چگونه از قدرت گرفتن افکار منفی جلوگیری کنیم - صفحه 24

به نام خداوند بخشنده و مهربان

ثمره ی این فایل و خوندنِ کامنتهای خوبش برای من:

– تمرینِ توجه به نکات مثبت و زیبایی ها

– اعراض از ناخواسته ها و نازیبایی ها

– کنترل ذهن

– قطعِ نجواهای شیطانی و گفتگوهای ذهنیِ ناخوشایند

– توجه به احساس خوب= اتفاقات خوب

و …

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

به فضل و لطفِ ارحم الراحمین، خیر الحافظین، خداوندِ بخشنده و رحیم، روز شنبه، متوجه شدم تو دلم نی نی دارم…

خواسته ای که مدتهاست خودم و همسرم دل بهش دادیم…

خداوند ما رو سورپرایز کرد شدیداً.

از روز شنبه که اول هفته است تا الان که جمعه و آخر هفته، جهانم، زندگیم، احوالاتم عوض شده.

مامان شدم و طیِ این 7 روزی که متوجه شدم معجزه وار مامان شدم روز به روز بیشتر دل بسته ی نی نیِ قشنگم میشم.

پر از لحظات سپاس گزاری هستم، نوشتن و تشکر از خدا و همه ی قشنگی هایی که با خودش آورده برام.

همه خوشحالیم، کل خانواده، دوستان و …

عجیب تو دلم حس میکنم پسرم توحیدیه، عجیب حس میکنم خیلی خیلی پُر روزی هست، خیلی حس میکنم معجزه وار اومده و زندگیمون رو توحیدی تر هم میکنه.

یه موردی پیش اومد در رابطه با نی نی، که کمی کنترل افکارم رو ازم گرفت دو روز پیش و نگرانم کرد…

احساساتم به شدت حساس شدن و گوله گوله اشک ریختم دیروز و پری روز…

کنترل ذهن به شدت برام سخت شد، دل نگرانِ نی نی شدم، میگم نی نی چون اسم پیش فرضی ندارم فعلا و از خدا خواستم خودش اسمِ پسرمون رو هدایتی بهمون بگه، اسمی که منو یاد خدا بندازه مستقیم، اسمی خوش آهنگ و زیبا و دلنشین.

دیروز صبح روی امواج آرامش و تنش بودم همزمان.

این روزها این فایل، دقیقا برای من و همسرم اومده روی سایت تا کنترل ذهن و نجواهای مسمومِ شیطانی رو بتونیم به دست بگیریم.

خیلی سخته ولی میشه.

دیروز یه ثانیه گوله گوله اشک می‌ریختم یه لحظه آروم تا اینکه یهو به دلم افتاد به نی نی بگم نی نی جون، الان تو جایگاه ویژه ای داری پیش خدا چون خلوصت خیلی بالاتره، لطفا مامان رو دعا کن بتونه کنترل ذهن کنه و آروم شه چون روی تو عشق داره و طاقت ناراحتی یا اسیبِ تو رو نداره…

من میدونم خودم باید برای خودم دعا کنم، که البته زیاد از خدا میخوام، اما دلم گفت به نی نی بگم واسه مامانش انرژی مثبت بفرسته.

از دیروز به بعد خیلی بهتر شدم، دیشب که انگار مستقیم خدا داشت با زبونِ خودم به خودم و همسرم پیام میداد.

تا اینکه امروز صبح مجدد نشانه ها رو دیدم.

و چند تا از کامنتها رو خوندم و نقشه ی مسیر بهم داده شد تو کامنت آقای عطار روشن و فاطمه جانم (مامانِ محمد حسن و هلیسا جان)

یک هفته است میخوام بنویسم نمیشه.

هر بار یه طوری میشه دکمه ی ارسال زده نمیشه.

منم اصرار نمیکنم، میگم در زمان خودش میشه.

تو این هفته با معجزه شروع شد و روندی طی شده که دست های خدا، هدایت‌های خدا، چیدمان های خدا رو به شدت دیدم و حس کردم و تجربه کردم.

