سریال زندگی در بهشت | قسمت 68 - صفحه 13

به نام خداوند بخشاینده

سلام ب استاد عزیز، خانم شایسته عزیزم و دوستانم

استاد این قسمت منو ب فکر برد ینی اتفاقات امروزم رو مرور کردم و هی جملات و درک های خوبی ب ذهنم میومد.

اگر ب یک نفر بگن با میخ، آهنربا و پروانه یک فیلم زیبای 24 دقیقه ای بساز، قطعا میگه دیوانه ای؟

شاید اولش ک خودم این قسمت رو دیدم یه قسمت فان ب نظرم اومد و ازش لذت بردم ک اون لحظه تماشا کردم.شاید اگر ب شخصی ک در فرکانس این فیلم نباشه نشونش بدی بهت بخنده. و شاید ناعمه قبل همینطور بود. کامنت منتخب این قسمت در عین کوتاهی بسیار بسیار جای فکر داره.

آخه من بار اولم هست که دارم سریالی میبینم که ب زیبایی هرچه تمام قدرت یک آهنربا رانشان میدهد

ب زیبایی هرچه تمام زیبایی یک پروانه وطبیعت رانشان میدهد

هرچه جلوتر میرم زیبایی و حال خوب را در سادگی می بینم درکارهای روتین ام، در لبخند مادرم، در معاشرت با خانواده ام، در پیاده روی روزانه ام در پارک محل، در نوشیدن قهوه ام جلوی پنجره اتاق.

هرچه پیش میرم یه نیرویی بهم میگه رسالت تو فقط لذت بردن است، چشم ات را مثبت نگر و قلبت را قدردان کن. عشق بورز و محترم باش.

دیشب ک هواشناسی رو چک کردم دیدم بارونیه، گفتم آخ جون خدایا یه روز دلپذیر رو برام رقم بزن، بگو یه جا برم ک راهش دور نباشه، خسته نشم، بهترین لذت رو ببرم. و همون دیشب اش از زبان مهمان مون گفت راستی دوچرخه سواری میکنی هنوز؟

اصلا اون مهمون اومده بود خونه ما تا سوالی ک من از خداوند پرسیده بودم جواب بده.

و من صبح دوچرخه رو برداشتم و تمیزش کردم، دوچرخه ای ک آرزوی بچگی ام بود و وقتی نگاهش میکردم ب خودم گفتم تو داریش، آرزوت رو داریش هااا. وقتی خواستم سوار بشم دیدم عه زنجیرش افتاده، من بلد نیستم تابحال انجام ندادم، چون دنده ای هست زنجیرش فرق داشت با دوچرخه های بچگی ام، یاد قسمت های قبلی افتادم ک استاد با اره انقدر ور رفتن تا درستش کردن، گفتم خب اوکی قراره درستت کنم و در آرامش بعد از 1 دقیقه درستش کردم.

دوچرخه سواری توی هوای پاییزی با ویوی درختان پاییزی و نم بارون، آیا پکیجی بالاتر از این هست؟ برای من تجربه بهشت بود.

برای استراحت نشستم روی صندلی نفس و دم و بازدم و هزاران بار شکر گفتم. با خودم حرف زدم گفتم الان چه حسی رو داری تجربه میکنی؟ برام بهترین روز عمرم بود اون لحظه، دوچرخه سواری با نم بارون ک میخورد تو صورتم و من با نت پیانو تو گوشم میرفتم تو تصوارت و سپاسگزاری هام.

گفتم ناعمه یادته آخرین سفرت جنگل های شمال، همون ک آرزوت بود و تجربه اش کردی، یادته حس و حالت رو ؟ اره یادمه. فرقی با حس امروزت داره؟ دیدم نه به هیچ وجه.

بعد هی مثال یادم اومد، یادمه چند ماه قبل شاید 7 ماه پیش میرفتم کوه و توی حسابم فقط برای شارژ کردن بلیط اتوبوس و مترو ام بود و با وسایل نقلیه عمومی میرفتم، غذا و فلاسک از خونه میبردم و تنهایی میزدم ب دل کوه. و ب خودم میگفتم خدایا منم میخوام مثل این هم نوردهایی ک فقط با آب معدنی میان و خیلی لاکچری می شینن غذا میخورن تو کافه رستوران ها، باشم. و هر بار از جلوی کافه ها رد میشدم میگفتم میام بهت قول میدم ناعمه.

و حدود 2 هفته پیش ک روی تخت همون باغ رستوران نشسته بودم و استراحت میکردم یادم افتاد ک ععههه یادته آرزوتو؟ یادته خودت فقط با یه شیشه آب معدنی سبک بال رفتی بالا و برگشتی خودتو مهمون کردی؟ یادته دلت میخواستی اسنپ بزنی راه برگشت ات رو؟ و من حالا این خواسته هارو ب راحتی میتونم انجام بدم و اینه فضل خداوندم.

استاد ب جرئت میگم من بهترین حال رو داشتم با همون کوله سنگین، با همون خستگی راه برگشت توی 3 مسیر ماشین و اتوبوس و مترو.

