سریال زندگی در بهشت | قسمت 239 - صفحه 5

سلام به استاد عزیزم ومریم بانوی عزیز ودوستان خوبم در این سایت …

همین اول کامنتم بگم خیلی دوستتون دارم…

الهی هزاران بار شکرکه جز زیبایی هیچ نمی بینم..یعنی تنها جایی از جهان هست که ذهنم وقلبم وچشمام وحسم هیچ جز زیبایی ورشد وآگاهی و سلامتی وثروت وشادی و خوبی وخوشی وخدا نمی بینه….همه چیز درست همه چی به جا همه چی عالی همه چی زنگ وبوی خدا ویه زندگی بدون نقص رو نشون میده وصدالبته که واقعی وحقیقی هست..

خیر دنیا وآخرت نسیبتون باشه هر لحظه فرشته های زمینی که هر روز باعشق تصویری از زیباترین وبهترین وخداگونه ترین نوع زیستن رو بهمون نشون میدید…

خداقوت بابت خونه تکونی..بابت قطع درختان بابت اینهمه کار مفید وجسمی که یه همت وانرژی وشوق وذوق خاصی میخواد..تو زمونه ای که خیلی ها حتی حاضر نیستند با حس خوب وشوق وعشق وذوق از جاشون پاشن وحداقل به امورات روزانه وکارهای شخصی خودشون بپردازند یا باحس بد همراهه یا تنبلی یا بی ذوقی ویا اجبار ….

یعنی چه عشقی جز شاکر بودن از نعمت های خداوند ودر صلح بودن باخود ورضایت مندی از هرآنچه که اکنون هست می تونه باعث بشه آدم انگیزه داشته باشه تا هر روز دنیای خودش رو به بهترین شکل ممکن توسعه بده وزیبا کنه زیبا ببینه زیبا فکر کنه وزیبا حرکت کنه وبه انجامی زیبا برسونه؟؟!!!

به قول استاد پول رو که خیلی ها دارن….همسر رو که خیلی ها دارن…دارایی های مادی رو که خیلی ها دارن…اماااااااا…چند درصد از اونایی که خدا بهشون نعمت داده می تونند ببینند نعمت هارو؟؟!!!

زندگی ساختنی هست باید هر لحظه اش رو ساخت در هرشرایطی…چه بسا که همه ی ما که اینجا هستیم می دونیم استاد وحتی مریم جان توشرایط سخت هم بودن خیلی جاها …اینی که امروز ما می بینیم یه تصویر ساخته شده وراحت بدست اومده نیست ..سخترین کار جهان ساختن باورها وخواسته های زیبا ودوستداشتنی وخواستنی طبق خواسته ی دل ماست وکنترل ذهن وافکارو گفتار وعملکرد درست توهرلحظه…

که استاد ازپسش براومدن به لطف الله مهربان…

منه مینا هم شماها هم به قول استاد اگه بتونیم از پس کنترل ذهنمون بربیام وباورهای مخرب رو رو تغییر بدیم به باورهای مثبت ومراقب اونچه که تصویر سازی می کنیم وبهش فکر می کنیم ودرموردش حرف می زنیم باشیم بی شک جهانمون گلستون میشه…

اما یه تعریف کلی داره این داستان…اینکه منه مینا یاد می گیرم بهترینه من وخوشبختی من وزندگی من زمانی همونی میشه که میخوام که زندگیمو باخداوند شریک باشم…نه کل زندگیمو واگذار کنم ونه اینکه قدرت رو از نیروی برترم بگیرم وبشم خدای زندگیم…

استاد عزیزم سنگ تموم گذاشتن وبه تک تک سوالاتمون در مورد اینکه سهم ما چیه وسهم خداوند چیه به کرات باعشق توضیح دادند…

حالا دیگه این من هستم که تصمیم می گیرم با وجود اینهمه آگاهی وتجربه های ناب وزنده شخصی که باعشق همشو در اختیار من گذاشته چطوری استفاده کنم…

سخترین کار دنیا کنترل ورودیها وخروجی های ذهن واحساس وگفتار به مرور وباتمرین آسون میشه به لطف الله وهمت خودم…

یعنی اگه من فقط یه بخش کوچیکی از زندگی استاد رو می دیدم وازشون آگاه میشدم سرسوزنی تحولی در من ایجاد نمیشد…من رفتم تشنه باذوق باشوق تاسیراب بشم تا آروم بگیرم تا پیدا کنم تا به یقین برسم…

