توضیحات بیشتر درباره سریال زندگی در بهشت - صفحه 14

سلام استاد. لحظه هاتون پر انرژی

استاد این کامنت رو بیشتر برای شما می نویسم. میدونید چرا؟ برای تشکر، برای تقدیر، برای سپاسگزاری از کاری که شما چندین ساله دارید با عشق انجام میدید.

از اونجایی که بارها گفتید تعریف و تشکر از شما خیلی خوشحالتون نمی کنه ولی از شنیدن نتایج شاگردانتون خوشحال میشید. فقط می نویسم به عشق خودتون که خوشحال بشید همونطور که دریای خوشی و خوشحالی رو در زندگی ما جاری کردید.

این نوشته ها رو میخواستم ایمیل بفرستم ولی توی سایت کامنت می کنم تا بقیه ی دوستان هم بخونن و باور کنن که میشه. اصلا نمی دونم از کجا شروع کنم و چی بنویسم. میخوام هم تضادهای قبل رو بگم و هم رفع شدنش رو…

استاد من و همسرم به مدت حدود شش سال در یک خونه ی سی و هشت متری زندگی می کردیم. اتاق خواب نداشت. حمام و دستشوییش یکی بود(یک و نیم متر در یک و نیم متر.) و آشپزخونه ای که هم آشپزخونم بود، هم اتاق خوابم و هم انباریم. و یه حال 18 متری و یه حیاط کوچیک دومتر در یک و نیم متر.

از سه سال پیش مبلغی جور شده بود که بتونیم خونمون رو عوض کنیم و یکی دیگه بخریم. ولی خونه جور نمیشد استاد. حدود 200 تا خونه بازدید کردیم. سی درصدش، ما از خونه خوشمون نمی اومد و هفتاد درصدش فروشنده پشیمون میشد. یعنی ما سر هر ملکی می رفتیم می گفتن فروشنده پشیمون شده!!!! مگه میشه آخه! حتی از سر ناچاری خونه هایی که زیاد باب میلیمون نبود رو هم تصمیم گرفتیم معامله کنیم، اما همون خونه ها هم فروشنده منصرف شده بود.

از فروردین 1398 که خداوند شمارو سر راه من قرار داد بصورت جدی شروع به کار کردن کردم.

درس که از شما آموختم: اول باید آروم باشیم (حس خوب). و برای اجرای این آموخته، تمام تلاشم رو کردم. البته قبلا خیلی در این مورد خوب بودم اما بیشتر و جدی تر و هشیارانه تر ادامه دادم. توی همون خونه ی عزیزم، کلی میرقصیدم و با آهنگ های انرژی بخش بلند بلند همخونی می کردم، کلی مینوشتم و میخوندم و فایل گوش میدادم. کلی جلوی آینه مینشستم و با خودم صحبت می کردم، باشگاه و پیاده روی و بازی با بچه ها و هرکاری که به ذهنم میرسید و هدایت می شدم انجام میدادم. وقتی من بصورت طولانی مدت تونستم به آرامش برسم و رها کنم مسئله ی خونه رو، همسر عزیزم هم مثل من شد. بدون اینکه صحبت کرده باشیم و قرار مدار گذاشته باشیم. تایم های زیادی میگفتیم و می خندیدیم. و اصلا برای آگهی، دیگه دیوار و شیپور و بنگاه نمیرفتیم. (درس بعدی که یادمون دادید: شما روی خودت کار کن، بقیه ی کارارو خدا خودش ردیف می کنه. ما نمیدونیم چطوری.) من فقط روی خودم کار کردم. اصلا همسرم در این مسیر نیست که ایشون هم بخواد چنین تصمیمی بگیره. پس از هر شرایطی ناراضی هستیم، به جای صحبت با دیگران و غرغر و شکایت فقط روی خودمون کار کنیم.

