یک الگوی مناسب برای مهمانی گرفتن - صفحه 10

به نام خداوند رزاقُ وهاب

سلام بر استاد عباسمنش گرانقدر

سلام بر استاد شایسته عزیز

و سلام به دوستان محترمم

خدا رو شاکرم که شروع هفته را با فایل جدیدی از استاد آغاز می کنم که برایم نشانه ایست از پیش رو داشتن هفته ای عالی و پر خیر و برکت.

سپاسگزارم از استاد که بصورت مرتب فایلهایی رو در سایت در اختیار ما قرار می دهند که نه تنها سبب میشه که ما ارتباط مستمری با سایت داشته باشیم و در این فضای الهی حضور بیشتری داشته باشیم بلکه با آگاهی هایی که کسب میکنیم زوایای بیشتری از تاریکی های وجودمان را روشن کنیم تا بتوانیم بهتر و زیباتر زندگی کنیم.

از عزیزان سایت هم ممنونم که با کامنتهاشون سبب شدند استاد انگیزه و شور و شوق بیشتری برای اشتراک و تهیه فایلهای جدید داشته باشند. بگونه ای که تعداد کامنتهای دوستان به بیش از دو برابر کامنت های سفرنامه افزایش پیدا کرده که این رشد مایه خوشحالی همه ماست.

================================================================

یک الگوی مناسب برای مهمانی گرفتن

عنوان این فایل ناخودآگاه مرا یاد مسابقه (بفرمائید شام) که چند سال پیش نگاه میکردم، انداخت. یکی از اصلی ترین دلایل شرکت کنندگان در آن مسابقه برای امتیاز دادن به میزبان این بود که میزبان چقد زحمت کشیده؟ و آنرا با زحمتی که خودشان و دیگر شرکت کنندگان کشیده بودند، مقایسه می کردند. این مقدمه رو گفتم که بگم چقدر یه برنامه که جنبه فان هم داشت ؛ باورهای نامناسبی را در ما می ساخت!

الگو داشتن در هر آیتمی از زندگی، یعنی داشتن دستورالعمل و شیوه انجام آن. هر چقدر که ما الگوهای مناسبتری رو در زمینه های مختلف زندگیمان داشته باشیم؛ می توانیم بهتر، شادتر و راحتتر زندگی کنیم و بیشتر لذت ببریم از زندگیمان.

هر چقدر این الگوها سازگارتر و منطبق تر باشند باشند با باورها و فطرت درونیمان؛ آنوقت است که آنرا راحتتر می پذیریم و بهتر و بیشتر انجامش می دهیم.برای همینست که استاد همواره تاکید دارند که باید دنبال الگوهایی بگردیم که باورهای درست ما را تائید و تقویت می کنند.

اگر به گذشته نه چندان دورمان تا به امروز نگاهی بیندازیم همه تائید می کنند که مهمانی ها با شیب تندی در حال کم شدن هستند. و وضعیت اقتصادی را پاشنه آشیل آن بدانند. ولی به اعتقاد من دلیل اصلی این اتفاق ترسِ قضاوت شدن توسط دیگران است. که ریشه در عزت نفس ما دارد.وقتی نظر دیگران برایمان خیلی اهمیت دارد؛ و قتی که محتاج تائید شدن توسط دیگرانیم؛ وقتی با خودمان در صلح نیستیم، آنوقت است که لذت بردن از زندگی را گره می زنیم به یک عامل بیرونی و لذت و شادی را از خودمان دور می کنیم.

تا به حال فکر کرده اید چرا ما برای رفتن به منزل مادرمان مقاومت نداریم؟ دلیلش اینست که باور داریم مادرمان از دیدنمان خوشحال می شود و این خوشحالی،واقعیست! باور داریم که مادرمان نگران قضاوت شدن (طعنه زدن) توسط ما نیست. و ما هم نگرانی ای از بابت قضاوت شدن توسط او نداریم.و این به رفت و آمد دو طرفه ما کمک می کند.

