الگوبرداری از افراد موفق | قسمت 4 - صفحه 8 (به ترتیب امتیاز)

به نام تنها پادشاه هستی

و به یاد تنها مالک زندگی بخش

و به اذن خالق نون والقلم و مایسطرون

سلااااآاااام بر همممممه دوستان

لطفا این آگاهی ساده و عمیق را با تامل مطالعه کنید.

داستانِ تواضع در برابر پروردگار مهمترین موضوع زندگی هر انسانی است، بارها به این موضوع که خدا این فرصت ((هست بودن)) را به ما داده فکر کردم و بارها از جوانب مختلف آن را بررسی کردم.

دیدم که من در هر صورت فعلاً در این واقعیت زمان و مکان هستم و کاملاً صاحب اختیار هستم که از عقل و منطق خودم، همان عقل و منطقی که طی سالهای زندگی به وجود آمده و شخصیت و ذهنیت مرا ساخته، استفاده کنم و زندگی ام را به پیش ببرم، یااااا از نیرو و احساس و الهام و نشانه هایی استفاده کنم که در درون و بیرون آشکار است و زبان گفتگو و راه ارتباط خدا با من است.

در این میان بارها ذهن و منیتم این افکار را به را می انداخت که

تو از خدا جدا و مستقل هستی

اصلاً چرا باید در این دنیا که خودش می گوید تو را خلیفه و جانشین قرار داده باز دوباره زیر دست و فرمانبردار خدا باشی

اصلاً خدا یعنی چه که باید او را بشناسی

بارها در هیاهو و نجواهایش از اینکه

در هر صورت یکی بالاتر از تو هم هست،

یکی به نام خدا،

یکی که محدودت کرده،

یکی که می گوید همه چیز مال من است، همه چیز برای من است نه تو

تو باید بنده باشی

اصلا خدا کیست که باید او را به رسمیت بشناسی

چرا تو مالک این دارایی هایی که داری نیستی

چرا تو نباید بگویی که این مال من هست، این برای من هست و متعلق به من است

و ….

گویی قرار بود که آماده درک بهتری شوم که مسیر زندگیم را تغییر می دهد. الان کلام قرآن را که میگوید: شیطان(ذهن) در برابر پروردگارش تکبر ورزید را بهتر می فهمم.

گاهی اوقات ((نمی دانم ))کلمه ارزشمند و رهایی بخشی است، یعنی پذیرش اینکه محدود هستم، کارگشاست.

اول باید ماهیت ذهن را می‌شناختم، ذهنی که یک مکانیزم است، یک منبع تولید افکار است، جایگاهی متافیزیکی که در مغز به وجود می‌آید، که شاید از لحاظ فیزیکی ملموس نباشد ولی اثراتش کاملاً هویداست، و همانند یک ماشین عمل می کند و فقط دستورات را برای ظهور در دنیای فیزیکی ترجمه و تبدیل می کند. ذهن مثل یک سلسله فرایند در تولید یک فکر و باور عمل می‌کند.

اصلا ذهن بهترین وسیله برای خلق به صورت فیزیکی در این دنیا است. یعنی ذهن یک ابزار است نه هدف.

چون از خردسالی این ابزار را استفاده می‌کردیم و کم‌کم ناخودآگاه با آن خو گرفته و بزرگ شدیم، آنقدر این را برای خودمان بزرگ کردیم که آن را ((خود)) دیدیم و دیگر گفتیم که این خودم هستم، یعنی ذهن را به خودمان نسبت دادیم، با اینکه ذهن هم مثل قلب، ریه، معده و …جزئی از درون بدن ماست.

حالا که ماهیت ذهن را شناختیم، باید آن را از ذات حقیقی خود تفکیک کنیم. مثال پدری که فرزندش را پرورش داده و بزرگ می کند، بعد که فرزند به سن بلوغ می رسد، پدر او را آزاد و رها می گذارد و به او اختیار می دهد تا خودش انتخاب کند. اما چون فرزند می خواهد آزادی های خودش را داشته باشد و به میل خودش رفتار کند، دیگر از همه گفته های پدرش روی برمی گرداند با اینکه پدر بارها به او می گوید که تو فقط به من گوش بده، من هممممممه چیز را برایت فراهم می کنم، هممممممه چیز رااا …..

بله این داستان زندگی انسان هاست، اینجاست که همه ما می خواهیم فقط به میل و ذهنیت های خودمان عمل کنیم و به پدر اعتماد نمی کنیم.

این داستان شیطان ذهن و منیت هاست که ما را از ایمان، اعتماد و تواضع در برابر نیروی برتری که خالق همه جهان هاست باز می دارد، نیرویی که مافوق ذهنیت‌هاست، نیرویی که رَبِّ الْعَالَمِینَ است، الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ است، مَالِکِ یَوْمِ الدِّین

است

نیرویی که بارها می‌گوید مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ وَلَهُ أَجْرٌ کَرِیمٌ

کیست که بی چشمداشت و از سر عشق به خدا وام دهد، تا خدا برایش چندین برابرش کند و آن کس پاداشی ارزشمند داشته باشد؟!

کیست که با تمام وجود زندگی اش را، تمام اختیاری که خدا به او داده را، به خدا بسپارد.

خیلی کار بزرگی است که بگوییم من نه تنها مالم را، ثروتم را، دارایی‌هایم را، خانواده ام را، زنم را، فرزندم را، بلکه تمااااااام وجودم را به تو می سپارم، به تو قرض می دهم.

یاد یکی از سخنان عرفا افتادم که می گفت: خدایا تورا سپاس می گویم، فقط برای خودت نه فقط برای نعمات.

از وقتی که این نیروی حقیقی را شناختم، دیگر سسسسعی کردم که در این مسیر قدم بردارم سعی کردم تا ذهنم، این دستگاه خلق افکار را بیشتر تربیت کنم، تا سریعتر از منیت ها، ترس ها، غم ها و نگرانی ها دست بکشم، تسلیم شوم و به حرکت ادامه داده و متوقف نشوم. انصافاً هم به میزانی که توانستم اینگونه عمل کنم، نتیجه گرفتم و ایمانم به خدا و هدایت هایش قوی و قوی تر شده و رهااااا تر شدم و در لحظه هستم. همین دیروز از مسافرتی دو روز از شمال برگشتم چقدر این مسافرت هدایتی بود، از ایده رفتن، تا لحظه به لحظه ی لذت بردن از مسیر، گویی روی شانه های خدا نشستم، فقط لذت بردم و برگشتم. واقعاً هدایت را لمس می کردم. ما فکر می کنیم که هدایت حتما باید شق القمر باشد، جریان هدایت در تک تک ثانیه ها جاری است، در تک تک سلول هایمان جاری است، هدایت همچون حرکت زمین، گهواره وار، نامحسوس و آرام است، فقط دیدگاه توحیدی هدایت را خوب می فهمد و درک می‌کند و استفاده می کند.

لذا الان خیلی خیلی بهتر میفهمم

اینکه استاد اعتبار تمام نعمات و موفقیت هایش را فقط به خدا می دهد

اینکه در هر شرایطی من توکل و تقوا داشته باشم

اینکه وَعَسَىٰ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ ۗ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ

اینکه بهترین و ارزشمندترین درس های زندگی ام در شرایطی به ظاهر سخت وجود داشت.

اینکه وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَىٰ

استادِ جاااان، از شما سپاسگزارم که باعث شدید تا دوباره این مسیر را، هدایت ها و توکل ها و قدم برداشتن ها را، کل مسیر زندگی ام را و درکی که داشتم را چندین باره مرور کنم.

شاد باشید.