الگوبرداری از افراد موفق | قسمت 4 - صفحه 10 (به ترتیب امتیاز)

سلام و عرض ادب و احترام خدمت استادعزیزو مریم مهربونم و همه انسان هایی ک برای بهتر شدن دنیا و گسترش زندگی خودشون و دیگران تلاش میکنن.

اصلا نمیخوام با کلمات بازی کنم یا به حاشیه برم چون همه افرادی ک اینجاییم تاحدودی با قوانین اشناییم.و میخوام اصل مطلب رو بگم.اینکه وقتی واقعا تنها خدارو رب کل جهان ببینیم همه چیز واقعا تغییر میکنه

اونجایی ک گفتین مسی سرش به اسمون بوده و گفتن داره با مادر بزرگش حرف میزنه من جا خوردم چون به محضی که اول جمله رو شنیدم گفتم اخی جانم باخدا حرف میزده.ومن این کارو همیشه انجام میدم.

چا جای خوبی ایستادین چقدر زیبایی و نعمت همیشه هست که تنها جلوه گر یک خالق بزرگه.

حالا میخوام داستانی که برام پیش اومد رو بگم همین دیروز.

اینو بگم که من کلی درس از شما یادگرفتم که احساسم خوب باشه.متوکل باشم.تنها قدرت رو به خدا بدم.به الخیر مافی وقع ایمان داشته باشم.اونجایی ک شرایط به ظاهر خوب نیس خودمو کنترل کنم.تجسم کنم.تصورکنم.جمله های تاکیدی مثبت بگم.شکرگذاری کنم.شاد باشم.ایمان داشته باشم ک میشود.دنبال خواسته هام برم.اینو که خدا از غیب روزی میده رو باورکنم و دست های خدارو کوتاه نکنم.وهزاران مسئله دیگ.

بله من ارزومه که ماشین بخرم اما همیشه گفتم خدایا میسپرمش به تو اما توذهنم از یه گوشه صدای اینکه حالا وام از فلان جا بگیری طلاهاتم بفروشی حالا بیشتر کارکن.بیشتر جمع کن اخ قیمت ها باز بالارفت ولش کن ماشین نمیخواد هم توی ذهنم بود و من سعی میکردم فقط کنترل کنم یا بگم نه من ب خدا میسپارم اما خب اون ته ته وجودمم نگرانیه هست دیگ.حالا این موضوع به همه موضوع های دیگ زندگیم‌ مث فروش محصول.تولیدات کارگاه.خریدخونه و و و صدق میکنه و برای هرمورد ذهنم یه جور نجوا داره.

خب بریم سراغ اتفاقی که افتاد.

دیروز من اماده شدم از کارگاهم اومدم بیرون برم غذا بگیرم پیاده هم بودم ینی نخواستم‌پیک بیاره و.خواستم خودم برم که یه هوایی هم بخورم و اینم بگم من هیچ وقت از نگاه کردن به اسمون سیر نمیشم و یکمم ابرهاو اسمون رو ببینم.

توی راه من یه پسر 6ساله با چشم های سبز درشت دیدم که حالت لی لی واسه خودش راه میرفت.همین که توذهنم بود چه چشمای قشنگی داره برگشت و باخنده به من گف سلاااام.

منم از اونجایی ک ارتباط خوبی باهمه مخصوصا با بچه ها دارم چشامو گرد کردم و ابروهامو دادم بالا با خنده گفتم سلام عزیزم چه چشمای خوشگلی داری اونم خندیدو گف دارم میرم اسباب بازی بخرم.

منم خندیدم و گفتم افرین بابا خوشبحالت و مسیرباهممون به پایان رسید پسربچه داخل سوپر مارکت سرنبش شد و منم به راهم ادامه بدم.بعداز حداد 15تا20دقیقه همون مسیرو برگشتم و توسرم افتاد برم سوپر یه نوشیدنی هم بگیرم.

