توحید عملی | قسمت 11

سلام به استاد جان و همه دوستان عزیز

استادش راستش به نظر من

آدم باید خودش و توانایی هاش رو باور داشته باشه تا حرکت کنه تا شروع کنه اما بالاتر از خودش باید خدا رو باور داشته باشه

بالاتر از توانایی هاش باید خدا رو باور داشته باشه

آدم باید رویاهاش رو باور داشته باشه اما بالاتر از رویاهاش خدا رو باور داشته باشه

اینجوری هم اعتماد به نفس لازم رو داره هم میدونه یه قدرت عجیبی پشت سرش هست و هر لحظه تو تمام طول مسیر هست و هرجا که گیر کنه اون قدرت بهش میگه مسیر چیه و الان باید چه کار کنه

و غرق در آرامش میشه

و میدونه اون توانایی و اون استعدادی هم که داره از فضل خداست

اینجوری هم شکرگذار هست هم پر انرژی و پر توان چون میدونه قدرت دست خودشه

اما حداقل در مورد من اینجوری اگه من بخوام همش بگم من ک هیچی نیستم من که عاجزم در واقع احساس ناتوانی میکنم

از یه طرف تو دوره توحید میگیم تسلیم باشیم و ما هیچی نیستیم از طرفی تو دوره عزت نفس میگیم توانای هات رو باور کن

به نظرم بهترینش اینه من خودم و توانایی هام رو باور کنم اما بالاتر از اونا خدا و هدایتش رو باور کنم

و در ضمن بدونم اون توانایی و نعمتی هم که دارم از فضل پروردگارم هست.

این رو نوشتم چون خودم یه کم گیج شده بودم گفتم شاید دوستانی هم که گیج شده باشن با این کامنت جوابشون رو بگیرن که این جواب هم خودش از لطف پروردگار هست…

ارباب جهان کسی که صاحب و فرمانروای همه هستی هست و قدرتی که تمام جهان رو داره هدایت میکنه…

مثلا راجع به همین رانندگی من توانایی هام رو باور دارم و میدونم که راننده خوبی هستم رانندگی میکنم تو هوای بارونی چون به خودم اعتماد دارم اما اگه در حین رانندگی یه ندایی بهم گفت بزن بغل و وایستا بهش گوش میدم چون میدونم اون ندا از سمت خداست و خدا رو بیشتر از خودم باور دارم…

راستش این دیدگاه به من خیلی آرامش میده و در عین حال بهم قدرت هم میده و تسلیم بودن هم داره…