سریال زندگی در بهشت | قسمت ١41 - صفحه 22

سلام استاد عزیزم، مریم مهربونم و هم فرکانسی های گلم

روزشمار تحول زندگی ام برگ هفتاد و پنجم

وقتی دیدم سریال زندگی در بهشت اومده جز فایل روزشمار یکمی جا خوردم.

فکر میکردم فقط فایل های آموز‌شی رو تو روزشمار قرار میدین.

تو دلم گفتم آخ جون، من که قبلا سریال زندگی در بهشت رو کامل دیدم، از اون زمان ماه ها میگذره.

این قسمت رو ببینم تا متوجه بشم که چه درک جدیدتری ازش پیدا کردم و چقدر مدار من بالاتر رفته.

انصافا زمانی که تماشا اش کردم تا حدودی متوجه تغییرات ام شدم

اون زمان ها خیلی عادت به کامنت نوشتن نداشتم فقط سریال ها رو تماشا میکردم.

اما انصافا سریال ها نگرش منو به زندگی عوض کردند.

خیلی ساخت این سریال ها به همه ما کمک کرده. بقول شما استاد جانم، اگر با دیدگاه مناسبی سریال ها رو تماشا کنیم منفعت بالایی میبریم. به این دیدگاه که :

ورودی مناسبی رو به ذهن مون بدیم.

وقتی سریال رو پلی کردم یادم به بازی need for speed افتاد. ما بچه بودیم این بازی کامپیوتری رو انجام می‌دادیم.

دقیقا صحنه هایی که از خیابان گرفته بودین منو یاد اون بازی مینداخت.

بعلاوه انقدر خیابان های امریکا زیباست، انقدر تمیزه، انقدر چمن کاری های یکدست و قشنگی داره که انگار نه انگار واقعی هستند.

همش حس میکردم یک ماکت روبه رو ام هست.

یا احساس بازی کامپیوتری کودکی ام داشتم یا حس ماکت بودن شون بهم دست میداد.

اینم که مردم آمریکا در هر سن و سالی، هر رنگ روشن و هر لباس گلگلی تن میکنند، تحسین برانگیزه !!!

همین دیروز بود که دختر داداشم بهم گفت :

عمه به نظر تو این دفترچه کوچیک ام، جلد اش بچه گانه نیست ؟

آخه امسال بزرگ شدم میرم پنجم.

بهش گفتم عمه. نگاه کن به لباسی که تن منه.

من سالها از شما بزرگترم. اما لباس ام صورتی گلدار با طرح یونیکورن هست.

یهو زد زیر خنده. گفت راست میگی هاااا.

گفتم عمه بهم قول بده حتی اگر سنت هم یه عالمه رفت بالا، دست از چیزهای رنگی رنگی بر نداری.

همیشه باید کودک درونت زنده بمونه !!!

بردمش کمدم نشونش دادم.

لوازم تحریر هام، دفترهام، سر مدادی هام، همه چیزهای عروسکی ام نشونش دادم و بهش گوشزد کردم که سن فقط یک عدد هست.

میگف عمه همه میگن من بزرگ شدم اما من عروسک بازی رو هنوز دوست دارم.

گفتم عمه منم عروسک دارم و باهاش بازی میکنم.

نیازی نیست برای کسی توضیح بدی.

کاری که احساس ات و درونت دوست داره رو انجام بده.

باورتون میشه، این بچه چنان آرامشی گرفت وقتی اینها رو بهش گفتم. انگار منتظر بود کسی از بیرون، تمام آنچه که درونش فریاد میزد رو تایید کنه.

یادم به زمان کودکی خودم افتاد.

منم همینطوری بودم و وقتی بهم کسی میگفت تو دیگه بزرگ شدی شاکی میشدم و یواشکی عروسک بازی میکردم

هنوزم که بزرگ شدم عاشق اش هستم.

خیلی باید حواس مون به کوچولو های خانواده مون باشه. اجازه بدیم خود واقعی شون باشند.

بازی کنند، با خودشون بلند بلند صحبت کنند، عروسک هاشون رو تایید کنیم، انقدر کلماتی مثل :

تو بزرگ شدی

این مناسب بچه کوچیک هاست

و….

به کار نبریم.

همین باعث میشه وقتی بزرگتر و نوجوان شدند، یسری کارها رو انجام ندند و بگن :

این از ما گذشته

این مناسب من نیست

و….

و براحتی حرف هایی که ما بهشون میزدیم رو، خودشون به خودشون میزنن !!!

نمیدونم چیشد این صحبت ها نوشته شد، ایده ای براشون نداشتم.

امروز هم که دارم این کامنت زیبا رو مینویسم روز دختر هست.

وقتی فایل تموم شد و میخواستم این کامنت ناز رو آغاز کنم، زن همسایه مون در زد و اومد داخل خونه.

یک هدیه به مناسبت روز دختر بمن داد و من ذوق زده شده بودم.