حتی میتونم بگم من اون دوران لذت بیشتری میبردم، بخدا انگار دنیا مال من بود. و هی درخواست هام رو بیشتر میکنم میگم حالا دوست دارم با ماشین خودم بیام، بعدش دوست دارم این آدم هایی ک سوار ماشین خارجی میشن دور دور میکنن تو خیابون های تجریش، این دختر خانم های نایس و خوش تیپ سوار بر ماشین مورد علاقه من میرونن، بهش میگم دیدی اش؟ منم میخوامش، باید ب منم بدی منم باید اینو تجربه کنم، و دلم روشن میشه ک  میرسم اگه الان دارم آرزوی گذشته ام رو زندگی میکنم پس اینم میشه و هی این خواسته هه بزرگتر و بزرگتر میشه.

امروز توی پارک من 2 تا پارتنر دیدم ک نون داغ خریده بودن و خامه و نشسته بودن توی اون سرما روی چمن ها و با عشق صبحانه میخوردن، یعنی یه لحظه بغضم گرفت و خجالت کشیدم از خدا، من توی خنده های اونا توی عشق بازی اونا توی دستان گره زده اونا خدا رو دیدم، بخدا خجالت کشیدم از ناسپاسی ام.از کنارشون رد شدم بهشون گفتم واقعا دمتون گرم خوش بگذره نوش جان تون.

یعنی من قبلا میگفتم ببین من با پارنترم میرم کافه میرم رستوران های خفن، غذاهای لاکچری، تو هوای بارونی میریم بام، تجریش دور دور. فقط در اون صورته ک ب ما خوش میگذره ولی امروز فهمیدم نههههه بابا

خوشی ب دل عه ب خدا ک ب دل عه. ب پول تو حسابت نیست، ب اون قله موفقیته نیست.

ب خودم گفتم ببین تو تا از پارک محلت نهایت لذت رو نبری هدایت نمیشی ب مکان های رویایی، حتی اگر بشی هم اون لذت عمیق رو نمیبری یه مشکلی پیدا میکنی میگی چقدر سرده، چقدر گرمه. هی تکرارش میکنی و اون لذتو زهرمار میکنی هم برا خودت هم برا پارتنرت.چون یاد نگرفتی زیبایی هارو ببینی.

تو اگه از همین نون پنیرت لذت نبری اگر جلوت استیک با سس قارچ بزارن میگی اه چرا خام عه، چرا سوخته.

تو اگر رابطه ات رو با خانواده خودت بهبود نبخشی اون رابطه لذت بخش رو تجربه نخواهی کرد

اگر اول یاد نگیری ب مادر و پدر خودت احترام بزاری، اون احترام گذاشتن ب پارتنر بخوره تو سرت.

اگر اول از معاشرت با خواهرات، با اقوامت لذت نبری، احترام و عشق نورزی اون رابطه آینده ب درد نمیخوره.و باعث ایجاد حال بهتر در تو نمیشه.

اگه از همین پیاده روی تو محل تون نهایت لذت رو نبری جوری ک احساس کنی تو پارک های سوئیس قدم میزنی، حتی اگر برسی هم نمیتونی لذت ببری، چون یاد نگرفتی قدردان باشی، یاد نگرفتی چشم نعمت بین بسازی در خودت.

و ب این جمله رسیدم ک سپاسگزاری ظرف مارو بزرگتر میکنه. تو تا ظرف وجودی ات بزرگ نباشه چه جوری میخوای از پیاده روی تو خیابون های آمریکا لذت ببری؟

ب نظرم یکی از مهم ترین دلایل موفقیت یه فرد سپاسگزار بودن و شخصیتی قدردان داشتنه، خیلی ب خودم یادآوری میکنم و از خدا میخوام همیشه ک شکر نعمت هایی ک بهم داده رو بهم یادآوری کنه.

ب جرئت میگم نوشیدن قهوه ترکم جلوی پنجره اتاق خونه مون با ویوی آسمان دلبر طعمش خیلی لذت بخش تر از کافه های لاکچری ک رفتمه.

حالا رسیدم ب اون حرفی ک شما زدین ک من از پیاده روی با دمپایی تو خیابون های بندرعباس بیشترین لذت رو میبردم. استاد من توی پیاده روی تو محل مون با اینکه هر روز میرم ولی هر بار ب درخت های پاییزی اش نگاه میکنم برام تازگی داره، از نفس کشیدنم لذت میبرم و عاشق این حالم هستم انگار دنیا رو اون لحظه ب من دادن و حاضر نیستم با هیچی عوضش کنم.

اتفاقا توی مهمونی دیشب بهم گفتن تو نمیری خارج، گفتم من اینجا خودم رو میسازم ب اون جایگاهی ک میخوام میرسم بعد حالا ببینم چی میشه، تغییر کشور روی پیشرفت و حال خوب من تاثیری نداره. و همه گفتن درسته و سکوتی حکم فرما شد ؛)) می شنوم بیشتر اطرافیان دارن کلاس زبان و بگیر و ببند ک فرار کنن از ایران. و من چه خوشبختم چه خوشبختم ک آموزهای شما رو دارم و حرف های شما رو قبلش شنیدم ک این آرامش رو دارم. ک جدا شدم از بدنه جامعه. ک حرصی نمیزنم، نگران نیستم و سعی میکنم با باور فراوانی زندگی رو زندگی کنم.

سپاسگزارم استاد عزیزم، چه خوشبختم چه خرسندم از هدایت ب مسیر این آگاهی ها