‌ و با انتظار زیبا رو قدم زدم. آن لحظه که دیگر احساس می کردم پاهایم توان راه رفتن ندارد به خدا گفتم این زیبا رو که گفتی پس کجاست؟ ناگهان انگار آتشی در دلم شعله گرفت. که به قول شاعر

زین آتش نهفته که در سینه من است

خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت

او گفت زیبا روی تو منم… این جمله ناگهان اشک ها را بر گونه هایم جاری ساخت. ناگهان صدای گریه ام تمام فضای اتوبان را پر کرد. دیگر خستگی و گرسنه گی را در یک لحظه فراموش کردم. احساس کردم تمام مدت با آن زیبا رو بودم و او را ندیم. او مرا مهمان هزاران نعمت کرده و من ندیدم. او برایم تا صبح لالایی گفته و من نشنیدم. او برایم شام خوشمزه داده و من بی توجه خورده ام.

داشتم از این همه غفلت می سوختم. که گفت امیر حالا برگرد. این همان چیزی بود که باید می فهمیدی!!!! خیلی مقامت در برگشت داشتم. ولی به هر ترتیبی که بود رفتم آنطرف اتوبان. با شرایطی سخت برگشم به خانه که شاید روزی ادامه این سفر را تا خانه و اتفاقات بعد از آن را بنویسم. ولی الان نکته ای را که دنبال می کنم چیز دیگری است. من از آن شب تا به امروز متوجه شدم که من به هیچ چیز و هیچ کس نیازی ندارم جز ربی که هیچ گاه بیشتر از توان من از من نمی خواهد. این باعث شد که من تمام محدودیت های ذهنی ام را برای شروع کسب و کارم بشکنم. و امروز که یک سال از آن موضوع می گذرد من واقعا با دستی کاملا خالی پروژه ای گرفته ام که اصلا تصورش را نمی توانستم بکنم. و شرایط و موقعیت ها و نفراتی در مسیرم قرار گرفت که کلا نیاز به ابزار را هم در خودم شکستم. امروز من تولید بدون کارخانه دارم.تمام کار های ساخت رو به دیگران سپرده ام و من فقط دو نفر نیرو بصورت پیمانکار گرفته ام برای مونتاژ دستگاه هایم. به قول ملاصدرا او برایت ابزار می شود. او برایت کارگاه می شود. او برایت بازار یاب می شود. او برایت نیروی کار می شود.

الان ساعت ۴.۳۷ صبح پنج شنبه است. این داستان را بعد از یک سال وقتی مرور کردم دیدم ماجرا رسیدن به این باور بود که ((من به هیچ چیزی نیاز ندارم جز خود او))

خدایا شکرت که اولا تونستم بنویسم. و دوما که این سایت هست تا مطمئن بشیم کسانی هستند که این حرف ها را درک می کنند.

شاد باشید.