تو دلم گفتم نگاه کن عاطفه، وقتی خودت برای خودت ارزش قائل میشی، جهان هم لاجرم برای تو ارزش قائل میشه.

یادم به هدایایی که دیشب خودم به خودم داده بودم افتادم.

برگردیم به فایل زیبای امروز :

استاد جانم دوربین و نحوه فیلمبرداری شما، قانون تکامل رو برام تداعی میکنه.

وقتی داستان رو تعریف کردید، اشاره به این مهم کردین که :

اولش با یک تضاد آغاز شد، شما زمین خوردین و بعد تصمیم گرفتین که با دست، فیلمبرداری نکنید

و انقدر هر بار ایده های بهتر رو اجرا کردین که هدایت شدین به این وسیله کارایی که به سینه تون نصب کردین.

یک تضاد اگر دیدگاه درستی براش انتخاب بشه، انسان رو از طریق تکامل به رشد میرسونه.

و از اون طرف اگر دیدگاه نادرستی اتخاذ بشه، رشدی که در کار نیست، هیچ، بلکه لذتی هم برده نخواهد شد.

میتونستین وقتی زمین خوردین، برای همیشه بیخیال فیلم گرفتن بشین.

اما بهتون تبریک میگم که هر گاه تضادی رو میبینید : دنبال حل کردن و رشد تون در دل اون اتفاق هستین.

استاد خیلی لذت میبرم که راحت از اشتباهات تون صحبت میکنید. این یعنی ارزشمندی تون به اون اشتباه گره نزدید که راحت در موردش میگین.

خیلی برام درس داشت وقتی زمین خوردن تون رو تعریف کردین.

خیلی مهمه انسان چطور در مورد خودش و اشتباهات اش صحبت میکنه در جمع.

یسری ها خودشون رو مسخره میکنند. یعنی از اشتباهات شون میگن و کاری میکنند که بقیه بخندند بهشون

یسری ها از اشتباهات شون میگن و خودشون طرد می‌کنند. و حتی اجازه میدن که بقیه هم قضاوت و طرد شون کنند.

یسری ها هم مثل شما، اشتباهات شون رو راحت بیان میکنند و از دلش حل تضاد شون رو با افتخار بیان میکنند.

مریم قشنگم از شما هم ممنونم که ماجرای هدایت تون به زیبایی ها رو شرح دادین.

منم ترغیب شدم با تعهد بیشتری مواظب ورودی هام باشم.

خیلی از دیدنت لذت میبرم مریم خوشگلم. مدت ها بود تو فایل ها شما رو ندیده بودم.

باعث افتخار بود برام که تو این فایل زیبا، رخ زیباتون رو دیدم.

راستی وقتی اسکوتر سواری تون دیدم، یادم به توانایی های دیگه تون افتاد.

موتور سواری، دوچرخه سواری، راندن تراکتور، راندن سایبر کوارد و…

لذت میبرم از طی کردن تکامل ات مریم جونم.

یه نکته ای که در داستان هدایت تون اشاره کردین مریم جون :

این بود که این جریان هدایت بسیار آرام آرام و تکاملی اتفاق میفته.

طوری که یهو به خودتون اومدین دیدین وسط اون همه زیبایی هستین که روزگاری در کتاب ها دیده بودین.

یعنی جریان هدایت انقدر آرام اتفاق میفته که متوجه حرکت اش نمیشیم. یهو خودمون در دل اون تجربه میبینیم.

این جریان هدایت آرام منو به فکر فرو برد.

چی میشه که گذر زمان و تکامل رو حس نمیکنیم ؟

این اتفاق زمانی میفته که : از مسیر لذت ببریم و لنگ نتیجه نباشیم. مدام نتایج رو چک نکنیم. خودش اتفاق میفته.

خطاب به خودم میگم :

عاطفه جونم وقتی روی خودت کار میکنی، هی دنبال نتیجه نگرد که ای بابا چیشد و پس کی نتیجه که میخوام میاد و…

تو تمرکز ات بزار رو زیبایی ها، لاجرم اتفاق میفته

اگر نگران نتیجه باشم ، حس ام بد میشه و اون جریان هدایت آرام، نمیتونه شدت پیدا کنه و منو به جایی که میخوام برسونه.

همش همینه :

لذت بردن از مسیر، موندن در احساس خوب

نگران نتایج نبودن.

استاد جانم و مریم عزیزم بابت تهیه ، تدوین این فایل توحیدی ازتون سپاسگزارم.

از خداوند مهربونم هم سپاسگزارم که از زبان شما با من صحبت کرد و بر من جاری شدش تا این کامنت زیبا نوشته بشه.

از عزیزانی هم که کامنت بنده مطالعه کردند کمال تشکر دارم

آگاهانه و عاشقانه دوستتون دارم

همگی در پناه الله یکتا باشیم.