سریال زندگی در بهشت | قسمت 160 - صفحه 12

به نام خدای مهربان

سلام زندگی در بهشت ، یه چند سالی از آخرین کامنتی که نوشتم در مورد این سریال میگذره و اون زمان هم تعداد کامنت هام فکر کنم کمتر از 3 تا دونه شد ، یادمه اون زمان خیلی دوست داشتم که کامنت پر محتوا بنویسم ولی کمال گرایی همیشه بهم میگفت که تو تازه کاری و هنوز خیلی مونده که به این دوستان برسی و بتونی که این جوری کامنت بنویسی ، یادمه وقتی که سریال رو میدیم و بعد کامنت منتخب رو میخوندم و برداشت خودم رو از فیلم با برداشت دوستمون مقایسه می کردم همیشه متعجب بودم از اینکه این دوستمون چطور این همه نکته رو دیده و من ندیدم یا اینکه چطور از این صحنه این برداشت زیبا رو داشته که هرگز به ذهن من خطور نکرده که میشه اینطوری هم دید ، و یادمه که همیشه متعجب بودم که چطور ممکنه که یه آدم این همه وقت گذاشته باشه و کامنت به این طولانی نوشته باشه که من اون موقع ها از خوندنشون خسته میشدم از بس که طولانی بود ، یعنی میخوام بگم اینقدر که آماده نبودم ، حوصله خوندن کامنت رو هم نداشتم چه برسه به اینکه بیام و بنویسم در موردش و وقت بزارم و درکم رو مکتوب کنم ، وقتی فکر کنم که الان دیگه آماده شدم برای ورود به فصل جدیدی از زندگیم ، چون الان دارم میبینم که دارم کارهای متفاوتی می کنم که یه روزی اصلا فکرش رو هم نمی کردم که انجامش بدم، کامنت خوندن هم برام عذاب بود چه برسه به نوشتن کامنت ، زمان برد تا آماده بشم برای متفاوت فکر کردن و متفاوت عمل کردن ، یادمه همیشه وقتی که استاد میگفت کامنت بنویسید و کامنت بخونید من فکر میکردم برای سایت و بالا رفتن آمار سایت استاد داره این حرف رو میزنه و همیشه در مقابل این موضوع مقاومت داشتم و البته که به مرور این مقاومت کمتر شد چون هر چی که میگذشت من بیشتر و بهتر ؛ منطق این حرف استاد رو درک میکردم و همین کمتر شدن مقاومت باعث میشد که آروم آروم من هم رفتارم در مقابل این کامنت خوندن تغییر کنه و الان که یه چند وقته که دارم کامنت ها رو میخونم ، تازه دارم میفهمم که چقدر این کامنت ها میتونن مقاومت های ذهنی رو بشکنن و باور پذیر کنن اون منطق ها رو چون اولا کلی مثال و الگوی متفاوت میبینی و اینکه هر فردی از یه زاویه ای به اون الگوها اشاره کرده که من به تنهایی ممکن بود تا پایان عمرم هم نتونم به اون نگاه و دیدگاه برسم و به همین دلیل خیلی راحت تر و سریع تر میتونن مقاومت ها رو بشکنن ، یعنی یه جورایی این کامنت ها ، راه میانبر هستن ، چون اگه قرار بود خودت بری و بگردی و اون الگو ها رو پیدا کنی باید کلی زمان میزاشتی و تازه معلوم نبود که بتونی این همه الگو با این کیفیت عالی پیدا کنی و از طرف دیگه برای اینکه به اون درک و اون نوع دیدگاه که توی هر کامنت نوشته شدی برسی شاید تا پایان عمرت هم تلاش کنی باز هم کم باشه ولی اینطوری داری خیلی راحت و سریع و سر راست میری سر اصل مطلب ، خوب بریم ببینیم بعد از این مدت چقدر درکم نسبت به اون اوایل در مورد این سریال تغییر کرده

اول فایل که با صحبت از بهار و زیبایی هاش شروع شد و یه جورایی بهم یادآوری کرد که این حرکت امروزم میتونه شروع یه بهار توی زندگیم باشه که اون جوونه هایی که کاشتم و سعی کردم که مراقبشون باشم و بهشون آب و نور و مواد مغذی بدم ؛ آروم آروم از دل این خاک که قبلا شخم زده بودم و آماده کاشتن بذر شده بودن ، بیرون بیان و اون ثمراتی که منتظرشون بودم جوونه بزنن و فضای احساس و زندگیم رو سر سبز و باطراوت کنن ، مثل زیبایی سبز شدن برگ درختان در بهار، مثل سر سبزی زنگ زیبای چمن و علفزار، من عاشق هر چایی هستم که چمنزار باشه ، اصلا وقتی که اون سر سبزی رو میبینم که یه دشت بزرگ و سرسبز داره از خود بیخود میشم ، و استاد چقدر قشنگ توصیف میکنه اون زیبایی ها رو و فضای زیبایی که در طلوع و غروب پرادایس تجربه کردن و وقتی که صحبت های ایشون رو میشنوی بی اختیار ذهنت اون جملات رو تصور میکنه، اون خنکی هوایی که داره توصیف میشه ، اون طلوع خورشید و غروبش ، اون صبح بهاری و اون مناظری که در طلوع و غروب افتاب از جهات مختلف میتونی ببینی ، یعنی باخودت فکر میکنی که چطوری میتونه باشه و سعی می کنی با استفاده از تخیلت اون جملات رو به تصویر بکشی و بهش جان بدی