جایی که تسلیم بودم و عین دخترهای خوب فقط چشم گفتم، عالی جلو رفت.

جاهایی که مقاومت داشتم و به عنوانِ سمانه، ورود کردم، پوستم کنده شد.

لحظاتِ نازیبا رو هم تجربه کردم، متوجه شدم کنترل افکار یه جاهایی چقدر سخته…

ولی تلاشم رو کردم که بتونم خودمو جمع و جور کنم از دستِ افکار…

دیشب پیام مستقیم اومد من و همسرم الان تو آزمونِ منطق و شهود وارد شدیم، مدارمون داره عوض میشه.

زورِ کی بیشتره؟

منطق؟

شهود؟

ما چطور فکر میکنیم؟

ما چطور عمل می کنیم؟

آیا میتونیم نتیجه ی آموزش هایی که دیدیم این مدت رو در عمل اجرا کنیم یا مثل باقیِ بدنه ی جامعه عمل می کنیم؟

ان شاالله که بله.

من از خدا میخوام همیشه.

به لطف خدا، قفلِ ارسال کامنت شکسته شد، دسترسی ام به کامنتی که نی نی نوشت با من، باز شد.

هدایت های شفافِ امروز وقتی رسید دستم که به قول مریم جون:

دکمه ذهن خاموش شه، دکمه هدایت روشن میشه.

هدایت هام ایناست:

تسلیمِ خدا یعنی صبر و سکوت (کنترل ذهن و بودن در حسِ خوب) و بر نگشتن به عقب

و منتظرِ دریافتِ هدایت های خدا بودن، چشم گفتن، بی چون و چرا انجام دادن، جلو رفتن، شک نکردن، نترسیدن، ناراحت نشدن، مایوس نشدن، غصه نخوردن، اعتماد به خدا.

خداوند ثانیه ای دیر نمیکنه، کاملا آن تایم و به موقع هدایت میکنه، چیدمان میکنه.

چند روز پیش از زبون خودم به مامانم میگفتم ما (آدم ها) فقط باید از مسیر خدا کنار بریم تا اون کارش رو بکنه، اینطوری کارها ساده تر و شیرین تر و آروم تر جلو میره.

متوجه شدم اینم هدایتی بوده برام.

من، سمانه، بسیار خوشحال و سپاس گزارِ خدا هستم که ما رو به یکی از بزرگترین آرزوهامون رسونده.

خدا خودش حافظشه.

فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین

و این باور رو که خدا خودش قبلا یه شب که پیاده روی میکردم تنهایی تو مجتمع مون بهم داد، دوباره برام یادآوری کرد:

در محضرِ خدا همه چیز شفاف و روشن و امن است.

یه اگاهیِ نابِ دیگه هم بهم الهام کرد خداوندِ رزاق:

تو زندگیِ همه مون لحظاتی هست که ما چیزی رو نمیدونیم، یا بی دقتی یا بی توجهی میکنیم و خروجی میگیریم که شاید خوشایندمون نباشه، یا حتی خودمونو سرزنش کنیم. برمیگردیم عقب و خودمونو سرزنش میکنیم، نجواها ازارمون میدن و حس گناه رو تشدید میکنن…

وقتی شدیدا تو این حس گیر کرده بودم و معذب بودم خداوند بهم گفت تو نمیدونی، من که همیشه می‌دونم و به همه چیز آگاهم، تو ضعیفی ولی من قوی و آگاهم و هدایتت میکنم، نترس…

این هدایت رو که گرفتم قلبم شدیدا آگاه شد..

تو یه موردی علارغمِ همه ی شواهد منطقی که اغلب احتمالا سریع به نتیجه گیری درست و منطقی و به جواب میرسن، من انگار که یه پرده ای روی چشم هام بیوفته هر بار شواهدِ آشکارِ پیشِ روم رو رد میکردم به یه دلیلِ منطقی و سندی که دستم بود…

و البته بعدا فهمیدم اون دلیلِ منطقی و سند، درست بوده، همراستا با شواهدِ آشکار بوده، ولی من در درکش دچار اشتباه بودم و طور دیگه ای تفسیرش کردم برای خودم…

خب همین تفسیر اشتباه من، باعث شد احساس سرزنش کنم نسبت به خودم.

