توحید عملی | قسمت 9 - صفحه 12

سلام استاد جان

اگه بخوام یه دلیل بیارم برای صداقت شما، همین یه فایل کافیه. اینکه وقتی از خدا حرف می‌زنی، بند به بند بدنمون می‌لرزه، ذوق می‌کنیم، اشک می‌ریزیم و یه جایی به خودمون میایم و می‌بینیم عین 38 دقیقه رو لبخند روی لبمون بوده و اون قدر متوجه نشدیم که ماهیچه‌های صورتمون درد گرفته.

برای فایل‌هایی که در مورد خدا حرف می‌زنید، هر بار می‌‌خوام کامنت بنویسم لال می‌شم. انگار مهر می‌کنند و دهانم می‌دوزند. با حسرت کامنت بچه‌ها رو می‌‌خونم و تو دلم می‌گم من هم می‌خوام از این عشق بزرگ حرف بزنم؛ اما امروز می‌خوام حرف بزنم، چند روزه می‌خوام حرف بزنم که:

یا ایتها النفس المطمئنه، ارجعی الی ربک راضیه مرضیه.

من دو روزه نفس مطمئنه‌ای شدم که خوشحال و راضی در آغوش پروردگارم رها گشتم.

استاد جان، بذار 46 سال برگردم عقب. یه بچه‌ی دو ماهه که آرام خوابیده و مادری که در کنارش به خواب رفته و خدایی که مراقب اوست. ناگهان مادر در خواب صدایی می‌شنود که بلند شو و بچه‌ت رو بغل کن، صدا این‌قدر واضحه که مادر سراسیمه بلند می‌شه، بچهٔ خواب رو به آغوش می‌کشه و دقیق در همون لحظه کمد بالای سر بچه به روی رختخواب بچه می‌افتد و شاید مادر شنیده باشد که:

فَرَدَدْناهُ إِلى‏ أُمِّهِ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُها وَ لا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَعْلَمُونَ.

و چشم مادر روشن شد و این اولین بار بود که زهرای دو ماهه، اگر مقدورش بود، در می‌یافت که: کی تو از ما دوست‌تر می‌داری‌اش.

استاد جان، یک بار دیگه 46 سال به عقب بر گردیم، همان کودک، فقط چند ماهی بزرگتر شده، همان مادر، باز هم خوابی دیگر، خوابی خوش و بی‌خبر از همه‌‌جا. باز همان صدا: «کودکت را در آغوش بگیر»

مادر باز سراسیمه از خواب بر می‌خیزد و کودکی را که تا نیمهٔ کمر از تراس آویزان شده بود و در چند ثانیهٔ دیگر از طبقهٔ دوم سقوط می‌کرد، در آغوش می‌گیرد و این بار زهرای چند ماهه است که صدای خدا رو می‌شنوه که:

وَ اصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسِی (تو رو برای خودم آفریدم)

شاید اگه پدر مادرهامون یادشون باشه، همه‌مون یه روزی مثل موسی این‌قدر قشنگ به زندگی برگشتیم و این‌قدر زیبا به مادرهامون وحی شده (و اوحینا الی ام موسی) که الان ته دلمون قرص قرص قرص باشه که من همون‌قدر برای این خدا عزیزم که موسی عزیز بود و من همان‌قدر پیچیده در معجزه‌ام که زندگی موسی بود و کفیل من همان‌قدر خداست که کفیل موسی بود و من چه می‌نازم به این بزرگترم.

الان دو روزه که در دریای آرامش خدا غوطه‌ورم. دائم آیهٔ یا ایتها النفس المطمئنه رو می‌خونم و ذوق می‌کنم که راضیه و مرضیه شده‌ام.

این زهرای تخس بازیگوش، از یک جای قصه، فراموش کرد که بزرگ‌ترش خداست، فراموش کرد وقتی همه خوابن، یکی هست که بیداره و داره ازش مراقبت می‌کنه، فراموش کرد، اونی که برگ بی‌اذنش به زمین نمی‌افته، قراره مدیریت زندگی اون رو به عهده بگیره، همون‌طوری که وقتی تو 7 سالگی پدرش رو از دست داد، او بود و چه عزیز و چه در رفاه و چه در شادی و چه بزرگوارانه کفالتش رو به عهده گرفت که بچه‌های فامیل حسرت یه لحظه زندگی این طفل یتیم رو بخورند که:

أَ لَمْ یَجِدْکَ یَتِیماً فَآوى‏

زهرای قصه از یه جایی به بعد فراموش کرد که در پناه خداست.

