توحید عملی | قسمت ۴ - صفحه 27 (به ترتیب امتیاز)

با سلام به همه دوستان و البته استاد گرانقدر

از خودم بگم ، من یه موجودی هستم که بسیار زیاد به علوم سیاسی علاقه داشتم و دارم تا جایی که اکثر کتب دانشگاهی به زبان های مختلف در رابطه با علوم سیاسی رو مطالعه کردم و همیشه در حال تحلیل مسایل سیاسی هستم ، و جالب اینجاست که اکثر تحلیلهام درست از آب درمیومد :) و این فقط بخاطر علاقه ام بود .. تا اینکه دیشب بعد از مدتها که تمرین میکردم تا از اخبار و اینجور مسایل دور باشم و روی ذهنم تمرین کنم ،تصمیم گرفتم درباره تصمیم ترامپ بدونم و خلاصه هر جور که شد سخنرانی ترامپ رو شنیدم و طبق عادت همیشگی مطالعه کردم و ترس همه وجودمو فرا گرفت و مدام با ذهنم درگیر بودم که ولشکن بابا هیچ تاثیری رو زندگی من نداره و ذهنم میگفت نه تاثیر داره خیلی هم مستقیم تاثیر میزاره و خلاصه تا خود صبح با ذهنم کلنجار میرفتم و پارانویا شده بودم و یهو یه حسی بهم گفت یه سر به سایت بزنم حتما معلم عزیزم چیزی داره برا گفتن منو از این ذهن مریض آزاد کنه و …شاید باورتون نشه قبل از اینکه ایمیل برام فرستاده بشه لحظه آپلود شدن فایل توحیدی 4 من آنلاین بودم و اینو به عنوان یه نشونه در نظر گرفتم ، و بعد همون ذهن مریض ( البته بعد از تحلیل مسایل سیاسی مربوط به تصمیم آنجانب:) ) کمی آرام شد و گویا این فایل قرار بود مرهمی بشه برا من و ناخودآگاه برای ذهنم متنی رو نوشتم که اینجا میزارم …. شاید کمی عاشقانه بنظر بیاد ولی خوب چه میشه کرد من عاشق خودم و ذهنم هستم :)

می گریزم از ناتمام های زندگی

و در چند و چونِ این گریز

دست ها، آشیانه ی بی پرنده

که خشک می نوشند تَرَکهای این بیابان را

دلم را سوزانده اند به شعله ی آن رهایی

این دستها تاب به راه ندارند

دیوارها، ننگ از نامِ رهگذران، تمامِ بودن را می بلعند .

مرا به تمامیت راهی هست اینجا ؟

در حبابهای تلخِ این مُرداب ، دستی به دستم گره خورده

می فشارد سخت

تا بشکند لطافتِ پیله بسته ام را

ای خدایان ، این بند به دهانم از گره ی زلف ظریف تر است

بیا … بیا تا تمام بخندیم … تا برسیم به تابِ لحظه ها

خستگی در حضورِ من نقش می زند و تو تمامِ ناتمامِ من می شوی که اگر دل به دستِ تو بال گشود، مرا در اضطرابِ آشیانه ای ساکن به یادگار گذاشت.

حکایتی ست به طعمِ تلخِ آن خوابها ، که در سرزمینِ آسمان مرا رها کردی

در بن بستِ بی مکانِ آن ابرها که قصرهای باد را به باد می بُرد … معلق می ماندم بینِ فضای تو و خاک …

عهدِ تو بالِ پرواز بود ، مُشتی از آشیانه، مُشتی از گندم

گندم هایم سبز خواهند شد ، آشیانه ام نمناک و دستهایم به بار خواهد نشست تا طنابِ آسمان ..

دسته ی گندم برای تو ، مرا حاجت به خاک نیست!