سریال زندگی در بهشت | قسمت 174

سلام و درود ، امیدوارم حال دلتون خوب خوب باشه ، من دقیقا باورام از وقتی خراب شد که تو مدرسه همیشه سر صف میگفتن مرگ بر آمریکا و تا تکرار نمیکردیم با صدای بلند اجازه ی رفتن به کلاس و نمیدادن تازه ۱۳ ابان که میشد به زور ما رو میبردن تظاهرات و ماهم باید شعار مرگ بر آمریکا رو میدادیم این از یک طرف ، از طرف دیگه تو خونه پدرم کل شب و مشغول دیدن اخبار از تلویزیون میشد و کلا هم تو تلویزیون از جنایات جنگی آمریکا و اسرائیل صحبت میکردن ، گرونی ها ،تحریم ، بالا رفتن لوازم برقی ، خراب شدن بازار بورس ، خصوصی سازی شدن ادارات دولتی ، لغو سفرهای خارجی همه و همه مشکلاتی بودن که مسبب اصلیشون آمریکا بود ، بخدا طوری شده بود که اونقد ما تو تلویزیون کاخ سفید می دیدیم و اتفاقات داخل کاخ حتی نمیدونستم تو ایران رییس جمهور برای سخنرانی هاش کجا میره و جلساتشو کجا برگزار میکنه ، از طرفی خواهرم بابت کارش من و هر جمعه میفرستاد نماز جمعه تا خطبه های امام جمعه رو بنویسم جالب اینجاست که شروعش با شعار مرگ بر آمریکا بود و پایان نماز هم کلا شعارهای پی در پی مرگ بر آمریکا ، فیلم های اکشن و وسترن که بماند ، من ته قلبم امریکا رو دوست داشتم اما راستش از کشورش و مردمش میترسیدم ، میگفتم اگه برم اونجا یه روزی و بخوام جایره اسکار بگیرم بهم اجازه ندن شال یا روسریم و سر کنم چی میشه ، اصلا اگه بگن لباس لختی بپوش من باید چیکار کنم ، اون موقع نمیدونستم اسم اینا چیه اما از وقتی با شما استاد عزیز از طریق خواهرم آشنا شدم تازه فهمیدم اینا موانع ذهنی من بودن ، من واقعیتش سفر به دور آمریکا رو مرتب ندیدم اما سریال زندگی در بهشت و قسمت به قسمت دنبال کردم و با هر قسمتش خندیدم و لذت بردم ، بزارین بگم نگاهم به آمریکا چجوری عوض شد ، اول اولش وقتی دوستتون با خانواده ش اومدن خونه ی شما و اون رفاقت و صمیمیتی که بینتون بود و دیدم تعجب کردم ، خیلی ریلکس ، خیلی راحت بعدش وقتی اون دوستاتون که با چندین ماشین اومدن و همه شون انگار خونه خودشون بودن برام جالبتر بود ، جالبتر زمانی شد که گفتین ازشون میخوام کفش و دربیارن و خونه رو مرتب کنن ، تعجب کردم چقد ارامن ، چقدر همه چیز رو راحت می پذیرن و قبول میکنن

جالبتر برام زمانی بود که رفتین خونه ی اون دوستتون که یک کشاورز نمونه بود و مرده شور بود و کنارش چقدر احساس خوبی داشتین و چقدر راحت بودین ، من اینا رو که می دیدم میگفتم واقعا اینا واقعیه ؟

جلوتر که رفتم باز برام جالب تر شد اونجا که شما راحت میرفتین پیاده روی تو تمپا اونم ساعت ۲، ۳ شب و جالب اینجا بود که خانم شایسته تو پرادایس میموندن ، استاد اینجا و در شهری که من ساکنم اگه از ساعت ۹ شب بگذره و بخوام برم پیاده روی هم خودم استرس میگیرم و میترسم و هم خانواده ناراحت میشن ، اینجا وقتی خونواده ای میره مهمونی نه تنها هزار تا قفل میزنه به در و پیکر خونه بلکه دزدگیر رو هم فعال میکنه ، اما خانم شایسته وسط جنگل تک و تنها بدون هیچ حصار و دیواری خیلی راحت روزاشو طی میکرد و در امنیت کامل به سر میبرد ، زیباتر اونجایی بود که شما رفتین مسافرت و تعمیرکار اومد تراکتور و با خودش برد و تازه به مرغ و خروساتون غذا داد ، این نهایت امنیتی که دیدم ، یا وقتی از ساحل دریا فیلم میگرفتین و زنایی رو می دیدم که پوشش دارند ، خداییش اونقد که امنیت آمریکا برام جا افتاد راجع به ایران جا نیفتاده برام ، الان طوری شدم که تا حرف از دزدی میشه میگم آمریکا دزد نداره ، حرف از تجاوز و خشونت میشه من از ایران بیشتر مثال دارم تا آمریکا

شاید این درست نباشه اما من حالا احساس امنیتی بیشتری دارم از فضای آمریکا تا فصای ایران ، خداروشکر تا حالا همیشه در جاهای خوب و مسیرهای ارام و امن خدا بودم و این باورایی که از اینجا دارم از خونواده و اطرافمه و البته کمی هم من چون هنوز اونقد باور منفی دارم نسبت به تنها بودن که فکر میکنم دزدا و متجاوزین حمله میکنن ولی اتفاق خوبی که برام بعد آشنایی با شما و مسیرتون و این سریال افتاد این بود که هیچ وقت اخبار ندیدم ، هیچ وقت نه شعاری دادم و نه به شعاری گوش کردم ، با فالو کردن پیج های مسکن و توریستی و کاری تو آمریکا و دنبال کردنشون سعی کردم هر روز توجهمو بزارم رو زیبایی های این کشور و ازتون یاد گرفتم که تا ندیدم و تجربه نکردم و زندگی قضاوت نکنم ، الانم دارم تلاش میکنم باورامو سمت اینجا درست کنم تا ترسام از اینور کمتر بشه ، مرسی که فرصت دادین حرفامو بزنم

سپاسگزارم از هر دوی شما 😘😘😘😘❤❤❤🙏🙏🙏🙏🌷🌹