استادجان، بیاین بیست و دو سال و ده روز به عقب برگردیم. شب عروسی زهراست. زهرا هراسونه، گریه می‌کنه، بر عکس همهٔ دخترهایی که دارن عروس می‌شن، توی دلش پر از غصه است، آخه قراره سر سفرهٔ عقدی بشینه که با تمام وجودش می‌خواد ازش بگریزه؛ اما می‌ترسه. زهرا قراره فردای اون شب ازدواج کنه با شخصی که نمی‌خواد؛ اما می‌ترسه بگه، جرئت نمی‌کنه، از حرف مردم می‌ترسه.

زهرا فراموش کرده که بزرگ‌ترش خداست، زهرا اون شب مشرک می‌شه، کافر می‌شه، نمرود می‌شه و با دست خودش به زندانی وارد می‌شه که بیست و دوسال رهایی از آن طول می‌کشه و من دیروز از این زندان رها شدم و فقط با خودم می‌گفتم:

یا ایتها النفس المطمئنه، ارجعی الی ربک راضیه مرضیه

و از دیروز و اتفاقات شگفت‌انگیزی که افتاده دوباره حس همون کودکی رو دارم که وقتی خواب بود، بزرگ‌ترش بیدار بود. دیروز خطبهٔ طلاق که جاری شد با تمام وجودم گفتم: خدا جونم دیگه تنها کفیلم تویی. دیگه هیچ کس نیست.

رهایی‌ای که باز خودش رقم زد، وقتی داستان یوسف رو برام تعریف کرد و گفت چندین ساله چشمت دست دیگرانه که نجاتت بدن، یوسف هم اگه از اول از من خواسته بود، به سرعت رها می‌شد و من به سجده افتادم و توبه کردم و گفتم از اینجای ماجرا دیگه همه‌کس من فقط تویی و کاش می‌توانستم توضیح دهم که چه معجزاتی اتفاق افتاد، دقیقا دوباره از همون شب زهرا شد، زهرای قدیم، دختر پادشاه. و چنان شیرین از این زندان رها شد که همه در حیرت موندند.

تو کدگذاری همین چند روزه یکی از خواسته‌هام یه هدیه بود، یه هدیه برای این رهایی بزرگ، برای این جشن توحیدی، یه هدیه که حس کنم خود خدا مستقیم فرستاده و فایل امروز همون هدیه بود که من رو ببره به 46 سال پیش که یادآوری کنه تو رو برای خودم ساختم که امیدم بده، چه هدیه‌ای بالاتر از یه پیغام مستقیم از خود خدا.

ممنونتم استاد قشنگم، ممنونتم که دست خدا می‌شی، ممنونتم که با این همه زیبایی ما رو آشنا می‌کنی.

چه خوشبختیم ما که اومدیم تو این دنیا که اگه نیومده بودیم چنین مهربانی عظیمی رو درک نمی‌کردیم.

چه خوشبختیم که اومدیم به این دنیا که اگه نیومده بودیم معنی در پناه حصن حصینی چون خدا بودن رو نمی‌فهمیدیم،

چه خوشبختیم که اینجاییم که اگه نبودیم لذت عزتی رو که خدا می‌ده نمی‌فهمیدیم.

چه خوشبختیم که تنها نگاهمون به این عظمت بزرگه.

چه خوشبختیم که دور هم جمع می‌شیم، پر از امید می‌شیم، پر از ایمان می‌شیم و لا خوف و لا یحزنون رو تجربه می‌کنیم.

پرچم عزتت بالاست استادجان، امیدوارم روز به روز بالاتر بره که پرچم عزت تو، پرچم توحیده.

پی‌نوشت: تو چند تا کامنت متعدد، ماجرای این اتفاق رو که شاید از نگاه برخی بازگو کردنش خوشایند نباشه، عنوان کردم؛ این تکرار بیشتر برای خودم هست تا این نقطهٔ عطف زندکی‌م رو فراموش نکنم و دوباره نمرود نشم و به ورطهٔ هلاکت نیفتم.

من هر آنچه دارم زیر سایهٔ این خدا دارم.