سریال زندگی در بهشت | قسمت ١33 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

همیشه به فرم این ساختمان استوانه ای خیره می شوم و حجم خاص و قدرتمند آن برایم لذت بخش است. وقتی از پایین به آن نگاه می کنی انگار آسمان را شکافته و بالا رفته. خصوصا مه ای که این آتش بازی ها ایجاد کرده بیشتر ابهت آن را نمایان می کند. فرم تک محوری و مرکزگرای آن حس توحید دارد. حس خدا محوری. با شکوه و افتخار مثل میخی که به زمین کوبیده شده و آسمان را شکافته ایستاده. وقتی از رودخانه به آن می نگریم انعکاس آن در رودخانه حس ریشه قدرتمند و استوار آن را دارد. با چراغ هایش که از پنجره هایش در تمام جهات می تابند همه جا را روشن می کند. بی دلیل نیست که مردم در گذشته خورشید، ماه یا ستاره پرست بودند. چون آنها نیز روشنایی خود را به همه جهت عرضه می کنند. مثل خدایی که روشنایی آسمانها و زمین است و نه شرقی و نه غربی و بلکه نور خود را در تمام جهات و به تمام موجودات می تاباند. اما هر کسی از این نور دورتر باشد نور کمتری دریافت می کند. اما مشکل از منبع روشنایی نیست. بلکه از آن انسان است که از منبع خود دور شده است. تصویری که روی این ساختمان استوانه ای تابیده شده نیز از جهات مختلف قابل دیدن است. انگار می خواهد تصاویر زیبایش را به همه نشان دهد. اما همه به آن تصویر نگاه نمی کنند. یا حواس شان نیست. یا برایشان مهم نیست. یا آنقدر از منبع خود دور شده اند که زیبایی های روی ساختمان برایشان محو و ناپیدا شده است. هر چند هر کسی اراده کند که زیبایی ها را ببیند از یک قدمی خودش هم می تواند آنها را پیدا کند. همه چشم زیبا بین و زیبایی دوست ندارند. کسانی که علاقه بیشتری به مشاهده زیبایی ها دارند در آن پارک جمع شده اند و تصویر روی ساختمان هم به سمت آنهاست. استاد و خانم شایسته هم در جایی هستند که هم زیبایی های آن پارک و هم تصاویر زیبای روی ساختمان را می بینند و این یک موهبت است که نصیب چشم های زیبابین می شود. اما ساختمان کارش را انجام می دهد.

اگر از پنجره هر اتاق از این ساختمان به بیرون نگاه کنیم تصویر متفاوتی را می بینیم. هر کسی انتخاب می کند که از کدام اتاق و به کدام زاویه نگاه کند. آن اتاق به او تحمیل نمی شود. زیبایی در تمام زاویه ها هست. اما پنجره دید هر اتاق به سمت خاصی است که زیبایی های کمتر یا بیشتری در آن وجود دارد. این تنوع مکانی و مناظر قابل دیدن برای هر انسان انتخابی است که به او فرصت کسب تجربیات متفاوت را می دهد. هر انسانی به نسبت خواسته هایی که دارد اتاق خاصی در طبقه خاص را برای مشاهده محیط انتخاب می کند. چون ما انسانها خواسته ها و علایق متفاوتی داریم. این ساختمان هم این فرصت را به هر انسانی می دهد که مسیر متفاوتی را انتخاب کند. بعضی ها زیبایی های بیشتر و تضاد های کمتری را از اتاقشان مشاهده می کنند. بعضی ها هم تضادهای بیشتر و زیبایی های کمتری را مشاهده می کنند. اما همه اینها خواسته زیبایی های بیشتر و تضادهای کمتر را ایجاد می کنند. اما هیچ اتاقی نیست که پنجره آن هیچ زیبایی یا هیچ تضادی نداشته باشد. چون همان طور که استاد در دوره ارزش تضاد می گوید ذات جهان دو قطبی است و با وجود تضادها به خواسته های ما شکل می دهد. وقتی بتوانم تمرکزم را روی زیبایی هایی که از پنجره اتاقم مشاهده می کنم بگذارم و از تضادهایی که می بینم خواسته زیبایی های بیشتر در من شکل بگیرد به سمت اتاق هایی هدایت می شوم که زیبایی های بیشتر و تضادهای کمتری از پنجره آن قابل مشاهده است. اما اگر تمرکزم را روی نازیبایی هایی که از پنجره اتاقم می بینم بگذارم و به خاطر آنها ناراحت باشم به سمت اتاق هایی هدایت می شوم که زیبایی های کمتری از پنجره آنها قابل مشاهده است.

حس مرکزیت این ساختمان حس مرکزیت جهان را دارد. انگار تمام ساختمان های محیط به دور آن گردش می کنند. انگار همه خطوط و احجام از آن منشعب می شوند. ویژگی دایره این است که حس مرکزیت محیطش را دارد و این احساس وجود دارد که محیط دایره به دور مرکز در حال گردش است. هر چیزی که در محیط یا داخل این دایره قرار داشته باشد نیز حس گردش به دور محور این دایره یا استوانه را دارند. همه چیز تحت سیطره خداوند است. خدایی که مرکز و محور جهان است. هر کس هر عملی انجام دهد چه بخواهد یا نخواهد بر طبق سنت الهی و در جهت گسترش جهان است. او که به اتفاقات جهان مسلط است و همه را از آن مرکز می بیند. ساختمان استوانه ای با پنجره هایش حس دیدن همه چیز محیط و زیر نظر داشتن تمام موجودات پیرامونش را دارد. مثل چشم هایی که درون استاد دارد و همه جهات را زیر نظر دارد. از داخل آن ساختمان به هر سو نگاه کنید آفریدگان خدا و خود خدا را می بینید و چیزی غیر از او نمی بینید. این ساختمان حس الهی و خدایی دارد. حس رب و فرمانروای هستی که فرمان و سیطره اش به تمام شعاع ها و جهات منشعب می شود و همه چیز تا بی نهایت را در بر می گیرد. شعاع هایی که مثل دستان خداوند جهان را در بر گرفته و آن را احاطه کرده اند.

نورهای رنگی آتش بازی روی استوانه می تابند و سایه روشن زیبایی با شدت ها و رنگ های مختلف روی آن ایجاد می کنند. سایه روشن لطیف روی ساختمان حس مهربانی و الطاف الهی را دارد. حس مهربانی که با عشق دادن به خدا ایجاد می شود. کسی که به خدا و آفریدگانش عشق می دهد پاسخ خدا و آفریدگانش هم زیبایی و عشق است و البته اگر کسی به سمت خدا و آفریدگانش نفرت و خشم بفرستد آنها نیز تصاویر خشم و نفرت به او نشان می دهند. ساختمان چیزی را نشان می دهد که به سمتش تابیده شده. برایش فرقی نمی کند که چه تصویری به سمت آن بتابانی. بدون قضاوت همان را به تو نشان می دهد.

من همیشه دوست داشتم داخل این ساختمان را ببینم و برایم سوال بود که چرا فرم و داخل این ساختمان این قدر برایم جذاب است. الان که این فکرها را کردم فهمیدم که به دلیل این چشم هایی است که از مرکز این ساختمان به تمام جهات دید دارند. هر ساختمانی احساس خاصی دارد. هر موجودی حسی از حضور خدا را دارد. این جمله حضرت علی را خیلی دوست دارم که گفت: من چیزی را ندیدم مگر این که خدا را قبل از آن و بعد از آن و با آن و در آن دیدم.