سریال زندگی در بهشت | قسمت ١41 - صفحه 23

به نام خدای مهربان که هرلحظه مراهدایت وحمایت میکند .

سلام به استادعزیزم ومریم دوست داشتنی خودم .

وای مریم جانم چقد اسکوترسواری تون عالی بود ماشالله چقد تعادل دارید ایول بهتون چقدرسریع میرفتید تواون فضای دلباز وعالی واون دلفین زیبارم مرسی که نشونمون دادین درون اون آبیه بی نهایت ،یه لحظه دلم خواست منم همونجامیبودم خودم وجای شما تصورکردم چقدر آزادی دارم باهرپوششی آزادی زمانی و چقدر باخودم درصلحم وچقد به وجدمیومدم بادیدن اون دلفین وآبی بیکران به به .خدایاشکرت .دوروزه فک میکنم که چقد دلم به مسافرت میخاد وتصمیمی که بادیدن این فایل گرفتم اینه که بشینم سریال درزندگی بهشت وهرروز یه فایل ش وببینم و خودم واونجاتصورکنم وبه زیبایی هاتوجه کنم تا واردزندگیم بشه اما واقعیتش تودلم میگم بادیدن اینهمه زیبایی بدتردلم تنگ نشه ودلم بیشترمسافرت بخاد چون امسال درگیرخونه ساختنیم وقصد ووقت جایی رفتن ونداریم ،ولی من باتوجه به قانون عمل میکنم و توجه میکنم تاواردزندگبم بشه بقیش ومیسپارم بخداوکائنات .

استادعزیزم چه قدر شما آدم شوخ طبعی هم هستی اون ماهی بچه ای که مامانش صداش کرد ورفت ودیگه نپرید ووقتی ادامه میدادید دوباره میپرید خیلی باحال بود ،خندم گرفت آبی آسمان وآبی دریا چقدر ست بودن خدایاشکرت اون خونه وساختمان های بلند اون طرف دریا چقد عالی بودن چه کیفی میکنن کسایی که توشون زندگی میکنن ،اینجا یادآوری میکنم هرکی هرجاهست به خاطر باورهایی که داره ونتیجه ی کنترل ذهنشه پس منم میتونم باشم .

استادومریم جانم خیلی خوب درمورد دوره ی صلح باخودمان توضیح دادین ومربم جانم صداتو من خیلی دویت دارم آرامش بخشه واین وحس کردم که شماچون به خودت ارزش قائلی و باخودت درصلحی انقدرطرفدار داری وماعاشقتیم ،چون توهم یه زنی انقد اعتمادبنفس داری که بدون ذره ای آرایش یا عمل های جراحی جلوی دوربین میای وحرف میزنی وچقد ماجذبت میشیم حذب آگاهی هات ومهربونیات ومیبیتیم اعتمادبنفست رو میبینم صلح باخودت و دراین زمانه ای که بعضی ها انقد که ازکمبود اعتمادبنفس میرن زیرتیغ جراحی و به ظاهرشون میرسن ووقتی برای پرورش افکار وتعالی روحشون نیستن پس خداروشکرمیکنم که جزو این دسته ازآدماهستم که دراین سایت فعالیت میکنن ودنبال آگاهی اند .

خیلی عاشقتم گفتن تون وبهم دیگه دوس دارم ،عاشقتم ،عاشقتم این یعنی یه رابطه ی خوب وصمیمی زن وشوهری .

امروز که رفته بودم خونه مادربزرگم وتازه رانندگی ویادگرفتم چقد واسم سخته که دنده عقب بیام ازیه کوچه ی باریک اما قبلاها که اصلا نمیخاستم اینجاهابرم وتجربش کنم. خجالت میکشیدم میگفتم مردم مسخرم میکنن چقد این ور اون ورکردم که بالاخره دراومدم از اون کوچه ناجور وبخداگفتم خدایا توهدایتم کن توکمکم کن من هیچی بلدتیستم من میخام واسه هرکاری ازتوکمک بگیرم ،اونجاست که دلم قرص میشه واسترسی ندارم وکارو پیش میبرم .همسایه یه آقایی اومد بهم گفت بیاجلوتر دوربزن و بعد برو امافهمیدم که اون خجالت اا کمترشده ومن پذیرفتم باید تکامل خودم وطی کنم باید یادبگیرم بالاخره باید تجربش کنم تاحرفه ای بشم فدای سرم نبایدبه خاطردیگران که بگن فلانی بلدنیس دست ازتمرین بردارم بزاربگن اهمیتی نداره شایدم اصلا نگن این فکرمنه که ازحرف دیگران میترسیدم ،.

انتقادنمیکنم ازخودم .

و ازدیروز یه فکری اومده توذهنم که مثلادیگه برام تکراری شده که هرروز 10 یا12 تاباور و 100 بارتکرارمیکنی ،یه فایلم میبینی فایل سفرنامه مثلا چی میشه کونتیجه نمیگم نتیجه ای نگرفتم شاید ذهنم میگه کمه ،والان یه مدته من دوروزیه باریه فایل گوش میدم همه اینارو ذهنم داشت ایرادمیگرفت وازخودم انتقادمیکردم که هدایت شدم وجوابم وگرفتم ازطریق کامنت دوستان که کارت نباشه نتیجه روهمش نگو کو؟خودش درزمان خودش اتفاق میوفته یه وقتی میبینی اتفاق افتاده ،وکتابی که میخوندم شفای زندگی اثر لوییزال هی نوشته بود که انتقاد ازخود فقط تنبلی وتعلل را افزایش میده وماباید مثل یه بچه سه ساله باکودک درونمون برخوردکنیم انتفاد وسرزنش وضع وبدترمیکنه .اینهاخودشون یه نشانس که من درمسیردرستم و باخودم فک کردم شاید به خاطراین میگم که این کارهابه این میزان واسم تکراری شده باید دنبال آگاهی بیشترباشم وبیشتر روخودم کارکنم شاید ظرفیتم بیشترشده پس هرروز یه فایل اززندگی دربهشت ومیبینم و جایی که آرزودارم توش زندگی کنم درموردش تحقیق میکنم ومحل وجاهاشو ازگوگل میکشم بیرون وباهاش تجسم میکنم وخودم واونجامیبینم تابرام اتفاق بیوفته مثل کارمریم جان که بادیدن کتاب هاوزیبایی ها یه وقت دیدن دقیقا در راس ش قرارگرفتن و اون مکان هاوتصاویرواقعی،شدن اگه من 100 درثد زندگی خودم ومیسازم وتنهاقدرت جهان الله هست پس جوری میسازم که دوست دارم …

استادجانمم ممنونم بابت همه چی خدایاشکرت وخدایاشکرت وخدایاشکرت .