نتایج دوستان از آموزه های استاد عباس منش | قسمت 11

به نام خدا

یکی بود، یکی نبود.غیر از خدای مهربون هیچکی نبود.

یه دنیایی بود، پر بود از آدم هایی که یه مجسمه ی سنگینی به نام سرنوشت زندگی رو با خودشون حمل می کردند.این مجسمه که از تنه درخت ها درست می شد، یکی سنگین، یکی سبک،یکی.زشت،یکی زیبا، یکی خاردار،یکی بی خار، و هر چه آدم ها بزرگتر میشدند، مجسمه های سنگین تر رو باید با خود حمل می کردند.

و همه پذیرفته بودند که باید این مجسمه ثقیل سرنوشت رو باید با خود حمل کنند. حالا از بین اونها یه کسایی پیدا می‌شد، مجسمه شان سبک تر و قشنگ تر بود، و همه می گفتند؛ بلا شک اون یه آشنایی با سازنده داره،یا مجسمه رو دستکاری کرده و عقوبت بدی در انتظار اوست.

گذشت وگذشت تا کم کم کسانی پیدا شدند، که به این وضع اعتراض داشتند، و خواستار مجسمه های سبک تر و زیباتر کردند، و راه های زیادی رو آزمایش کردند، و به نتیجه های کوچک و بزرگ رسیدند، و کم کم تعدادی پیدا شدند که نه تنها مجسمه های سبک تر و زیباتر داشتند، ادعا می کردند، خودشان آنها رو ساختند، واین باعث شد مورد تمسخر قرار بگیرند، خلاصه گذشت و گذشت یه افرادی پیدا شد اصلا با خود مجسمه ای حمل نمی کردند، اونها ادعا داشتند، هر وقت بخواهند به هر شکلی که بخواهند مجسمه خودشان را می سازند، واین تحولی عظیم در این جامعه زجر کشیده شد،ولی باز هم تعداد قلیلی بودند، که آن را باور و در پی آموختن روشش بودند.

از بین آنها خانمی به نام رضوان بود، که اون هم دوست داشت مجسمه اش زیباتر و سبک تر باشد. رضوان، جرات نداشت به مجسمه اش دست بزند، ولی از بس فشار مجسمه ازیتش می کرد تصمیم گرفت یاد بگیرد، چگونه می شود؟؟

سرش رو بالا گرفت، اطراف اش رو نگاه کرد، چند نفر رو دید،که بلد بودند دنبال آنها رفت، تنها نتیجه اش این بود که بیشتر باور کند که میشود، راحت تر بود، خلاصه رفت ورفت، به یه باغ بزرگی رسید، از دم در نگاهی کرد، دید صاحب باغ سبک و راحت در حال گشت زدن در باغ است.

مجوز ورود به باغ یه ثبت نام بود، ثبت نام کرد و تا ابتدای باغ رفت با خودش گفت بابا کی میتونه تو این باغ باشه اصلا ما کجا و اینجا کجاست.

رفت بیرون و شروع کرد به جستجو بعد از یکسال گشتن بی فایده با پاهای تاول زده و کمر شکسته از سنگینی بار دوباره به باغ اومد، اون کنارا وایساد، و به صاحب باغ نگاه می کرد، کم کم جرات این رو پیدا کنه بپرسه، چطوری شما سبک بال هستید، صاحب باغ خندید و گفت: یا باید بهایی آموزش رو بپردازی یا همینجا بمانی و آرام آرام یاد میگیری. رضوان کم کم شروع کرد در باغ قدم زدن، و دید افراد زیادی دارن مجسمه های خودشان را زمین می گذارند و بعضی ها دارند مجسمه هایشان را زیبا می کنند. و سعی کرد از اونها یاد بگیره، تا اینکه صاحب باغ کسانی که تو این کار خوب کار کردند، رو به بقیه معرفی کنه و از اونها بپرسه چطوری کار کردید، تا بقیه هم یاد بگیرند،

و اما یکروز، یکی از اون کسانی که خب آموزش دیده بودند، به نام رضا را آورد، رضا از ب بسم الله شروع کرد توضیح دادن، که از کجا شروع کرده، چه مجسمه سنگینی داشت و چگونه صاحب باغ رو باور کرده و به آموزش هایش دل داده و الان سبک و راحت داره از زندگی اش لذت می برد.