رفتم تو اعماق زندگی سیدحسین عباسمنش از همون دوران کودکیش که باور کرد جن ها میزنن میرقصن عروسی می گیرند ومیان سراغ آدمها تواونارو تسخیر کنن…رفتم توکابوسهای شبانه سیدحسین عباسمنش که وقتی از ترس دعواهای والدینش از ترس ترد شدن ازترس اینکه فردا چی میشه از ترس اینکه تاکی ادامه داره لحظه هاش میگذشت…من رفتم به اون روزهایی که تو خیابون ها بود فرار کرده بود از همه ی چیزهایی که نمی تونست تغییرش بده وپدرش رو باعث اینهمه رنج میدونست …من رفتم به اون سالهایی که باهمه دعوا میکرد خشم داشت نفرت داشت میخواست جهان ببینتش…من رفتم به اون مغازه آتاری وسگا بازیش که یه تیکه از برآورده شدن آرزوش بود من رفتم به انتخابش در مورد همسرش که میخواست دنیاشو باهاش بسازه وتکیه که به کسی که عشق بی توقع بهش بده …من رفتم به اون خونه اونجایی که صابخونش یه خانم بیمار ذهنی ورفتاری بود وسیدحسین نمی دونست چرا تو شرایط گیر کرده ومدام آدمهای بد سرراهش قرار می گیرند که باید به خاطرشون مریض باشه وعصبی وپله های کلانتری ودادگاهو بالا وپایین کنه…من رفتم به اون لحظه که سیدحسین تصمیم گرفت مهاجرت کنه به جایی که همه چیز براش تازگی داشته باشه ودور باشه از همه ی اونچکه میدونست فقط می تونن هر روز بیشتر لهش کنه و به اون لحظه که باخودش گفت میشه ساخت راهشو پیدا میکنم…من رفتم به اون کشتی روسی…به اون خونه سیمانی…به اون پیکان دننده آرژانتینی…به اون قدم زدنهایی روی آسفالت داغ جنوب با کتونی سوراخ بادمپایی به اون کلاسهایی با افراد کم و غریبه و اون زانوهای لرزانودیدم . به اون لحظه هایی که توکتاب خدا چیزهایی پیدا کرد که بهش میگفت برخیز توکل کن بساز تومالک زندگیت هستی خدا باتوست نترس آرام باش من باتو هستم وهرچه در جهان هست در خدمت توست به شرط شناخت خداییت وخودت!!!! من رفتم به اون لحظه بخشیدن وسایل زندگیش واون ساک قرمز باهمسر وفرزندانش …رفتم به مسافرخونه های ناصر خسرو…رفتم به اون لحظه های پراسترس که پولی نداشت …خونه نداشت وسایل زندگی نداشت…فرزندشو از دست داد..رفتم ودیدم وشندیدم وحس کردم اون روزها ولحظه ایی که سید حسین تلاش کرد ترسید اما توکل کرد لرزید اما برخدا تکیه کرد…وشد اینی که الان می بینیم…

چندنفر از آدمهای کل جهان حاضرند در چنین شرایطی متولد بشن رشد کنند بزرگ بشن اما به خودشناسی وخدا شناسی برسند طوریکه جهان را مسخر خودشون کنند طوریکه چنان به ریسمان الهی چنگ بزنند که هیچ چیز نتونه حتی یک روز شکاف ومانعه ای ایجاد کنه بین یقین وباور وجسارت وایمان وتوکل اونها…

استاد عزیزم گوارای وجودت هرآنچکه امروز در زندگی ات جاری وساری است …

این جمله تو لایق بهترینها هستی در زندگی استاد عباسمنش یه جمله نبود ونیست چون خواست وتوانست به لطف الله مهربان با وجود تمام تضادهای زندگیش اونو به خوبی برای خودش معنا کنه وبه اجرا دربیاره…

وسالهاست که تمام تلاشش رو میکنه هر لحظه بهترین باشه و بهمون بیاموزه که بهترین ها رو داشته باشیم وبهترین باشیم از طریق بهترین راهها وروشهای موجود درجهان که خداوند میخواد وبه همین دلیل مارو خلق کرده…

امیدوارم در عملکردهام همین الهاماتی که الان بهم شد واونهارو خداوند گفت ومن نوشتم در تک تک لحظه های زندگیم اجرا کنم تازندگی من هم مهر تاییدی بشه بر اونچکه نوشتم وباور دارم ویقین هست…

در پناه خداوند شادو سربلند وموفق وثروتمند وسعادتمند باشید

استادعزیزم مریم جان به گونه ای خاص دوستتون دارم