===========================================================

ارزش من ربطی به کیفیت یا تنوع غذایی که برای مهمان تدارک میبینیم ندارد

وظیفه من نیست که کاری کنم به مهمانم (دیگران) خوش بگذرد؛ وظیفه مهمانم (دیگران) است که به خودش خوش بگذرونه

اینها جملات طلایی و باورهای مناسبی هستند که میتوانند به ما در این زمینه بسیار کمک کنند.خیلی ها تصور می کنند که اگه چند نوع غذای مختلف درست کنند یا پیش غذا و دسر متفاوتی داشته باشند، ارزششان نزد دیگران بیشتر می شود و دیگران بیشتر قبولشان خواهند داشت و تائیدشان می کنند. در حالی که این حس و احساس درونی هرگز بوسیله یک عامل بیرون از خودمان واقعی و دائمی نخواهد بود.

گاهی در مهمانی ها میبینیم که میزبان برای اینکه مهمان نوازیش را نشان دهد به قدری تعرف می کند و اصرار میکند که مثلا از این غذا بخور یا بیشتر بخور و … که نه تنها موجب رضایت ما نمی شود بلکه ما را در معذوریت و عذاب قرار می دهد. وقتی باور داشته باشیم که ما مسئول لذت بردن دیگران نیستیم و وظیفه ما فراهم کردن شرایط لازم برای مهمان است.آنوقت تمرکزمان را از دیگران بر می داریم و مهمانمان هم احساس راحتی و صمیمیت و لذت بیشتری خواهد کرد. که این مسئله هم باز بر میگرده به عزت نفس ما! بی جهت نیست که استاد اینقدر بر عزت نفس تاکید دارند و به امید خدا بزودی این دوره را تهیه خواهم کرد.

===========================================================

داشتن استایل و سبک شخصی زندگی به ما کمک می کند که اونجور که دوست داریم زندگی کنیم. آنوقت جهان آدم هایی که با ما هماهنگ هستند را برایمان نگه می دارند (به شرطی که نخواهیم در کویر برنج بکاریم!) یا افراد جدید را وارد زندگیمان می کند. و افرادی که با این شیوه وسبک زندگی هماهنگ نیستند را از زندگیمان خارج می کند.

در هنگام ضبط این فایل خانم شایسته مشغول تدوین فایل «درسهای زندگی از یک بازی» بودند که در هفته گذشته روی سایت آمد و جا دارد از اینجا هم تشکر ویژه ای داشته باشم از ایشون بابت این فایل سراسر آگاهی و درس آموز که جزء فایلهایی قرارش دادم که دائمآ و هر روز باید گوشش بدم چون در هر جنبه از زندگیمان به کارمان می آید و راهگشاست.

از خداوند کم نخواهیم

دیروز برای نهار همراه خانواده به دامن طبیعت رفته بودیم. ما جلوتر از بقیه بودیم و هنگامی که در مسیر در حال حرکت بودیم. این نجواها اومد که ممکنه جای مناسبی گیرتون نیاد یا بهت خوش نگذره و الان دیر شده باید سریعتر برم و … در همان حال با خودم گفتم خداوند جای منو رزرو کرده و زود رفتن یا دیر رفتن من تاثیری در آن نداره.و به خداوند گفتم خدایا من ازت میخواهم که منو

هدایت کنی به یک جای خیلی خوب که هم سایه داشته باشه، هم تخت و هموار باشه، هم مسیر مناسبی داشته باشه، هم چشم انداز قشنگی داشته باشه، هم هیزم داشته باشه و هم خنک باشه.تو ذهنم نجواها با نیشخند می گفتند دیگه چی میخوای؟! یوقت چیزی از قلم نیفتاده باشه!

و من توجهی نکردم و همونجور که به این گفتگودر ذهنم لبخند میزدم گفتم خدایا چجورشو من نمی دانم اونش بعهده تو. من فقط تسلیم میشم و اصرار به رفتن به جای بخصوصی نمیکنم؛ فرمان ماشین و میسپارم دست تو.اینم بگم در مسیر داشتیم به فایل «درسهای زندگی از یک بازی» گوش می دادیم. و اتفاقی که افتاد این بود که اگه خداوند خودش به من میگفت بیا خودت این چیزایی که گفتی رو با هم ست کن، به خدا اگه من می تونستم همچین ترکیبی رو کنار هم بگذارم!

