سریال زندگی در بهشت | قسمت 215 - صفحه 3 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدای روشنی ها

سلام استاد عزیزم و مریم بانوی خوش صدا امیدوارم حال دلتون عالی باشه❤️🙏

استاد تو قسمت قبلی سریال زندگی در بهشت وقتی گفتین درون بچه افتاده توی آب، دقیقن همین جمله رو با خودم گفتم : خدا میدونه که این اتفاق به ظاهر بد چه درسها و تجربه هایی تو دل خودش داره برای استاد، اینکه این همه مدت درون بچه همه جا هدایتی عمل کنه و اینجا دقیقن روی دریاچه ی خونه تون این اتفاق براش بیفته، جز تجربه های جدید و حرفهایی که به زندگی بهتر هم شما و هم ما کمک کنه، چی میتونه داشته باشه!!!!

و امروز که کنترل تلویزیون رو تو دستم گرفتم، آماده شدم تا سریال زیبای زندگی در بهشت رو ببینم، دقیقن آماده بودم تا این حرفها رو بشنوم از شما، اینکه در لحظه زندگی کنم، اینکه به چیزی اونقدر وابسته نشم که جدا شدن از اون به هر دلیلی برام عذاب دهنده و دردناک باشه تا حدی که من رو به احساس بد و به طبع مدار ناخواسته های بیشتر هدایت کنه، اینکه تو بدترین شرایط هم برای ایجاد احساس خوب به داشته های زندگی و اطرافیانم نگاه کنم…

اینها همه ی اون چیزهایی هست که به ظاهر همه مون قبولش داریم و انجامش میدیم اما زمانی که عمل همراه با تقوا، عمل همراه با ایمان میرسه، یه جورایی خودمونون رو گم میکنیم وقتی به خودمون می‌آییم که در مدار ناخواسته های بیشتر و بیشتر داریم دست و پا میزنیم.

هر بار که عید قربان میرسه و میبینم که مردم چه طور به جان حیوانات می‌افتند و به قول خودشون رسم الهی رو دارن انجام میدن دلم میگیره، دلم میگیره از این همه جهل و نادانی، دلم میگیره از اینکه ما خدا رو تو یه سری جهالتها داریم دنبال می‌کنیم، حال اینکه خدا به ابراهیم اینگونه خواست بگه که وابسته نشو، دل نبند به هیچ چیز و هیچ کس حتی فرزندت که برای تو واز وجود توست، این دنیا فانیه یعنی این دنیا رهگذره اونقدر زیبایی و خوشی درش هست مثل تولد فرزندت، مثل رسیدن به عشقت، مثل پرواز در آسمان…. اما قرار نیست که تو غرق در این لذت ها بشی و از اصل وجودیت خودت غافل بشی، قرار نیست که تو غرق در این خوشی ها بشی و از خدای خودت و راهی که اومدی و رسالتت دور بشی.

خدا تو اون حالت خواست به ابراهیم نبی این درس رو بده درس وابسته نشدن ولی ما محو این اتفاقات شدیم که تو اون زمان و در اون مکان خاص و با اون شرایط خاص بوده و اتفاق افتاده واون گوسفند رو قربانی کردند ولی الان شرایط با هزاران سال قبل فرق میکنه و متاسفانه ما متوجه نیستیم و نمی‌خواهیم به خودمون بیاییم😔مثل رفتن به معراج حضرت محمد که در یک روز جمعه اتفاق افتاد و الان جمعه‌ها شده برای ما مقدس، انگاری که خدا بقیه روزهاش رو با عشق نیافریده و فقط جمعه روزی هست که خاصه، چرا چون حضرت محمد روز جمعه به معراج رسیدن😔مگه همه ی ما یک روز بدنیا اومدیم یا همه ی ماهایی که اینجا هستیم تو یک روز خاص مثل جمعه هدایت شدیم و برای همینه که اینجاییم😣چرا به اسم دین یک مشت جهالت رو به ذهنمان خورانیدیم، بدون اینکه درس اون اتفاق و حادثه رو بفهمیم و درک کنیم….

این اتفاقاتی که در این چند روز برای شما افتاده گوشه ای از اون مثال رو یادم آورد، وابسته نشدن تا حدی که از دست دادن اون چیز یا اون کس ما رو ببره به ناله، گریه، حال بد، کفر گفتن و ناشکری کردن که اینها همون گناهانی هست که از طرف خدایمان بخشودنی نیستند.