استاد : ” اگر برگ ها رو جمع کنیم ، اینجا چمن سبز میشه ” ، این جمله من رو یاد ترمز ها و باورهای ناهماهنگ با خواسته میندازه که مثل این برگ ها که روی زمین رو پوشوندن و اجازه نمیدن که نور به سطح زمین برسه که اون بذرهایی که آماده رشد هستن بتونن سبز بشن ، یعنی علیرغم اینکه این خاک توش بذر هست و آماده رشد هست و خاکش هم خاک مناسبی هم هست ولی به دلیل نبودن نور افتاب نمیتونن رشد کنن و این ترمز ها به اون بذرها اجازه رشد نمیدن و نمیزارن که نتیجه این رشد پدیدار بشه، مثل زمانی که ما یه خواسته ای داریم و داریم ذهنمون رو با ورودی های مناسب بمباران میکنیم ولی چون حواسمون به ترمز ها و باورهای محدود کننده نیست اون بذرهایی که کاشتیم نمیتونن رشد کنن ، هر چقدر هم که بذر خوبی کاشته باشیم و هر چقدر هم که زمین مساعد و مناسب و مغذی باشه ، تا زمانی که بهش نور مناسب رو نرسونی از نتیجه خبری نیست ولی به محض اینکه اون موانع رو برمیداری و همه عوامل و فاکتورهای لازم برای رشد و جوونه زدن اون بذر ها فراهم میکنی ، خیلی زود میبینی که جوونه ها دارن از خاک میان بیرون و اون موقع دیگه کار خیلی راحت میشه ، چون هم اشکال رو پیدا کردی و هم بازی رو یاد گرفتی که چرا این همه مدت این جوونه ها رشد نمی کرده و یه اتفاق دیگه ای هم می افته و اون هم اینکه متوجه میشی که راه حل خیلی ساده و در دسترس بوده و تو نمیدیدیش و فکر میکردی که یه دلیل خاص دیگه ای باید باشه و دنبال دلیل توی خاک و بذر و آب بودی در حالی که دلیلش همیشه جلوی چشمت بوده ولی تو حتی یک ذره هم به اون شک نکردی از بس که ظاهر موجهی داشته ،

در ادامه دیدن صحنه کار کردن با بلوئر و دیدن ماجرا خاکستر و آتیش باز هم من رو یاد ترمز ها انداخت که در اینجا آتیش حکم خواسته های ما رو داره که در زیر خروار ها باورهای محدود کننده و ترمزها (خاکستر) قرار گرفته ولی هنوز امید داره که یه روزی بتونه دوباره شعله ور بشه و لحظه زیبای وصال و رسیدن به خواسته و ایجاد احساس زیبای سپاسگزاری رو رقم بزنه ، و منتظر که زمانی برسه که با یه بلوئر ( با منطق های قوی ) بری سراغش و اون خاکسترها رو از روش برداری و اجازه بدی که اون خواسته ها نفس بکشن و اجازه متولد شدن پیدا کنن ،

صحبت های استاد در ادامه چقدر برای من درس داشت و من رو یاد این میندازه که وقتی توی این مسیر اومدن و شروع کردم توی اون زمینه هایی که مقاومت کمتری داشتم چقدر سریعتر به نتایج مطلوب رسیدم و چقدر راحت تر شخصیتم تغییر کرد که بهم کمک کرد در مورد اون خواسته هایی که مقاومت زیادی در موردشون دارم بتونم ادامه بدم ، چون وقتیکه میبینم که این نوع نگاه و این طرز تفکر توی یه عالمه مورد جواب داده و نتایجی داشته که من خوابش رو هم نمیدیدم و الان شده جزئی از شخصیت من ، بهم امید میده که این چیزی که الان برام خیلی بزرگه و دست نیافتنی میتونه روزی بشه برام خاطره ، درسته که الان گاهی خسته میشم ؛ نا امید میشم ؛ نگران میشم ، افسرده میشم ولی وقتی میام خودم رو با گذشته مقایسه میکنم و میبینم که توی همین موردی که اینقدر هنوز مقاومت دارم چقدر بهتر شدم و چقدر مقاومت هام کمتر شده به ادامه مسیر امیدوار میشم و به جای اینکه تسلیم بشم ؛ انگیزه دوباره میگیرم که با قدرت بیشتری دوباره بیام توی مسیر و به حرکت ادامه بدم چون دیدم که توی خواسته ای دیگه چطور اتفاقات معجزه آسا رقم خورده و چیزی رو که ذهنم به هیچ عنوان قبول نمی کرد و هر منطقی که براش می آوردم رو نمی پذیرفت ؛ در نهایت محقق شد اون هم از مسیر بسیار ساده و این باور رو در من هر بار تقویت می کنه مسائل همیشه راهکار های ساده و در دسترس دارند، بنابراین برای خواسته الانم هم همین راه حل های ساده و آسون وجود داره فقط من باید ادامه بدم چون با ادامه دادن هست که ذهنم بالاخره یه جایی و با یکی از همین منطق ها میپذیره و تسلیم میشه و همکاری میکنه و اون خواسته هم محقق میشه و میشی یه مدرک و سند برای خواسته های بعدی ؛ مثل همه اون خواسته هایی که الان تجربه شون کردم و شدن سند و مدرک برای خواسته الانم ؛

در پناه حق