سریال زندگی در بهشت | قسمت 174

سلام بر همگی اول تشکر میکنم از استاد که اینقدر در مورد مسایل خوب فکر میکنند و من هم میخواهم این نوع طرز تفکر و این نوع موشکافانه نسبت به مسایل داشته باشم و من با این نوع طرز تفکر راحت تر میتونم ترمز های ذهنی خودم رو بشناسم

اتفاقا مدتی پیش من و چند نفر از دوستان در مورد مهاجرت و رفتن به امریکا یا اروپا صحبت میکردیم و همه به جز من خیلی موافق رفتن و مهاجرت کردن بودن ولی فقط در حد حرف بود هیچ برنامه ای برای این کار نداشتن حتی پاسپورت هم ندارن و پیش فرض من در مورد امریکا این هست که امریکا واقعا مردم خوبی داره به طوری که من از برخورد این مردم نسبت به هم واقعا لذت میبرم و کجا این برخورد ها رو دیدم در برنامه امریکن گات تالنت که داورها که ادمهای بسیار معروفی هستن و چقدر از برخورد مهربانه داورها با شرکت کنندگان لذت میبرم و اونها رو تحسین میکنم و همش با خودم میگم چقدر عالی چقدر انسان چقدر خوب و پیش فرض دیگه ای که از امریکا داشتم مثلا در مورد حالا محله های متوسط که خیلی تمیز نیست یا با کفش میرن توی خونه یا حتتی رخت خواب که من اینها رو دوست ندارم ولی با اخرین فیلمی که استاد گرفتن دیدم که خیابان ها چقدر تمیز و عالی هستند ولی هنوز نظرم نسبت به با کفش بیرون رفتن داخل خانه عوض نشده است دوست دارم که در این مورد هم به یک ارامشی برسم اما اینها ترمزهای اصلی من برای نرفتن یا نخواستن این بهشت نیست ترمز اصلی من دلتنگی است یعنی اینکه من تا به حال هیچ وقت نمیخواستم که برم یک کشور خارجی برای زندگی برای گردش خیلی دوست دارم اما برای زندگی نه و این ترمز من مربوط به یک تجربه ای است که 12 سال پیش برام ایجاد شد و من و همسرم و فرزند 4 ساله ام به مدت 50 روز یک سفر کاری به یکی از کشورهای خارجی داشتیم و شوهرم از صبح تا غروب سر کار بود و منو دختر 4 ساله ام در خانه بودیم البته من نقشه ان شهری که داخلش بودیم رو گرفتم و هر روز شوهرم که میرفت سر کار من هم با دخترم میرفتیم گردش و تمام جاهای دیدنی شهر رو گشتیم و تجربه کردیم اما من دلم تنگ شده بود برای کشورم ایران و برای برگشتن ثانیه شماری میکردم دلم برای تردد پیکان توی شهر تنگ شده بود دلم برای حتی سگو گربه های کشورم تنگ شده بود دلم برا اشنا وغریبه های کشورم تنگ شده بود و من مطمئن هستم دوستان همه دلتنگی رو تجربه کردن میدونن که اگه حس دلتنگی باشه توی بهشت واقعی خدا هم خوش نمیگذره و من احساسمیکنم البته به زعم خودم که همه اونهایی که از کشورشون رفتن حالا درسته کلی فیلم از خوشی هاشون میفرستند اما یک خلا دارن و به نظر من مهاجرت خیلی اسان است ولی من تا این ترمز در ذهنم حل نشود حتی به بهشت خدا هم دوست ندارم برم خیلی دوست دارم که جواب این سوال یا ترمز رو بگیرم و از استاد میخام که بگن ایا ایشون این خلا رو حس نمیکنند یا اگر حس میکنند چگونه پرش میکنند و این هم اضافه کنم که ما ان کشور خارجی بودیم با خانواده هایی هم در ارتباط بودیم اما این خلا پر نمیشد و این هم برای من یک پیش فرض است که به بهترین کشور دنیا هم بری اونجا حس غربت و دلتنگی هست که نمیزاره تو واقعا اون خوشی واقعی رو بچشی و این حس در من خیلی قوی هست و میخام بدونم که این حس از کجا نشات میگیره و غیر از ان تجربه ای که 12سال قبل داشتم مورد زیادی در موردش یادم نمی اید البته یک چیز دیگه که الان یادم اومد این بود که برادر شوهرم کارهای زیبایی انجام میده و خیلی از مشتری هاش ایرانی های مقیم امریکا یا اروپا هستند که همه داغون همه افسرده بودند که البته من خودم ندیدم از برادر شوهرم شنیدم شاید این هم بی تاثیر نبوده در پیش فرض من و ممنونم که این سوال رو مطرح کردید تا من هم پیش فرضم رو بیان کنم خیلی سپاسگزارم