توحید عملی | قسمت 11

وای خدای من

این دقیقا کاریه که من همیشه میکنم…ولی ناخودآگاه میکردم…

من یه نوازنده هستم و وقتی ساز میزنم همه کلی منو تحسین میکنن و کلی هم تعجب میکنن که چجوری توی این سن کم(از نظر اونا البته! وگرنه خیلی کوچیکتر از خودم دیدم که از من هم بهتر ساز میزنن) اینقدر خوب میزنم و اینا

منم همیشه درجواب تحسین هاشون میگفتم نبابا چیزی نیس که

خیلی آسونه که!

منکه کاری نکردم و فلان

کلا ادعا نمیکنم هیچوقت که من خیلی خفنم، نه. همیشه اینجوری فکر میکردم که…منکه کار خاصی نمیکنم، هرکس تمرین کنه میتونه انجام بده، چجوری اینا اینقدر تعجب میکنن و اینا…

و یچیزیم که هست اینه که، خدا کاری میکنه آهنگ های من به دل اونا بنشینه

یعنی خودم خیلی نوازنده دیدم که از لحاظ تکنیکی خوبن ولی خیلی خشک و بی احساس میزنن، ولی وقتی من ساز میزنم انگار…نمیدونم، ولی صداش از قلبم میاد و به دل بقیه مینشینه، خیلی وقتا هم دیدم طرف چنان مات و مبهوت مونده انگار خفنترین آهنگ دنیا رو شنیده

یا خیلی وقتا منو میبینن فقط میگن این آهنگو بزن، شده یبار یه آهنگی رو شاید پونصد بار واسه چندنفر اجرا کردم و بار پونصدم‌‌‌ هم مسحور شدن و سیر نشدن از شنیدنش.

خیلیییی ازین تجربه ها داشتم که موقع ساز زدنم طرف اصن مونده…یا اگه آهنگ غمگین بوده اشک تو چشماش جمع شده و اینا

یا اونقدر ذوق کرده که هرجا میره به همه تعریف منو میکنه

یه دفتر میتونم پر کنم از مواقعی که من داشتم ساز میزدم و کسایی که اصن منو نمیشناختن یا حتی از من بدشون میومده، با صدای سازم مسخ شدن…انگار هیپنوتیزم شده باشن، همینجوری گیج و ویج موندن.

الان میفهمم همش بخاطر این بوده که من روی خودم حساب نمیکردم، میگفتم منکه کاری نکردم…و واقعا هم نکردم، این خداست که آهنگای منو به دل بقیه مینشونه، وگرنه منکه چیزی نیستم.