درس بعدی: وقتی یک چیزی، یک روندی یک ناخواسته ای توی زندگیتون مدام تکرار میشه، جذب خودتونه و باید فکر کنید چرا اینطوریه و چه فرکانسی دارید که اینطوری میشه؟؟

با جون و دل اینو باور کردم. مگه میشه ما دست روی هر خونه ای میزاریم فروشنده منصرف بشه؟ پس چیزی در درون من بود. تا به الان که متوجه نشدم که چی بود توی وجودم که اونطوری میشد. ولی فقط سعی کردم باورهای قدرتمند قوی و به نفع خودم بسازم و نهادینه کنم.

مثلا: از اونجایی که ما خونه ی ویلایی میخواستیم، باور قبلی من اینچنین بود که: همه ی خونه ی ویلایی ها قدیمی هستن و خونه ویلایی تمیز نیست. هیشکی خونه ی ویلایی تمیز رو نمی فروشه و از این جور افکار…

وقت گذاشتم و کلی با خودم جلوی آینه و یا بدون آینه صحبت کردم، مثل یک کودکی که در ذهن من هستش و با آرامش و با منطق سعی کردم قانعش کنم اینطوری که فکر می کنی نیست. و باروهای جایگزین ساختم. مثل اینکه احتمال داره کسی پولدارتر شده باشه و خونش رو بفروشه بره خونه ی بهتر بخره. شاید یکی می خواد مهاجرت کنه. شاید یکی پول نیاز داره و می خواد بفروشه. شاید یکی خونه ی پدرش(ارث) هستش و می فروشه…و خلاصه با کلی نمونه و مثال سعی کردم راضیش کنم که حداقل مثل گذشته فکر نکنه و فکر کنه چنین احتمالاتی هم ممکنه.

و یه باور غلط دیگه ای که داشتم این بود که وقتی همسرم توی دیوار و شیپور دنبال خونه می گشت، خیلی مقاوت داشتم و میگفتم خونه هایی که حتی از بنگاه براش مشتری نمیره، طرف میاد میزاره توی دیوار. یروز یکی از اطرافیانم که می دونست ما دنبال خونه هستیم گفت: توی دیوار زیاد نگاه کنید. هرکی عجله داره میزاره دیوار….به خودم اومدم و دیدم عه؟! چه باور بهتری! و این باورو بسط دادم. و کلی باورهای بهتر که برای طولانی نشدن کامنتم میگذرم ازش.

و سعی کردم در لحظه خوش باشم و زندگی کنم و قضیه ی خونه رو رها کنم. حتی دیگه درموردش توی دفتر چیزی نمی نوشتم. اونم به این دلیل که واقعا احساس خوشبختی می کردم و دیگه ی مسئله ی خونه توی ذهنم بزرگ و سخت و رنج آور نبود.

بعد از چند ماه، یروز که داشتیم با همسرجان توی خیابون قدم می زدیم ایشون گفتن سر راهمون یسر بریم بنگاه. یسر بنگاه رفتن همانا و یه خونه ی عالی توی یه جای عالی با قیمت عالی و همسایه ی عالی جور شدن همانا!!!

استاد از خونه ی قبلی مون فیلم گرفتم تا هر وقت بخوام ازش به نفع خودم برای باورسازی استفاده کنم.

استاد خونه ای که جور شد، یه خونه ویلایی دو طبقه. تمیز و باب میلمون.

تضاد: خونه قبلی بحر خیابون بود، مدام سروصدای وسایل نقلیه و صحبت های بلندبلند مردم.

حالا: در عین حال که صدمتر تا خیابون اصلی فاصله داره، سکوتی بینظیر توی خونه هست.

تضاد: خونه قبلی از یک طرف ساختمان پنجره داشت، و اصلا از تهویه و ورود هوای تازه راضی نبودیم.

الان:خونه از سه طرف در و پنجره داره، و فقط با باز بودن پنجره ها اینقدر خنکی توی خونه هست که ما تا الان کولر رو راه ننداختیم. توی خونه نشستیم و نسیم خنک میخوره بهمون خیلی لذت بخش و خوشاینده.

تضاد: اتاق خواب نداشتم خونه قبلی.

الان: دوتا اتاق خواب عالی دارم.