و این یک تحول بزرگی برای رضوان بود، برای رضوانی که از ترس عقوبت حتی حاضر نبود این مجسمه رو یکم این ور و اون ور کنه، چه برسه بخواد بذارش زمین، ولی کم کم داره می آموزد، و صاحب باغ هم دوست داره همه اونهایی که پا در باغش نهادند سبک بال باشتند، البته به شرط ایمان. رضوان داره با گوشت و استخوانش احساس می کند، که می‌شود این مجسمه رو از نو ساخت، و بدون اون هم می‌شود بود، می شود راحت راه رفت دوید، روی زمین غلت زد، تو رودخونه پرید و شنا کرد،

و این آقا رضا با زبانی ساده، به رضوان یاد داد،

_ چطوری صاحب باغ رو باور کرد

_چطوری به آموزش هایش متعد بود.

_چطوری باید عمل کنی

_چطوری باید حذر کنی

_…..

_…..

و هنوز آموزش های رضا و تایید های صاحب باغ ادامه دارد…..

به نام خدای مهربان

سلام به آقا سعیدِسعید

واقعا جریانی که برای شما پیش آمد وسوسه انگیز بود، چه به موقع هدایت دریافت کردید، واین داستان شما یه جورایی خیالم رو راحت کرد، که حتی اگر راهی باشه که به ظاهر خیر است و در خوب و بد بودنش، یه ذره شک داشتی، خداوند، راه درست رو نشانت می دهد،و با خیال راحت راهت رو ادامه بده

مررررسی آقا سعید، که داستان هدایت ات رو با ما به اشتراک گذاشتی، که باورهای ما قوی و قوی تر شود.

در پناه حق پاینده و پایدار و سعادتمند و ثروتمند و خوش و خرم باشید و بتوانید به راحتی و آسانی زمین خود را ساخت کنید و خداوند شما را آسان کند بر کارها.

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَىٰ

به نام خدای مهربان

سلام الهام جان

داستان هدایت ات رو خوندم، چقدر شبیه داستان یکی دیگه از دوستان است، اول فکر کردم قبلا خوندم، بعد دیدیم نه اون نیست، اون دوست ما شب عید با خدا قهر کرده بود و صبح دوستش یه پیام بهش میده.

هدایت با حالی داشتی، ولی داستان من سر و ته نداره، چون مثل زبل خان از این ور به اون ور میرفتم، ولی خدا را شکر فعلا مدتی است اینجا ثابت موندم.

کامنت با حال و دلی بود، وقتی نوشته ای از دل باشه، چه زیبا بر دل می‌نشیند.

مررررسی الهام جان

در پناه حق پاینده و پایدار و سعادتمند در دنیا و آخرت باشی مهربان

به نام خدای مهربان

سلام به بمب انرژی و شادی مارکوی عزیز و دوست داشتنی

مررررسی از ابراز محبتت، شما هم فوق العاده هستیدو پر انرژی .

در مورد انرژی، واقعا راست گفتید، خداوند یه شور و انرژی خاصی بهم داده، که روز به روز هن بیشتر میشه. چند بار همسرم بهم گفته (البته با نارضایتی)چقدر انرژی داری، یکم جا بگیرت.

دو سال سوپر مارکت داشتیم، نوبتی من و همسرم میرفتیم، هنوز آفتاب نزده میرفتم در مغازه رو باز میکردم.

خیلی اشتیاق داشتم. ولی متاسفانه باورهای غلط کار خودشون رو میکنه،هر چقدر هم تلاش فیزیکی داشته باشی و ما اون مغازه رو جمع کردیم.

و اما در مورد اون وام وسوسه انگیز،

باید بگم اول و آخر انگار شما وام گرفتید، و اگه 5 درصد هم شک داشته باشید. با حرفی که استاد در دقیقه 20 به بعد زد باید رد وام گرفتن رو صد در صد کنید. چون یه ذره شک و تردید، یه یه ذره بی ایمانی.

البته من در جایگاهی نیستم این ها رابه شما بگم این ها رو به خودم میگم که قبل از این هیچ وامی از زیر دست ما در نمی رفت. حتی به اسم مامانم هم وام گرفتیم. ولی خدا را شکر دیگه تصمیم گرفتیم، که نه وام بگیریم نه ضامن بشیم،

محمد عزیز در پناه حق پاینده و پایدار و سعادتمند در دنیا و آخرت باشی و در کنار عزیزدلت، به هر چیز زیبایی که دوست داری، به راحتی و سادگی برسی.

یا حق