درک قوانین جهان در قرآن کریم | قسمت 2 - صفحه 22 (به ترتیب امتیاز)

درود بر استاد بزرگوارم جناب سید حسین عباس‌منش و بانو مریم شایسته‌ی عزیز و یکایک دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش و همه‌ی همراهان هم‌فرکانسم.

خدایا پروردگارا سپاس بیکران دارم که مرا در این مسیر زیبای آگاهی و رشد قرار دادی و خورشیدهای هدایت را بر سرم نهادی تا راه گم نکنم.

واقعا تا حال اصلا این‌جوری به قرآن توجه نکردم.

خدایا اگر این‌جوریه که تو براساس افکار و باورهای من مرا پاسخ می‌دهی و اگر من تو را باور کنم که وهابی و بی‌اندازه می‌بخشی و این‌جوری هوای مرا داری، پس باید بگم که هیچی از قرآن نفهمیده بودم!

وقتی بخش‌های این فایل را تماشا می‌کردم‌، کارم این بود که گریه کنم و خدا را شکر کنم که داره این‌جوری منو را هدایت می‌کنه و راهبری می‌کنه و بهم میگه: بنده‌ی من، تو بندگی بکن! تو تنها من را پشتیبان خودت بدان! تو باور کن که من دوست دارم و می‌خوام و می‌تونم که حمایتت کنم! من بلدم که چه جوری کارم را انجام بدم! جوری برات کار را انجام می‌دم که دهانت باز بمونه!

خدایا پروردگارا چی بگم که این‌همه خودم را از برکات و نعمات روزافزون تو محروم کردم. ولی، به قول استاد و محتوای قرآن کریم که دیگه نباید همش تو فکر خطاهای گذشته باشم.

خدایا واقعا وقتی نگاه می‌کنم که حضرت موسی اولش اونقدر شتاب‌زده بود و اونقدر جوشی بود که نمی‌تونست جلوی خودش را بگیره و این کار منجر به قتل غیر عمد کسی شد، و بعدش هم که اول که تو بهش میگی برو با قوم مشرک فرعون صحبت کن و تو اونقدر ترسیده بود و نگران بود و تو بهش گفتی که اصلا نمیشه! و بعد که روی باورهاش کار کرد و متکامل شد و در پاسخ به فرمان تو که برو این‌بار با خود فرعون صحبت کن که می‌خوای با قومت از مصر بری و با چه اطمینانی از پشتیبانی تو و با چه باوری از این‌که دستش را می‌گیری باهات صحبت کرد بهش رو کردی و حمایتش کردی! دیگه چه جای نگرانی و ترس که تو مرا از یاد برده باشی.

تازه یادِ ماجرای به نیل انداخته شدن حضرت موسی توسط مادرش که می‌افتیم که مادرش نگران بود ولی خدا بهش گفت که من او را از تو بیشتر دوست دارم و بهتر از تو ازش نگهداری می‌کنم( ادامه‌ی همان آیات که بانو پروین اعتصامی هم اون را به شعر درآورده) را توجه می‌کنیم، می‌بینیم که کافیه به خدا باور داشته باشی که البته باید برای این مسئله کار کرد.

به قول استاد بزرگوارمان که ما که صفر و یک نیستیم! گاهی به سوی شرکیم و گاهی به سوی توحید. پس بهتره که اصلا دیگه به گذشته‌ی بدمون توجه نکنیم و برای آینده تنها به خداوند متعال که تنها فرمانروای جهانیان است توکل کنیم و کار را انجام بدیم و اطمینان داشته باشیم که خودش متناسب با باورمان از او ما را یاری می‌رساند.

خدایا چه‌جوری وقتی موسی باورش را عوض کرد و دانست و ایمان آورد که تنها تویی که همه چیز در دستان توست، او را وعده‌ی یاری دادی و به آن عمل کردی و موسی رفت و سربلند بیرون آمد و چند روز بعدش هم همراه قومش به یاری تو از مصر فرار کرد و فرعون با اون همه دم و دستگاهش در نیل غرق شد. چطور اطمینانی در دل موسی قرار دادی که تونست اون مسیر پر از ترس و خطر را بدون هیچ‌گونه ترسی و با اطمینان به یاری تو و این‌که تو به حال بندگانت بینا هستی و هر لحظه در اندیشه‌ی آنان هستی و مراقبشان هستی را بپیماید و ماموریتش را با پیروزی و سربلندی انجام دهد.

