مقدمه دوره «راهنمای عملی دستیابی به رویاها» - صفحه 40

به نام خداوند مهربان

سلام به همگی عزیزانم

سپاس گزار خداوندم بابت دومین سالگردم داخل این سایت بهشتی

سپاس گزارم بابت حرکت درمسیر عشق الهی

سپاس گزار خداوندم بابت درکی که از این فرصت شیرین زندگی به من عطا کرد

سپاس گزارم خداوندم بابت حضور در جمع دوستانی که عنایت خاص خداوند شامل حالشان و شامل حالم است که در این فضا هستیم و لیاقت سپاس گزاری بابت نعمت هامونو خداوند به ما عطا کرده .

می‌خوام از احساس این روزای خودم بگم

خدایا تو بگو تا بهتر بنویسم و روان تر

دیروز دیدم که تو پروفایلم زده دو‌سالگرد

،به جرات میتونم بگم که در این دوسالی که در این فضا هستم ،نه یک بار و‌دوبار بلکه هزاران بار و بیشتر از اندازه‌ی کل عمرم من زندگی کردم

چون غرق عشق خداوندی بودم که در تمام زندگیم اینطور نشناخته بودمش

چون صدای استادی توی گوشم بود که به معنای واقعی الگوی ایمان و توکله برای من ،

دوسال با احساس قدرت در بیشتر مواقع و اوقات زندگی کردم ،با احساس دارا بودن و بی نیاز بودن و چقدر نعمت وارد زندگیم شد

چه اشک ها که نریختم از خوندن کامنت های دوستای باعشقم ،چه هم زمانی ها که تجربه کردم و غرق در اشک شوق و احساس خوب شدم ،چقدر خداوند‌ رو در وجودم در اکثر مواقع حس کردم و سرشار از یقین و اطمینان شدم

الهی صدهزار مرتبه شکرت

احساسی که این روزا دارم اینجوریه که قشنگ احساس میکنم که خیلی از مدارهای پایین فاصله گرفتم و دیگه به غیر از کار کردن روی خودم و احساس خوب داشتن و حرکت درمسیر رویاهام همه چیز رو وقت تلف کردن میبینم و می‌دونم ،

احساس میکنم که یه راهی رو اومدم که هیچ راه برگشتی نداره و این هم ترس داره برای من و هم سپاس گزار خداوندم که معنای حقیقی زندگیم رو درک کردم و دارم رویاهامو دنبال میکنم ،

ترس داره از اینکه نرسم اما ایمان خیلی بیشتره

و وقتی که فک میکنم که تنها کاره من کار کردن روی خودم و متعهد بودن به ساختن و تکرار باورهای قدرتمند کنندس و ادامه دادنه و خداوند قدرت خلق زندگیمو به من داده و برگی بی اذن اون بر زمین نمی افته ،قلبم‌ارومه

این چند روز احساس عجیبی داشتم و از برخورد با دوستانی که بعد از یکسال دیدمشون و یه صحبت هایی داشتم باهاشون ،دیدم که چقدر فاصله زیاده ،

اونا سقف ارزوهاشون کجا و من کجا ؟؟؟

نه اصن سقف آرزو ،اونا کجای کارن و من کجا ؟؟؟؟ یا بهتره بگم اونا کجا و ما کجا ؟؟؟؟

میخوام اعتراف کنم

من این چند روزه دیگه با تمام وجودم و بدون هیچ شک و تردیدی به این پی بردم که دیگه نمی‌خوام برای امرار معاش زندگی کنم

من نمی‌خوام یازده ماه کاری رو انجام بدم که ازش متنفرم اما به خاطر پولش انجام بدم به امید اینکه سالی یه ماه برم مسافرت و حالا به هر نحوی و با لذتهایی که بسیار زود گذره و بخوام با یک چیزی بیرون از خودم حالمو خوب کنم ،

من می‌خوام از تک تک لحظات زندگیم ،این فرصت شیرین که وقتی راجب زندگی و فرصت شیرین نوشتم ،اشک تو چشمام حلقه زد ،نهایت استفاده رو ببرم ،دوس دارم از تک تک این لحظات ناب لذت ببرم و غرق در وجود خداوند باشم و اشک شوق بریزم برای نعمت هام ،دوس دارم از لبخند مادرم از لبخند با اخم پدرم از سلام و احوالپرسی انسانهایی که دوسم دارن و منم عاشقشونم لذت ببرم ،دوس دارم در مسیر علایقم حرکت کنم و پدرو مادرمو بی نیاز کنم از مادیات ،دوس دارم وقتی پدرم و مادرم توی ویلای چند هکتاریم دستاشونو با لبخند باز کردن تا نوه هاشون بپره بغلشون ،اون صحنه رو تماشا کنم و لبخند بزنم ،فارغ از تمام دغدغه ها ،دوس دارم زندگی بسازم که هم از مسیرش و‌هم از لحظه به لحظش لذت ببرم و هم چنان ریشه ی فقر و بزنم که انگار هیچوقت من و‌خونوادم کمبودی نداشتیم و دوس دارم انقد غرق ثروت و نعمت باشم که یادم بره که من یه زمانی دغدغه‌ ی تغذیه باشگاه رو داشتم ،دوس دارم مادرمو و پدرمو انقد مسافرت بفرستم که عوض همه‌ی این سالها رو دربیارم ،دوس‌دارم با حرکت درمسیر علایقم لحظاتم رو بگذرونم ،