چون تو سفارشم از رستوران ازم سوال کردن اما نوشیدنی دلخواه من که دوغ ابعلی بود نداشتن

خلاصه تا رفتم توسوپر پسر بچه اونجا بود منم لپشو یه کوچولو گرفتم گفتم عه تو که هنوز اینجایی و اون فقط لبخند میزد اره

تا سوپر مارکتیه گف اره سه روز میاد دنبال اسباب بازی حالا کارت مامانشو اورده خالیه.یهو این جمله که من ثروتمندم پس ایمانمو نشون میدم تو سرم اومد درحدچندثانیه فقط.

وبه پسره گفتم خب امروز عیده دیگ روز مرد

تو هم مردی ک تااینجا اومدی منم این اسباب بازی رو بهت هدیه میدم .برداشتم و دادم بهش وقبول نمیکرد گف ن کارت بابام نیس.منم گفتم کارت بابات لازم نیس برو خونه بگو روز مرد بهم کادو دادن.باورش نمیشد هی میگف ینی الان بااین برم،؟منم باخنده گفتم اره بدوبرو بازی کن‌

و رفت و مشغول خرید خودم شدم و اما تپش قلبم رو حس میکردم میخواستم همه چیو کنارهم بچینم امااون لحظه وقتش نبود.خواستم حساب کنم که همون پسره دوباره اومد و اینبار کاپشنش روهم دراورده بود و دستش بودبخاطر هیجانش و فقط داد زد تشکر دارم‌میرم بازی کنم و حتی اجازه نداد من واکنشی نشون بدم و رفت.

منم بالاخره رسیدم کارگاه.

این که تو مسیر چشام داشت از حدقه میزد بیرون نمیدونستم بخندم یا گریه کنم بماند.

خب شاید بپرسین چرا ؟

ولی الان روشن میکنم براتون

تمام درس های استاد تو یه زمانی کمتر از 5دقیقه بهم یاداوری شد.

اون اسباب بازی رویای اون بچه بود و برای خواستش فقط 3روز تلاش کرد و میرفت هرروز میدیدش.و اینکه امید داشته میتونه بخره.

ینی به صورت مشخص خواسته خودشو به دنیا گفته بوده.

من خیلی خوشحال دیدمش اون راه نمیرفت میپرید و میرفت.

میشه همون لذت از مسیر برای رسیدن ب خواسته.

و اون باصدای بلند به من گف دارم میرم اسباب بازی بخرم.

اون نگف اسباب بازی ببینم نگف بازی کنم اون فقط ایمان داشت که میشود.

حالا همه دنیا دست به دست هم داده بودن اون پسر بامن برخورد کنه.من بعداز مدت ها غذا از رستوران بخوام بگیرم.و تصمیمم بگیرم پیاده برم.

و نوشیدنی من تو رستوران نباشه من تصمیم بگیرم سوپر برم تا بفهمم بله خدا از جایی ک فکرشو نمیکنی بهت روزی میده.من شدم یکی از دست های خدا.

اون از من خواهش نکرد درخواست نکرد.مظلوم‌نمایی نکرد ک من بخوام کمکش کنم بلکه من خواهش کردم این هدیه رو قبول کنه چون اصرار داشت کارت باباشو بیاره.

بعله خدا باعزت نعمت میده.خدا از غیب روزی میده .واونجا بود ک برق های کارگاه رو خاموش کردم و به سجده افتادم و گفتم شکرت ازاین که این همه احساس خوب بهم دادی.ازاینکه یاد‌گرفتم من باید به خدا بسپرم و شاد زندگی کنم و بدونم اتفاق می افته.دیگ نگران نباشم.من بپرم و بخندم و به مسیرم ادامه بدم حتی اگ به هدفی نرسیدم بدونم در زمان درست میشود ناراحت نباشم نگم.نه خب هنوز ک نشده اتفاقآ من جوری رفتار کنم که انگار اتفاق افتاده و بابتش مچکر باشم.

