سریال زندگی در بهشت | قسمت 261 - صفحه 28

سلام خدمت اساتید عزیزم: استاد عباس منش و خانم شایسته

سلام به دوستان سایت

این فایل، فایل نشانه من بود و همزمان که داشتم فایل رو میدیدم، آگاهی های دوره حل مسائل و موضوعی که به تازگی در مورد خودم متوجه شدم، هم توی ذهنم میومدن.

توی این قسمت استاد درباره بهبودهای دائمی که توی پرادایس دارن ایجاد میکنن، صحبت کردن: مثل فنسهای الکتریکی که دور محوطه مرغها کشیده بودن و الان بنا به یه سری دلایل میخوان تغییرشون بدن. یا مثلا ایده اجرا آبنما که اولش با یک پمپ ساده شروع شد ولی در نهایت به یه فواره حرفه ای و بسیار زیبا که آپشنهای دیگه ای مثل نورپردازی و چرخش آب هم داره رسید.

خلاصه وقتی داشتم فایل رو میدیدم یاد موضوعی افتادم که به تازگی درمورد خودم متوجه شدم. موضوع از این قراره که با توجه به آگاهی های دوره حل مسائل، من یه کاری رو شروع کردم و در حال انجامش هستم و دارم سعی میکنم با گوش دادم به فایلهای دوره، به خصوص جلسه 6، کمالگرایی رو کنار بزارم و فعلا کارهایی که از دستم برمیاد رو انجام بدم. حالا نکته ای که درمورد خودم متوجه شدم اینه که توی مسیر تست کردن و اجرای این ایده، من یه جورایی انگار وقتی یه ایده جدید برای بهبود یا تغییر یا امتحان کردن به ذهنم میرسه، خوشحال نمیشم!!! تازه انگار یه چیزی در درون من ناراحتم میشه! ممکنه عجیب به نظر برسه ولی همینطور بود.

مثلا گاهی این فکر میاد توی ذهنم که: الکی کار دیگه ای انجام نده، وقتت تلف میشه

یا میگه: دیدی باز اشتباه کردی! اصلا چرا از اول این ایده به ذهنت نرسید؟ این که خیلی واضح بود

واااای این حرف که چرا از اول به ذهنم نرسید دیگه خیلی مقاومت ایجاد میکنه برای اینکه بخوام یه کم تغییر ایجاد کنم. چون یه چیزی در درون من میترسه که تغییر جدید بهتر از حالت قبلی باشه و بعد دوباره این صدا بیاد توی ذهنم که چرا از اول این کار رو نکردی؟!!

خلاصه من متوجه شدم از یه طرف دارم با آگاهی های دوره حل مسائل کار میکنم و میخوام از روش بهبود گرایی استفاده کنم، اما به قول استاد از این طرف پامو گذاشتم روی ترمز و بیشتر دلم میخواد با همون روشی که کار رو شروع کردم تا آخر ادامه بدم چون فکر میکنم هر نوع تغییر یعنی پذیرش اشتباه بودن موارد قبلی!!!

جالبه که تا حالا متوجه همچین ترمزی توی خودم نشده بودم و توی این مدت که این ایده رو دارم اجرا میکنم به این موضوع پی بردم.

فکر میکنم حالا منظور استاد رو متوجه میشم که میگن: یه خواسته ای داری و داری براش گاز میدی ولی از اون طرف پاتو روی ترمز گذاشتی.

خیلی خوشحالم از اینکه دارم خودم رو بهتر و بهتر میشناسم چون حالا که این ترمز رو شناختم، راحتتر میتونم رفعش کنم تا زمانیکه ندونم چرا کارم به نتیجه نمیرسه یا اینکه چرا حس خوبی از انجام ایده های جدیدم ندارم.

فکر میکنم بازم ریشه اصلی این موضوع به همون باور کمالگرایی میرسه که با کمک دوره حل مسائل بیشتر شناختمش و جالبه که این کمالگرایی چقدر چهره های مختلفی داره!! منظورم اینه که من در تمام مدت فکر میکردم که دارم روی کمالگراییم کار میکنم و همینکه ایده شروع کار رو اجرا کردم و دارم ادامه میدم، پس معنیش اینه که دارم با کمک بهبودگرایی پیش میرم. ولی قضیه فراتر از این بود.

کمالگرایی من خودش رو توی دل بهبودگرایی قایم کرده بود و باعث ایجاد احساس بد در من میشد. اتفاقا یادمه چیزی که باعث شد متوجه این موضوع بشم همین بود که یه روز از خودم پرسیدم چرا وقتی میخوام یه ایده جدید روی کارم پیاده کنم، حس و حالم یه جوریه؟! و جواب به این سوال باعث شد که متوجه موضوع بشم. چقدر خوبه که ما میتونیم ناظر بر افکار و احساساتمون باشیم که به قول استاد احساسمون بهترین راهنما و قطب نمای ما در طول مسیره.

وقتی ما داریم فایلهای زندگی استاد به خصوص زندگی در بهشت رو نگاه میکنیم، خیلی آسون از کنار تمام تست کردن ها و اجرا کردن هایی که استاد و خانم شایسته دارن انجام میدن میگذریم. البته منظورم خودمه. یعنی ممکنه خیلی ساده بگم که خوب با پمپ امتحان کردن و حالا رفتن یه فواره خریدن. ولی حالا که ذهن خودم رو بهتر میشناسم میدونم که اگه من بودم ممکن بود حالا حالاها دنبال خرید فواره نرم چون ممکن بود بگم همین پمپی که گذاشتیم خوبه یا در مورد فنسها هم همینطور.

درنهایت به نظرم مهمترین نکته ای که من یاد گرفتم اینه که سعی کنم در تمام مدت حس خودم رو خوب نگه دارم و اگر هم حس ناخوب در من تکرار شد، ساده از کنارش نگذرم و دلیلش رو پیدا کنم و رفعش کنم.

میدونم این فایل مربوط به چند وقت پیش هست ولی در هر حال فواره زیبا مبارک باشه استاد و خانم شایسته و برای دوره حل مسائل هم بسیار سپاسگزارم.