تضاد: آشپزخونم کوچیک بود و هواکش مناسب نداشت.(خونه قبلی)

الان: آشپزخونه ی بزرگ و با پنجره ای بزرگ و دلباز که پشت پنجره، درختی سرسبز هستش که وقتی توی آشپزخونه هستیم انگار توی باغ هستیم. چون ما طبقه ی بالا هستیم و شاخه و برگ های درخت جلوی پنجره است، خیلی زیباست.

تضاد: خونه قبلیم محفوظ بود، پنجره یا ویویی خاصی نداشت.

الان: از هر طرف خونه پنجره های بزرگ و باب میلم هست که مدام نگاهم به آسمان و حالت ابرها و زیبایی هاست.

وقتی خونه قبلیم بودم توی یکی از کامنت هام نوشته بودم که دوست دارم از صدای پرنده های متفاوت لذت ببرم در عین حال هم مسئولیت نگهداریشون رو نداشته باشم.

و حالا همسایه ی پایین مون یک جفت مرغ عشق داره. همسایه ی بغلی مون فنچ و قناری و علاوه بر اونها صدای آواز گنجشک هایی که روی شاخه های درخت میشینن و آواز می خونن، من رو به این آرزوم هم رسوندن. واقعا احساس می کنم توی باغ هستم.

تضاد: حمام و سرویس بهداشتی یکی بود اونجا(خونه قبلی)

الان: هر کدوم جداگانه و بزرگ .

تضاد: توی خونه قبلیم جای مناسبی برای پهن کردن لباس های خیس نداشتم.

الان: وقتی میرم بالا پشت بوم که محفوظه و من سرمو که بالا می کنم آسمان خوشرنگ خداوند رو می بینم، و باد بی نظیری که میوزه. نمیدونم چطور شکر کنم. لباس هامو جایی که رضایت بخشه پهن میکنم. استاد باورتون میشه اگه یکی از من بپرسه از چی لذت میبری؟! یکی از جواب هام اینه که بگم: از پهن کردن لباس.

«ارزش تضاد»، اصلا دیگه با تضادهای زندگیم مشکلی ندارم. حتی یجورایی ازشون متشکرم. همین تضاد به این کوچیکی و به ظاهر کم اهمیت، باعث شد من الان با شوق و حس پرواز لباس پهن کنم. مگه همین حس عالی، هدف نیست؟ خب من الان با پهن کردن لباس وقتی باد میوزه، دارمش. چقدر ساده میشه به احساس خوب رسید.

«شکر نعمت نعمتت افزون کند»: استاد توی خونه قبلی در نزدیکی مون سبزی فروشی و میوه فروشی و پارک، فرهنگسرا، مسجد، مغازه های مورد نیاز بودن. و من در تمام اون مدت از درون شکرگزار خدا بودم که چنین شرایطی دارم. و الان همون نعمت ها بیشتر شدن. یعنی تا چند قدم برداریم رسیدیم به خیابونی که از شیر مرغ تا جون آدیمزاد هست. هرچی می خوایم بخریم اینجا هست.

و شکرگزاری بعدیم درمورد تاکسی خور بودن مسیرم بود. حدود 10 دقیقه پیاده روی داشتم، بعدش میرسیدم به خیابونی که به هرکجای شهر بخوام برم تاکسی و اتوبوس بود. و الان همون شرایط هست با این تفاوت که بجای 10 دقیقه، 10 ثانیه پیاده روی میرسیم سر خیابون.

علاوه بر اینها از محله ی پایین به محله ی بالاتر و بافرهنگ تر و پر امکانات تر رسیدم. باعث دور شدن افراد منفی از دوروبرم شد. ارتباط کمرنگ و کمرنگ تر شد.

درمورد قیمتش نگفتم: باورتون میشه حدود 100 تا 150 میلیون ارزون تر از بقیه خونه هایی که توی این منطقه هستن خریدیم؟! قدرت خدارو بیشتر درک کردم.