آره، وقتی من خودم را شایسته‌ی هدایت و یاری شدن از سوی خداوند یگانه‌ی وهّآب بدانم که تنها فرمانروای جهانیان است، اونوقت توپ هم نمی‌تونه من را تکون بده! وقتی من تنها روی حمایت خدا حساب کنم، اونوقت خودش من را آسان می‌کند برای آسانی‌ها و کارهای من پشت سر هم آسان پیش میره! و از هر تلاشی که برای کارهام می‌کنم حتا اگر شبانه‌روزی باشه، لذت می‌برم و حال می‌کنم!

یادم میاد بچه بودم، فکر کنم سه یا چهار ساله بودم که با پدرم که خداوند رحمتشان کند رفته بودیم خونه‌ی خاله‌ام( پدر من و شوهر خاله‌ام، دوستان بسیار صمیمی بودند). هم‌این‌که در محل پارکینگی که جلوی خونه‌ی خالم بود پیاده شدیم، من با عجله برای دیدن پسر خاله‌ام دویدم که از خیابان رد بشم که یه موتوری که تند می‌آمد نتونست خوب ترمز کنه و با من برخورد کرد و من رو پرت کرد. من سه چهار بار ملّغ زده بودم و واقعا این خواست و حمایت الله رب‌العالمین بود که زنده ماندم.

یادم میاد که در دوره‌ی دبیرستان برای یه سری مسائل چند روزی بازداشت شده بودم که پدر و مادرم حسابی نگران بودند ولی این یاری و هدایت الله رب‌العالمین بود که نجات یافتم.

یادم میاد منی که هیچ زمینه‌ی خوبی در ریاضیات نداشتم و سال اول دبیرستان تجدید شدم و سال آخر را هم در ریاضی ده گرفتم( فکر کنم بهم ده دادند) ولی در ترم اول کارشناسی چنان در این درس درخشیدم که یکی از دوازده نفری بودم که ریاضی یک را اونم با آن استاد بسیار سخت‌گیر پاس کردم و ریاضی دو و درس معادلات دیفرانسیل را هم بسیار خوب پاس کردم و همین روند تا سه چهار ترم همین‌جور ادامه داشت.

یادم میاد که برای قبولی در کنکور کارشناسی ارشد یکی از دوستانم( به‌عنوان دستی از دستان خداوند) من را که روزی دوازوه ساعت در دانشکده‌ی داروسازی کهر می‌کردم را به خانه‌ی خودشان برد و هم ازم پذیرایی کرد و هم این‌که دو هفته‌ی تمام روی درس‌های کارشناسی کار کردیم و جزو معدود نفراتی بودیم که قبول شدیم.

یادم میاد که پایان‌نامه‌ی دوره‌ی دکتری راهم با هدایت الله رب‌العالمین و دستی از دستانش( یک استاد عالی از دانشگاه هاروارد بدون هیچ‌گونه توقعی) پاس کردم.

یادم میاد که در سال‌هایی که در یک کسب و کاری گیر افتاده بودم و درواقع سرم کُلاه رفته بود، چطور خداوند یگانه‌ی وهّآب راه جدیدی برای من باز کرد و شرکتی را تاسیس کردم که مسائل مرا حل کرد.

یادم میاد که چطور هرگاه در کاری گیر کردم، خورش نگرانی‌های مرا برطرف کرده است و می‌کند. تازه منی که اینقدر از نظر ایمانی ضعیف هستم و شرک در من قوی است.

حال اگر پیوسته این مطالب را یادآوری کنم که باید بکنم و سپاسگزاری کنم، خوب خودش هم ظرف مرا بزرگ‌تر می‌کنه( به قول استاد بزرگوارمان، سطل ما را بزرگتر می‌کنه) تا بیشتر و بیشتر دریافت کنیم.

پس آقا جان، ایراد از ماست که دریافتمون کمه! والا او که خیر مطلقه! ولی ولش کن، نباید به فکر کاستی‌های خودم باشم و باید با امید و اطمینان به یاری خداوند یگانه‌ی بسیار بخشاینده‌ی بسیار مهربان که وهّآب است و تنها جریان موجود هستی است، بندگی کنم و ازش هدایت بخوام تا راه گم نکنم و به راه راست هدایت بشم، همان راه کسانی که برآنان نعمت ارزانی می‌دارد و نه راه کسانی که بر آنان خشم می‌گیرد و نه راه گمراهان!

خدایا پروردگارا، مرا از بندگانت و از هدایت شدگان قرار ده!

آمین یا رب‌العالمین

ارادتمند شما