خیلی وقتا میشه که ناخواسته گمراه میشیم و میچسبیم به فرع به جای اینکه اصل رو ببینیم و درکش کنیم. نبود مرغ ها و خروس اصلی شما و از همه مهمتر جو پهلوون قصه ی ما، من رو یاد این انداخت که به راستی زمانی که چیزی رو از دست می دهیم چیزی که برای ما ارزشمند و دوست داشتنی بوده هم، میشه باز به جلو نگاه کرد و با مرور خاطرات خوبی که با اون موردی که حال از دستش دادیم، در ذهنمان، یاد و خاطرش رو جاودانه نگه بداریم و نه برای از دست دادنش ناراحتی کنیم بلکه برای روزهای خوبی که باهاش گذروندیم شکر گذار باشیم و باز هم شما در عمل بهمون نشون دادین که میشه تمرکز کرد روی نقطه ی درست و اصل و از فرع شناخت🥰❤️🙏

و درس دیگه ای که این قسمت برامون داشت اینه که: توکل داشتن، نهایت تلاش فردی خودمون رو انجام دادن و در نهایت تسلیم اون قدرتی که حاکم بر کل جهان است، بودن.

چیزی که اگه این اتفاقات نمی‌افتاد نمیتونستیم به عینه و تا این حد واضح ببینیمش، وقتی شما تا اون مقدار هزینه کردین برای حرکتتون و برای تلاشی که شاید بتونین درون بچه مون رو پیدا کنین اما در نهایت و تو دل تمام اون راه سختی که براتون ناشناخته، ترسناک و… بود با خدا حرف زدین و از او کمک خواستین، این یکی دیگه از بزرگترین قوانین بود که دیدیم و شنیدیم.

یه وقتایی میشه که یه سری اتفاقات برامون تو زندگی رخ میده و ما خیر و یا شر بودنش رو نمیتونیم درک کنیم اما اینکه همیشه نگاه خیر داشتن، نگاه مثبت داشتن به هر اتفاقی و اینکه قراره اون اتفاق ما رو به سمت بزرگتری از هدایت ببره، تا چه حد میتونه بهمون کمک کنه رو به عینه دیدیم.

چند روز تلاش شما برای غواصی زیر دریاچه ای که هیچ شناختی بهش نداشتین، چند روز تلاش و گشتن دنبال سوزن تو انبار کاه اما امید داشتن،هزینه کردن برای چیزی که نمیدونید آیا جوابگو باشه یا نه، اما شما تا حد نهایی تلاشتون رو گذاشتین، در آخر اومدین و با تمام اون شرایط از تجربه هایی که داشتین از ترسی که پا روش گذاشتین و از احساس خوبی که تو دلتون حفظش کردین برامون حرف می‌زنید و این یعنی اینکه شما به اصل وصلین و در هر حال، احساس خوب خودتون رو حفظ میکنید، من به شما افتخار میکنم و به خودم که تو مسیر هدایت قرار گرفتم و با شما همراه شدم تو کشتی نوحی که مقصدش بهشت برین خدا بر روی زمینه نه بهشت خیالی و….

استاد تبریک میگم بهتون، تبریک میگم بابت این حد شجاعت، جسور بودنتون، خدا میدونه تو اون دل تاریکی دریاچه، هر بار که پاتون شیء ای ناشناخته رو لمس میکرده چه ترسی رو به جان خریدید و در آخر مثل همیشه سربلند بیرون اومدین و همچنین تبریک میگم به مریم بانوی مهربانم که با شجاعت و مثل یک شیرزن، مثل همیشه همراه شما، کنار شما بودند و پا به پای شما حرکت کردند 👏👏👏👏

و تبریک میگم بابت درون بچه ی جدیدمون که قراره باز هم برای ما و به عشق ما تصاویر، ویدئو های ناب بگیره🥰❤️

در خیال کودکانه ام صحنه ی جرم اون حیوانات وحشی به مرغها رو اینگونه تصور کردم که: یک روز قشنگ پاییزی درست مثل روزهای دیگه، در بهشت قصه ی ما شروع شده بود. آفتاب به طرز عاشقانه ای بر زمین می تابید و ابرهای پنبه ای در آسمان می چرخیدند. بوی چمن هایی که با شبنم صبحگاهی خیس شده بودند، به مشام آقا جو قصه مون می‌خورد. اونقدر طلوع خورشید دلبرانه بود که جو تصمیم گرفت تا در اون حال و هوا مدیتیشنی انجام دهد.

مرغهای بهشت ما مثل همیشه مشغول تمیز کردن بهشت بودند، مرغ تپلی متوجه حرکت چیزی در اون سمت بیشه شد، با خودش گفت یعنی چی میتونه باشه؟! کمی جلوتر رفت اما آن موجود ناشناخته باز هم فرار کرد و در دل بوته ها پنهان شد.

مرغ تپلی با خودش گفت :نه اینجوری فایده ای نداره من باید برم کمک بیارم و بدو بدو اومد پیش مرغ خانومی های دیگه و گفت: چرا نشستید که یه موجودی به بهشتمون اومده، من اون رو تا به حال ندیدم اگه نجنبیم و از اینجا بیرونش نکنیم حتمن حتمن به جوجه ها آسیب میزنه، اینجوری بود که مرغ خانومی ها چادراشونو زدن زیر بغل و با ملاقه، چلاقه دست جمعی حرکت کردند به سمت بیشه ها، دیری نگذشت که یکدفعه صدای جیغ و فریاد خانوم مرغی ها کل بهشت رو پر کرد.

