توحید عملی | قسمت 10

درود بر شما استاد بزرگوارم جناب عباس‌منش گرامی و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک شما هم‌فرکانسی‌های گلم

عهد کردم که دگر می نخورم

جز امشب و فرداشب و شب‌های دگر

منظور از این شعر این است که با خود پیمان بسته‌ام تا دیگر از خط سپاسگزاری خداوند یگانه و تنها فرمانروای جهانیان بیرون نروم.

خدایا تاکنون بسیار انسانی ناسپاسی بوده‌ام و در بسیاری از موارد همه‌ی نتایج به‌دست آمده را به خودم نسبت می‌دادم. ولی، وقتی نگاه می‌کنم می‌بینم، همه‌ی آن‌چه در آسمان و زمین است از آن اوست. همه‌ی توان اندیشیدن ما و همه‌ی توان اراده و هدف‌گذاری و رفتن به‌سوی اهداف و برنامه‌ریزی و پلن گذاری و غیره،‌همه و همه را خدا به ما داده و ما از خود هیچ نداریم.

هرآن‌چه که در دنیای بیرون و درون ماست، از آن خداست و ما تنها میهمان یگانه پروردگار جهانیان هستیم و بس! و باید ادب را نگه داریم و بدانیم که این صاحب خانه خودش خوب بلده که چه کار کنه و کی انجام بده و چه جوری و چه اندازه بده!

خدایا نخست با خودم و سپس با شما پیمان می‌بندم که زین پس هرگز دستم را به‌سوی جز شما دراز نکنم و تنها بر توان و اراده‌ی خویش استوار باشم و همیشه به خودم یادآور شوم که، همه چیز از آن اوست و من از خود هیچ ندارم و این امری مسلم است زیرا که همه چیز را شما آفریده‌ای!

الهی چنان کن سرانجام کار

تو خوشنود باشی و ما رستگار

خدایا پروردگارا از شما سپاسگزارم که مرا در این مسیر زیبای آگاهی و شناخت و هدایت گذاشتی و خورشیدهای هدایت را بر سر راهم می‌تابانی تا راه گم نکنم و پیوسته دلم را به یاری خودت گرم و گرم‌تر می‌گردانی!

و تنها از شما درخواست می‌کنم که هر دم، مرا بیش از دم پیش هدایت و یاری کنی ای یگانه‌ی بی‌همتا.

ارادتمند شما