اینهایی که گفتم بخشی از تضادها و رفع شدن ها بود که نوشتم، سعی کردم خلاصه بگم. لحظه به لحظه که دقت می کنم می بینم خیلی زیاد هستش. خیلی تضاد بود و خیلی هاشون رفع شده. و تک تکشون حس شکرگزاری رو در دل من عمیقا ایجاد میکنه.

استاد عزیزم جور شدن خونه یکی از نتایجی بود که گرفتم. نتیجه ی بعدی که می خوام بگم، شاید برای کسی که چنین شرایطی نداشته خیلی قابل درک نباشه. ولی برای من و خواهرانم بسیار تکان دهنده بود. بسیار باورساز بود. بسیار نتیجه ی بزرگی بود.

همونطور که گفتم خونه ای که خریدیم دوطبقه است. و معجزه ی بزرگی که در زندگیم رخ داد که فراتر از ذهن ما بود.

الان در طبقه ی پایین خواهر نازنیم زندگی می کنن.خواهری که باهم توی این مسیر هستیم و این به هم رسیدن اون هم با این شرایط عالی با رضایت و دلخوشیه همه… معجزه بود…واقعا معجزه بود… ما مبهوت بودیم که چی شد…چه اتفاقی افتاد. بخاطر اینکه خیلی داستان مفصلی داره و نگفتنش بهتر از ناقص گفتن هستش، دیگه وارد جزئیات نمی شم. یعنی استاد اگه به ذهن منطقیم می گفتم می خوام برم امریکا مقاومتش اینقدر نبود اگه می گفتم این خواهرم بیاد با هم در یک ساختمان زندگی کنیم. استاد یعنی اینقددددددددددددددددددددر این اتفاق فراتر از ذهن ما بود که هیچکدوممون جرات فکر کردن یا درخواست همچین چیزی نداشتیم. و به قول شما وقتی به یه خواسته میرسیم خواسته های بعدیمون باورپذیرتر میشه. الان هرچی که ذهنم میگه نمیشه، میگم مگه قبلی هم نشد نبود؟ چطور شد؟ اینم میشه؟! و اینطوری میشه که بصورت تصاعدی در این مسیر رشد می کنیم.

استاد الان اینقدر اینجا خوشیم که روزها میشه از خونه بیرون نمیریم. کنار خواهرعزیزم و خواهرزاده ی هفت ساله ی نازنینم روزها رو سپری می کنیم، حالمون عالیه، بازی می کنیم، زندگی در بهشت می بینیم، در مورد قوانین صحبت می کنیم. برای هدفمون که کسب و کارمون هستش تلاش می کنیم. یعنی به اجبار از خونه میریم بیرون اونم برای سرزدن به والدین خودمون و همسرانمون.

استاد من و خواهرم باهم توی این مسیر اومدیم و شروع کردیم وتوی این یکسال تلفنی و اینترنتی مدام، با همدیگه درمورد درک هایی که بهش رسیدیم و قوانین و شما صحبت می کردیم و جهان کارمون رو راحت کرد، مارو به همدیگه رسوند. راستی اینم بگم من برای این وصال، هیچ کاری نکردم. همسرم پیشنهاد داد و اونها هم پذیرفتن. یعنی من بخوام راضی کنم کسی رو اینطوری نبوده اصلا.

امروزم یه اتفاق عالی دیگه شروع شده…یه اتفاق ادامه داره دیگه که به امید خدا وقتی بزرگتر شد این رو هم میام میگم. هم این اتفاق عالی و هم اتفاقات عالی دیگه که خداوند برام چیده. فقط کافیه که حالمو عالی نگه دارم و این مسیر رو با اشتیاق ادامه بدم تا نعمات خداوند رو دریافت کنم.

امیدوارم در بهشت کنار مریم عزیز هر روز خوش تر و سرحال تر و پر انرژری تر باشید. و از اونجایی که خوشی نامحدوده، یه اتفاق خوشه بی نظیر، فراتر از انتظارتون براتون بیافته و از اشتیاق فقط با اشک خداوند رو شکر کنید. از صمیم قلب این آرزورو براتون دارم.😊🌻🌸🏵