آی کمک کنید، خوردنمون، بردنمون، به دادمون برسید……

آقا مرغه که داشت چرت نیم روزیش رو میزد یه دفعه با صدای مرغ خانومی ها از جا پرید به دور و برش نگاهی کرد و دید بله انگاری که یه دردسری رخ داده شتابان اومد پیش آقا جو پهلوون قصه ی ما، گفت : آقا جو، آقا جو چرا نشستی که دارن حیثیتمون رو می‌برند.

جو پهلوون همینطور که آروم چشماشو باز می‌کرد لبخندی زد و گفت :چی حیثیتمون، اون دیگه چیه؟!

خروس خان گفت :بابا تو هنوز زوده که این تیکه های خروسی ما رو یاد بگیری بیخیال ولش کن.

و بعد ادامه داد: پاشو پاشو دست بجنبون که مرغا رو خوردن و بردن….

جو از جا بلند شد و بادی به غبغبش انداخت و گفت چی گفتی؟! مرغامون رو بردن؟! کدوم از جون خود سیر شده ای جرأت کرده که به مرغ خانومی های محل ما چپ نگاه کنه!؟

خروس خان گفت: نمیدونم ولی همین چند لحظه ی پیش صدای جیغ و دادشون کل بهشت رو پر کرده بود، اینجا بود که جو پهلوون یه بادی به خودش کرد و گفت بزن بریم تا دل و جیگرشو در بیارم بعد آب دهنش رو تو گلوش حبس کرد و بدو بدو در حالی که پاهاشون لای همدیگه گیر می‌کرد به سمت بیشه ها دویدند.

اما از اونجایی که روباه های قصه ی ما گروهی حمله کرده بودن تا متوجه شدند که جو پهلوون و خروس خان دارند میان، نقشه ای ریختند و توی یه دایره مانند قائم شدند تا گروهی حمله کنند و اینجوری بود که آقا خروس و جو پهلوون هم رفتند پیش خانوم مرغی های مهربون قصه ی ما…😔😣

اما این قصه تموم نشده بود و روباها با خودشون فکر کرده بودند که چه خوب یه بهشت پیدا کردند پر از مرغ، خروس و هر چقدر که دلشون بخاد میتونن بیان و از بهشت ما ببرند، بخورند و کسی به کسی هم نیست.

اونور دشت جوجه ها و مامان مرغی های دیگه به همراه جیلی خانوم وحشت کرده بودند و نمیدونستن که باید چیکار کنند.

اما ناامید نشدند مرغها رو به جیلی خانوم باهوش کردند و گفتند : جیلی جان یه فکری بکن، ما چطور میتونیم از دست این مزاحم ها نجات پیدا کنیم؟! جیلی خانوم با هوش و زکاوتی که داشت کمی فکر کرد و جواب داد: خانوم مرغی ها، آقا خروسه و جو پهلوون برای این شکار شدند که از منطقه ی امن خارج شده بودند و بی فکر عمل کردند، حالا ما تنها کاری که باید انجام بدیم اینه که، تو منطقه ی امن یعنی نزدیک خونه بمونیم، جایی که روباه ها ترس اومدن به اونجا رو دارن، جایی که حضور پهلوونهای اصلی بهشت یعنی استاد و مریم جان رو نشون میده و بعد رو به جوجه ها گفت، ما باید خیلی خونسرد عمل کنیم انگاری که استاد و مریم جان اینجا هستند اگه بترسیم اونا ترس ما رو احساس می‌کنند و اینجوری ما بازنده ایم.

وقتی روباها اومدن توی بهشت دیدند که مرغها و جوجه های دیگه خیلی آروم مشغول قدم زدن و دونه خوردن هستن انگاری که تازه آدمهای توی بهشت براشون آب و دون گذاشتند تازه جیلی خانوم و اردک‌ها هم رفته بودن پشت در خونه و اونجا لم داده بودن.

روباها با خودشون گفتند : این آرامش اونا تو این شرایط نشون میده که صاحبان این بهشت توی خونه حضور دارن و نشستن اردک‌ها و اون بوقلمون پشت در هم نشان از حضور اونها توی خونه رو داره پس بیخیال تا همین جا کافیه بریم و دوباره با یه نقشه ی دیگه بیاییم و یه دل سیر غذای چرب و نرم بزنیم بر بدن.

و به این صورت بود که اونا تونستن جون سالم به در ببرند با غلبه بر ترسشون و امید به اینکه میتونند و قدرتش رو دارند که یه جوری از توی این شرایط به وجود اومده نجات پیدا کنند.

این تصور کودک درون من از این حادثه بود که خواستم براتون بنویسم استاد😊🤭

استاد مثل همیشه عاشقتونم، عاشق شما دو نفری که هر روز بهم انرژی میدین برای حرکت محکمتر و قاطعتر به سمت هدفهایم و از خدای منان براتون بهترینها رو میطلبم، دوستتون دارم و به خدای بزرگ میسپارمتان….

به امید دیدار🥰❤️