توحید عملی | قسمت ۲ - صفحه 51

بنام خداوند بخشنده مهربان

سلام استاد عزیزم و خانم شایسته عزیز و دوستان همفرکانسی ام

روز شمار تحول زندگی من روز سی و چهارم

من از دوران کودکی و تا الان یه حس توی وجودم بود که انسان هایی که از لحاظ مالی یا معنوی جایگاه خاصی توی جامعه داشتن من می دیدم که بقیه یه جوره خاصی بهشون احترام می زارن و فکر می کنن که اون فرد از اونها بالاتره ولی این توی ذهن من جور در نمی یومد با خودم می گفتم اینم مثل ما یه انسانه تلاش کرده زحمت کشیده و به این جایگاه رسیده و برام قابل تحسین بود ولی نمی تونستم خودم رو از اون شخص پایین تر ببینم که کمرمو خم کنم و براش ادا احترام کنم همون حالت عادی که با بقیه مردم رفتار می کردم با اون شخص هم رفتار می کردم که همیشه با انتقاد دوستان یا خانواده بر می خوردم که چرا بهش احترام نمی زاری اون فعلان شخصه و…

کلا این تو ذات همه ی ماست که بطور طبیعی رفتار کنیم چون اون شخص هم مثل ما یه انسان معمولیه و هیچ برتریی از ما نداره و همه ما پاره ایی از همیم و پاره ایی از خدا

مثلا رئیس یا کار فرما رو که بقیه دوستانم وقتی می بیننش کلی بهش احترام می زارن و کمرشون جلوش خم می کنن و من اصلا برام قابل فهم نیست این کار رو بکنم و توی ذهن خودم ،خودم رو انسان مغروری می دیدم که مثل بقیه رفتار نمی کنه و بقیه دوستان همیشه بهم می گفتن فلانی چند تا خونه داره چندتا ماشین داره بهش احترام بزار یه جورایی روش حساب کن که اون در اینده بدردت می خوره ولی من اصلا نمی تونستم با این کار کنار بیام و قلبم اصلا این کارو تائید نمی کردم ومنم میلی به این کار نشون نمی دادم و همیشه از دید بقیه خشک و مغرور بودم ولی در نهایت اروم و خون سرد بودم و با خودم می گفتم درسته فلانی خونه داره ماشین داره وقتی به گذشتش فکر می کردم متوجه می شدم که اون هم از کارگری و شاگردی به اونجا رسیده منم می تونم مثل اون باشم و لزومی نداره خودمو وابسته کسی کنم و به کسی زیادی از حد احترام بذارم و من هم تو زندگی متوجه شدم که روی هیچ کس نمی شه حساب کرد من خیلی ادم دست و دلبازی ام و همیشه به همه کمک می کردم و اون موقعه تو ذهنم این بود من به فلانی کمک می کنم اونم باید هر موقع من کمک خواستم بهم کمک کنه من پول به دوستام زیاد قرض می دادم من پول یکجا ونقد به اونها می دادم ولی اوناها همون پول رو خورد خورد بهم می دادن و وقتی که من پول نیاز داشتم اونا بهم حاضر نبودن پول قرض بدن و منی که روی اونها حساب می کردم و اونا ها بهم کمک نمی کردم نا امید و نگران می شدم

الان برای خودم این ذهنیت رو درست کردم می گم اگر من به کسی کمک کردم به اندازه یه سر سوزن ازش توقع ندارم که برام جبران کنه و اون هم همون کار رو برام انحام بده و فقط روی خدا حساب می کنم و توقع دارم بهم کمک کنه و خداوند همواره بهم کمک می کنه و هیچ منتی هم بهم نمی زاره و حساب کردن روی خدا چقدر لذت بخش و ارامش دهنده است و نگرانی و ترس رو از وجود ما بیرون می کنه خدایا شکرت که هستی❤❤🙏🏻🙏🏻