توحید عملی | قسمت 8

سلام به جناب عباس منش و سایر دوستان خوب، من به صورت مادرزادی و ژنتیکی بابیماری خاص و نادری (Osteogenesis Imperfecta)متولد شدم که پزشکا میگفتن شاید هیچوقت نتونه راه بره چون به قدری استخوان های ضعیف و بی کیفیتی داشتم که حتی پاهام تحمل وزن بالاتنه من رو نداشتن و مدام میشکستن و همه از جمله علم پزشکی به این باور بودن که تنها راهی که من بتونم حرکت کنم استفاده از ویلچر هست. اما باور پدر و مادر من چیز دیگه ای بود با اینکه پدر من از پزشکان و کادر درمان بودن باز هم این باور را داشتن که من میتونم راه برم و تموم تلاششون رو کردن تا من هم باور به توانایی راه رفتن رو داشته باشم. بعد از چند سال رفته رفته پاهای من قوی تر شدن و الان با تجربه بیش از 30 عمل جراحی اونقدر استخوانهام مستحکم شدن که با دو تا عصا با اختلاف طولی 10 سانت بین دو پا، هم کوهنوردی میکنم هم سفر میرم و دو ساله که دارم سفرهای خارجی پرچالش رو از جمله نپال و فیلیپین هم تجربه میکنم. ذهن خلاقی دارم و از نخبگان حوزه گرافیک هم هستم و بیزنس خودم رو دارم.

خواستم بگم شرایط من رو شاید کمتر از 5 درصد افرادی که دچار این بیماری هستن ممکنه داشته باشن و من با باوری که از خانواده ام گرفتم انقدر ذهن قدرتمندی دارم که به هرچیزی که بخوام میرسم و هیچ مانعی برای نرسیدن برای من وجود نداره و واقعا میتونم با اطمینان بگم ژنتیک هیچ عامل بازدارنده ای برای خوشبختی ما نیست. ممنونم از اینکه وقت گذاشتید و کامنت من رو خوندید. نازیلا صادقی