البته دوره لیاقت باعث شد کمی بهتر بتونم خودم و احساساتم رو کنترل کنم، اگه قبلا بود که میپاشیدم از هم…

خلاصه که میخوام بگم خدا بهم گفت تو نمیدونستی، من که میدونستم و حواسم به همه چیز بوده و هست، نگران نباش، هیچ اتفاقِ ناخوشایندی نیفتاده و نمیوفته، تو فقط احساست رو خوب کن تا شاهد اتفاقات خوب باشی.

چقدر نیاز داشتم و دارم هر لحظه به یاداوریِ اگاهیِ توجه به نکات مثبت و احساسِ خوب نتیجه اش اتفاقات خوبه

همش یاد استاد و حرفهاشون هستم، تو ذهنم رفت و آمد می کنن که دقت کن.

افکار و باورهای زیبا حس خوب میارن، و اتفاقات خوب.

بر عکسش هم اتفاقات بد میاره.

دقت کن سمانه جون.

خدا دیروز و امروز نجاتم داد…

من این یه هفته به چشمم معجزه رو دیدم و لمس کردم.

از خدا میخوام توحیدی تر و سپاس گزارترم کنه.

چون گنجی بهم هدیه داده شده از فضلِ خدا که توانِ سپاس گزاریِ شایسته در برابرش رو ندارم، زبانم کم میاره، با تمام ظرفیتِ وجودیم و قلبم سپاس گزار خدا هستم.

درکِ امروزم:

هدایت و الهام ها، روز به روز، لحظه به لحظه میان واسه آدم.

الان هدایتی رو دریافت میکنم که مختصِ الانِ منه، نباید عجله کنم که جلو جلو از همه چیز سر در بیارم.

میخوام به یاری خدا، با کنترل افکارم، خودم اتفاقات خوبِ بعدی رو خلق کنم برای خودم و زندگیم.

دیشب یکی دیگه از محبتهای خدا در حق خودم و تو دلیِ قشنگم رو شاهد بودم:

خواهرزاده ی مهربونم از دانشگاه اومد با دسته گلی زیبا برای خاله سمانه اش و نی نیِ تو دلش…

ذوق کردم شدید.

دسته گل چه گلی داشت؟

گل نرگس که من عاشقشم، و خواهرزاده ام نمی‌دونست…

کاغذِ دور گل رو هم به نیت نی نی که پسره آبی انتخاب کرده بود…

خب من چی برداشت کنم این نعمت رو جز توجهِ خداوند به من و نی نی، جهت ارامشِ خیالم، اینکه سمانه نی نی خوبه، تحتِ حفاظتِ منه، من بیشتر از تو دوستش دارم تو نگران نباش، خودم دادم بهتون، خودمم مراقبشم…

اینا رو خودِ خدا هدایت میکنه و من مینویسم…

و صبح نشانه ای که طلب کرده بودم از خدا برای ارامشِ خیالم رو دریافت کردم:

کبوتری که لبه ی پنجره آشپزخونه مون نشست…

گنجشکی که روی شاخه ی درخت روبه روی پنجره نشست…

میخوام تمرکزم رو عمیق تر بذارم روی شهود و نشانه های خدا که زبانِ سخن گفتنِ خدا با ماست.

لیزر فوکس هم باید بذارم روی توجه به خواسته هام، و برداشتن توجه (اعراض) نسبت به ناخواسته هام.

دائم داریم به خدا میگیم:

ما نمیدونم، تو میدونی و آگاهی به غیب، هر کاری که باید و نیازه، تو بگو، هدایت کن ما رو به همون سمت.

خدایا مرسی برای هر اون چیزی که تو میدونی توی قلبِ منه.