دوس ندارم برای امرار معاش زندگی کنم

دوس ندارم توی جمعی باشم که از کوچیک تا بزرگ یاده ایام کنن و بگن یادش بخیر و روزای بچگی و جوونی و فلان فلان رفت ،،،

دوس دارم توی جمعی باشم که صحبت از عشق و سپاس گزاری و خداوند باشه ،دوس دارم توی جمع هایی باشم که هر لحظشونو هدیه ای گرانبها از جانب خداوند میبینن و سپاس گزار هستن ،

دوس ندارم به خاطر غرورم و هر چیزه مزخرف دیگه ای یک هفته با فردی که باهاش تو‌رابطم قهر باشم و یه هفته آشتی ، دوس دارم معنای واقعی تعهد و آرامش و عشق رو تجربه کنم ،دوس‌دارم کنار هم ساعتها حرف بزنیم و بابت وجود همدیگه سپاس گزار خداوند باشیم ،

من دوس ندارم برای امرار معاش زندگی کنم

من دوس ندارم برای پول زندگی کنم ،

دوس دارم در مسیر خداوند باشم و پول خودش بیاد تو زندگیم ،

دوس دارم قلبا همه ی ادمهارو دوس داشته باشم بدون هیچ انتظاری و تسلیم درگاه خداوند باشم .

آره این احساس رو دارم که من خیلی اومدم

این احساس رو دارم که این درکه و این نوشته هایی که نوشته شد انقد عمیق درک شده که حتی اگر بخوامم ،نمیتونم برگردم

این احساس رو دارم که خداوند حامیه منه

می‌دونی یک جمله بهم الهام شد چند دقیقه قبل ،

اینکه نگران نباش خداوندی که تو رو در این مسیر حرکت داده و به این درک رسونده تورو که راهی برای برگشت نداری ،همون خداوند بقیه مسیرم بلده و بهت میگه ، همون خداوندی که نزاشت تسلیم شرایط بشی و هنوز هم در غالب اون خونه‌ی میلیاردی و اون زندگی رویایی داره باهات حرف میزنع ،خداوندی که وجودت رو غرق در آرامش می‌کنه وقتی که به رویاهات فکر می‌کنی ،همون خداوند حافظ تو و رویاهای توا ،

فقط در این مسیر بمان و هدایت های خداوند را دنبال کن .

خداوندا سپاس گزارم بابت حضورت

بابت درکی که از معنای زندگی به من دادی

بابت اینکه راهی برای تسلیم و برگشت ندارم و به این درک رسیدم که فقط باید رو به جلو حرکت کنم ،به این درک رسیدم که یا میمیرم یا پای روی هر ترسی میزارم که بخواد منو کنترل کنه و نزاره قدم بعدی رو بردارم ، و من به این درک رسیدم که تصویر هایی که من دارم میبینم اون آینده ای هست که برای من درنظر گرفتی ،

و تو توانایی خلقش رو به من دادی ،اشکال نداره مسیر نامشخصه ،شیرینیش به اینه ،وگرنه که اصن زندگی معنایی نداره ، زندگی بدون ایمان و توکل معنایی نداره ،و من ایمان دارم به تمام سخنان تو در قرآن به تمام وعده های تو .

توی یه دیالوگی شنیدم که ،گفت ایمان یعنی باور به چیزی که احتمال میدی رخ بده ،

همونجا گفتم نه نه نه ،ایکان یعنی باور به چیزی که مطمعنی رخ خواهد داد .

خدایی که وجودم را سرشار از عشق و شعف ساختی ،بینهایت سپاس گزار توام .

خداوندا سپاس گزارم بابت اینکه هستی و درهای رحمتت به روی همه باز است

سپاس گزارم ای بی نیاز

ای که جهانیان نیازمند و محتاج به تواند

تو را سپاس .

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد

آنکه خود داشت زبیگانه تمنا میکرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است

طلب گمشدگان ازلب دریا میکرد

بیدلی در همه احوال خدا با او بود

او نمیدیدش و از دور خدایا میکرد .

اگر تنها و تنها نتیجه ی من از زندگی همین احساس آرامش از حضور تو باشد ،من در این مسیر می‌ مانم و به عاشقی ادامه میدهم

تنها تورا میپرستم و تنها از تو یاری می‌جویم

در پناه الله یکتا .