توحید عملی | قسمت ۲ - صفحه 9

استاد عزیزم آقای منصوریان مثال جالبی است. من هم طرفدار استقلال هستم و این تیم را به خاطر رنگ آبی اش دوست دارم. شاید به خاطر این است که تنها بودن را دوست دارم. شاید برای شما هم اینطور بوده. آبی نماد معنویت، روحانیت، عمق، پاکی و بیکرانگی است. آقای منصوریان نماد وابستگی و آقای پورحیدری نماد عشق در تاریخ استقلال هستند. وقتی منصوریان مربی تیم نفت بود وقتی به استقلال گل می زد یا این تیم را شکست می داد خوشحالی نمی کرد و در برنامه نود هم گفت که می دانم رفتارم حرفه ای نیست. اما نمی توانم. وقتی هم به پرسپولیس گل می زد یا این تیم را شکست می داد اداهایی از خودش در می آورد که مشابه حرکات مربیان پرسپولیس پس از شکست دادن استقلال بود. آقای منصوریان نگران استقلال است و به قول شما نگران بود که اگر تیم نتیجه نگیرد جواب هواداران را چه بدهد و در اکثر زمانهایی که مربی استقلال بود این استرس را به بازیکنان هم منتقل می کرد. در همین فصل هم تا وقتی منصوریان مربی بود گرفتن برد و حتی گل زدن یک رویا بود. اما وقتی ایشان از تیم کنار رفت در بازی بعدی بدون سرمربی به راحتی آن هم در زمین حریف بازی را بردند. آقای پورحیدری مرحوم تا قبل از جام ملتها سرمربی استقلال بود. اما وقتی دید استقلال به کمک نیاز دارد تیم ملی را رها کرد و به استقلال رفت.

مورد دیگر که اشاره کردید حساب کردن روی افراد است. مهدی طارمی بازیکنی است که بهترین گلزن تیم پرسپولیس است. اما به دلیل یک اشتباه کودکانه از طرف فیفا 4 ماه محروم شد و در بازی رفت نیمه نهایی آسیا هم حضور نداشت. وقتی بازی شروع شد و من نحوه بازی بازیکنان را دیدم تا انتهای قضیه را رفتم. تا آخر بازی که 4-0 بازی را باختند هیچ انرژی و تمرکزی در بازیکنان برای موفقیت ندیدم. آنها بازی را ابتدا در ذهنشان باخته بودند. حساب کرده بودند که طارمی برایشان گل بزند و چون او نبود هیچ شانسی برای خودشان قایل نبودند. مشابه این اتفاق در نیمه نهایی جام جهانی 2014 بین برزیل و آلمان هم رخ داد. در آن جام هیچ کس از جمله خود برزیلیها شانسی برای خودشان قایل نبودند و تنها امیدشان به ساقهای نیمار بود. اما او به دلیل مصدومیت این بازی را از دست داد. وقتی بازی شروع شد برزیلیها رو به حملات گسترده احساسی آوردند و در ضد حمله گلهای فراوانی خوردند و 7-1 باختند.