بعله استاد همه چیز خداست.تنها قدرت مطلق اونه.من حالا میفهمم اصلا نیاز نیس باهمه بجنگم که بخواد یه مسئله ای رو توضیح بدم ک چراانجام دادم یااگ الان شرایط خرید فلان چیزو ندارم هی بخواد توضیح بدم.

نه دیگ برام مهم نیس کی چی فکری میکنه.مهم اینه من به اندازه امروزم تمام تلاشم رو بکنم و شاد باشم و راضی.

و مطمئن باشم خدا از غیب به من روزی میده و کافیه فقط بهش اجازه بدم.نیاز نیس همه کارهارو من بکنم اون انجام میده برام.

و این خیلی حس خوبیه اینکه یکی مث کوه پشتته‌

که بایه اتفاق کوچیک این همه درس برای من به صورت عملی و خیلی قابل لمس اتفاق می افته.

میخوام بچه ها بگم درسته یه وقتایی حس میکنین هرچی تلاش میکنی نمیشه.حس میکنی صداتو خدانمیشنوه.یا چندتا اتفاق های بد می افته و ناامید تر میشین میگین بیا اینم که اینجوری شد.

ولی واسه منم بوده منم بارها بریدم و گفتم بمیرم بهتره.حتی یه جمله توذهنم بود ک قبلا میگفتم خدایا خدای خوبی باش

حالااز این حرف من روزها و ماه هاس که میگذره و میگم خدایا ببخش من ادم خوبی نبودم ک فک میکردم مصیبت هام از طرف توئه.ولی اگ همونا هم نبود من الان اینجا بین شماها نبودم‌.من الان خدارو این شکلی نمیشناختم.بلکه خدام شبیه خدای خانوادم بود ک فقیر هارو بیشتر دوست داره و به مومنا ببشتر رنج میده.

خدای من خیلی وقته پایه ی همه کارامه و هرروز کاراهم ساده تر میشه.و من به سلامتی و محبت به خودم و با ارامش و اسایش خودم بیشتر اهمیت میدم و این باخودشیفتگی خیلی برق داره‌.و برای همه همونجوری رفتار میکنم ک دلم میخواد باهام رفتار کنم چ جلو روشون چه پشت سرشون گرچه که وقتایی سخته اما سعی میکنم ک بشود

فقط کم نیارین بهش ثابت کنین که تو حرفتون و عملتون یکی هستین و چقدر هدف هاتون براتون مهمه.

و اونوقت اتفاق ها اینقدر ساده می افته ک کم کم با پیشرفت و تمرکز روی خودتون و نکات مثبت و تنها قدرت به خدا دادن دیگ‌هیچ ربطی به گذشته ندارین و از گذشته هم دلگیر نیستین چون میفهمین اون اتفاق ها برای اینکه قویتریتون کنه اتفاق می افتاده.

اینم بگم نترسین ک وای از فردا قراره همه چی هی رو سرتون خراب بشه و شما ایمانتون رو نشون بدین بلکه در حدی ک حلش کنی همه چیز پیش میاد در حدی ک موفق تر میشی در حدی که یه پله جلو تر میری و اینا میشه چالش های لذت بخش و به عنوان رنج و مصیبت نیس براتون به قول مریم عزیزم همش سود وسودو سود.

امیدوارم همتون همین الان همونجایی باشین ک دوست دارین.و یا درمسیر رسیدن بهش باشین.

استاد عزیزم نمیدونم الان چرا دوباره گریم گرفت خواستم باشما خداحافظی کنم‌

ازتون خیلی ممنونم.خیلی مچکرم‌.که پای پیشرفت خودتون از همون موقع که تو قم بودین ایستادین.مرسی ک درست زندگی کردین و جهان رو به جای بهتری تبدیل کردین .ازتون ممنونم برای سخت کوشی و کم نیاوردنتون.من فقط میتونم بگم الهی الله هر لحظه مراقبتون باشه.

روز مرد روهم به شما ک الگویی بی نظیر هستین تبریک‌ میگم.

و سایتون مستدام پدرعزیزم.

و همینطور عید همگی مبارک .