الان که داشتم فایل این جلسه را نگاه می کردم و خانم شایسته گفتند مشغول تدوین فایل «درسهای زندگی از یک بازی» هستند من تازه یادم افتاد دیروز چه چیزی از خدا خواستم تو راه و چه اتفاقی برام رخ داده!! و با خودم فکر کردم که خیلی از خواسته ها و درخواست های ما از خداوند به بهترین نحو ممکن اجابت میشه اما ما اینقدر فراموشکاریم که وقتی به خواسته ای میرسیم یا آنقدر بدیهی میشه برامون که فک میکنیم طبیعیش همین بوده! یا اینقدر فراموشکاریم که اصلا به یاد نمی آوریم آن اتفاقات رو. و به خودم گفتم که حتما باید اینجا بنویسم تا هم سپاسگزاری و شکرگزاری کرده باشم از اجابت درخواستم و هم رد پایی بگذارم که به خودم

تلنگری بزنم که هیچوقت قدرت خداوند را محدود نبینم و از خداوند کم نخواهم. و اینکه چه نعمتها و درخواست هایی رو خداوند در زندگیم به بهترین شکل اجابت کرده و من یا اصلا متوجهشان نشده ام یا فراموششان کرده ام یا آنقدر بصورت بدیهی و طبیعی و عادی و بسیار راحت خداوند برایم فراهم آورده که آب تو دلم تکون نخورده، به التماس و سختی نیفتاده ام که ببینم و لمسش کنم! مثل همین اتفاقی که دیروز برایم افتاد و من بواسطه دیدن این فایل بیادش آوردم! و منو یاد این بیت بی نظیر پروین اعتصامی عزیز انداخت و آنرا خطاب به خودم زمزمه کردم.

در تو، پروین، نیست فکر و عقل و هوش

ورنه دیگ حق نمی‌افتد ز جوش

============================================================

ایده‌ها و پیشنهادها

یکی از ایده های خوبی که در میان بعضی از همشهریان من وجود داره و خالی از لطف نیست به آن اشاره کنم اینست که فامیل های نزدیک یک صندوقی رو تشکیل دادن که هر خانواده به نسبت تعداد اعضایش ماهانه مبلغی رو در آن صندوق بعنوان حق عضویت قرار می دهند و هر هفته دورهمیشان را در منزل یکی از اعضا برگزار می کنند به این صورت که مسئول صندوق از قبل تمام

تدارکات لازم حتی هزینه چایی را از محل موجودی صندوق تهیه میکنه و تحویل میزبان میدهد و میزبان عملا نیاز نیست هیچگونه کاری انجام دهد جز میزبان مهمانان بودن و در آخر مهمانی هم اگه ظرف و ظروفی کثیف شده باشد با مشارکت هم آنها را تمیز میکنند ومهمانی را بدون هیچ زحمت یا کار اضافه ای برای میزبان تمام می کنند. این شیوه سبب شده همه از میزبانی استقبال کنند و هزینه اضافی هم برای میزبان نداشته باشد و از دورهمی هم لذت بیشتری ببرند.

ایده ای که خودم دوست دارم انجام بدم اینست که با توجه به دوره قانون سلامتی غذای تدارک دیده خودم را همراه با غذای خانواده ببریم و در منزل میزبان کنار هم صرف کنیم. (که البته در بیشتر مواقع خانمم این ایده را وتو می کند ولی آرزو بر جوانان عیب نیست خخخخ)

تا جایی که به یاد می آورم لذت بخش ترین مهمانی ها و دورهمی ها برای من آنهایی بوده که بصورت غیر رسمی و یهویی اتفاق افتاده مثلا هندونه یا بستنی یا پیتزایی گرفتیم و بردیم منزل میزبان و در کنار هم نوش جان کرده ایم فارغ از رودربایستیها و تعارف های دستو پا گیر.

در پایانم سلیقه مریم جان رو تحسین میکنم و تبریک میگم بهشون که متعهد هستند به قانون دوره سلامتی و پوستشون روز بروز داره شفاف تر و زیباتر میشه. همچنین استایل زیبای استاد و آقا علی رو که آدم لذت میبره از دیدنشان و شیرجه ها و ابتنی یشون دل منو برد و اگه عینک میزدن بهتر و راحت تر شنا می کردند .من که خودمو آن وسط در حال شیرجه زدن و آب تنی کردن تصور کردم و کلی حال کردم. ممنون و ساسگزارم بابت همه چیز. یا حق