باورهای توحیدی علی(ع) در دعای کمیل - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

سلام بر دوستان عزیز

اوقاتتان به نیکی باشد

امروز با گوش کردن این فایل خیلی نکات ریزی که باید در درون خودم باهاشون روبرو میشدم تونستم بیرون بکشم

این فایل به زبان خیلی ساده رازهای بزرگ هستی را برملا میسازه

اعتقاد به یکتا پرستی و در گیر نبودن با آیین و مذاهب ها که همین درگیری خودش باعث خارج شدن از راه اصلی که توحید عملی می باشد است.

وقتی ذهن و قلب و روح و جسمت درگیر یکتا پرستی باشه صدای الهامات قلبی را به راحتی میشه شنید. مثل اینکه گوش هام مشکل داشته و رفتم شستشو انجام دادم و الان به راحتی دارم صداها رو میشنوم.

با اعتقاد به یکتا پرستی و خالق جهان هستی تنها نگاه به انرژی برتر هست نه به دوست نه به دعا نویس و پارتی و پدر و مادر خدای دورنت رو کشف میکنی و توی هر شرایط تکیه گاهت هست.

وقتی جمله خداوندا بیامرز آن گناهانم که امید را قطع می کند را شنیدیم یه تلنگر عظیمی به وجودم وارد شد.

دیدم چقدر با حرف های اضافی میتونم زندگی دیگران را به هم بریزم حرف های اضافی مثل زمانی که از کسی میپرسم چرا فلان کار نصف گذاشتی، چرا بچه دار نمیشی، چرا ازدواج نمیکنی، چرا همسرت اینگونه هست و هزاران چرایی های دیگر با این پرسش ها چقدر میتونم بار منفی وارد زندگی دیگران و خودم بکنم بهترین گزینه پی بردن به سکوت درون هست و کشتن حس قضاوت در درون خودم هست.

چه خوب که خالق جهان هستی زندگی هر شخص را بر اساس انتخاب آن شخص خلق کرده به نظرم اینجوری مانند یک طاقچه پر از انتخاب رو بروی دیدگانم هست که این من هستم که این طاقچه روبروی دیدگانم با انتخاب های خودم و به کارگیری و عمل کردنم به انتخاب هایم شروع به تزئین کردن میکنم.

وقتی به سکوت درونی میرسی تمام لحظه های ناب زندگی رو زندگی میکنی نه حرفی برای قضاوت کردن داری ونه حرفی برای شکایت کردن و گله مند شدن از دیگران و خدا و این وضعیتی که درونش قرار داری.

فقط حس جدایی از اصل خودت داری و قطره ای هستی که به دنبال دریای بی کران خودش می گردد در این راه صیقل میدی وجود خودتو و تمام نگاهات و برداشت هات عکس العمل هایت از روی عشق بلاشرط میشه.

چه خوش مثل مولانا به لحظه ای برسی که تمام وجودت فقط پر کشیدن به سوی معشوق هست.

در هوایت بی‌قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می‌خواستند

جان و دل را می‌سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گاه تارم روز و شب

می‌زنی تو زخمه و بر می‌رود

تا به گردون زیر و زارم روز و شب

ساقیی کردی بشر را چل صبوح

زان خمیر اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در میان این قطارم روز و شب

می‌کشم مستانه بارت بی‌خبر

همچو اشتر زیر بارم روز و شب

تا بنگشایی به قندت روزه‌ام

تا قیامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم

عید باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو

انتظارم انتظارم روز و شب

تا به سالی نیستم موقوف عید

با مه تو عیدوارم روز و شب

زان شبی که وعده کردی روز بعد

روز و شب را می‌شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشکبارم روز و شب