شیوه صحیح الگوبرداری - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

استاد عزیزم.. زبانم قاصره از سپاسگزاری بابت آگاهی هایی که در این فایل ارائه کردید..

باز اومدم یه تجربه تعریف کنم از خودم. و ترمزی به شدت مخخخخفی در رابطه با شغلم که منو شدیدا عقب نگه داشته بود ، که همین امشب در خودم شناساییش کردم و بعد از آگاه شدن ازش که همه از لطف خدا بود و الللبتتته که یکی از درخواستهای ستاره قطبیم بود که امشب تیک میخوره، انگار قلبم گشاده شد.

اجازه بدید از کمی عقب تر تعریف کنم.

از اونجایی که مطالعه ی مجدد ولی اینبار “جدی” و هدفمند روی دوره دوازده قدم رو مدتیه که شروع کردم ، با در مسیر نگه داشتن خودم از طریق حس خوب و تایید نکات مثبت در زمینه های مختلف مخصوصا موضوعات مالی و شغلیم، با جدیت سعی در پیدا کردن ترمزهای مخفی ذهنیم دارم . و هر روز در ستاره ی قطبیم درخواست آگاهی میکنم. و خداروشکر هر روز دری از درها به روم باز میشه.

امشب طی یک “جریان” کاملا هدایتی که تعریف کردنش از ابتدا ممکنه از حوصله دوستان عزیزم خارج باشه، با موضوعی مواجه شدم که خودم شوکه شده بودم که این ترمز اصصصلا کجاااا بوده که من کااااملا بی خبر بودم ازش!

وای نه.. دلم میخواد با جزییات بگم که یادم بمونه همه شو 🙆‍♀️🤭 پس با اجازه..

قضیه از اونجایی شروع شد که.. من دیشب باز هم طی یک جریان هدایتی، عکس هایی از پیج یکی از اقواممون داخل اینستاگرام دیدم. که از خونه و زندگی، روابط، تفریح و شادی و جشنها و غیره گذاشته بودن و خداروشکر همه چیز در حد عالی بود.. از اونجایی که دانشجوی دوازده قدم هستم و ستاره قطبی کار میکنم، میدونستم که حق بد شدن حسم رو نداشتم.و خداییش جوری عکسها رو نگاه میکردم که انگار اون موقعیتها رو خودم تجربه کردم و کلی برای خوشحالیشون خوشحال شدم. و باز از اونجایی که یک هفته ست صبح تا شب و شب تا صبح روی کامنتهای ستاره قطبی هستم، خیییلی خییییلی ایده از دوستانم گرفتم.. که یکیش این بود که یک گروه دو نفره واسه خودم و خدا بزنم. خلاصه سریع منم این کار رو کردم و ناخوداگاه رفتم از روی عکسهای پیج فامیلمون اسکرین شات گرفتم و فرستادم واسه خدا. زیرش هم نوشتم: “”خداجون ببین چقققدر فلانی اینجا آزاد و رها میخنده😍منم میخوام این حس رو.. ببین اینجا سورپرایز شده چققققدر حسش قشنگهههه😍😍😍چقد خونه ش قشنگه😍ببین سقف بلندشو😍 سبک انگلیسی فرنیش کرده چققققد من دوست دارمممم😍😍😍ببین چققققدر همه چیزش با هم سِت هست و وااااای ویو رو ببین خداجون توی عکسهایی که واست فرستادم😍😍😍..

عکسها رو واست فرستادم که بگم منم میخوام و سفارش بدم بهت که دست به کار شی😍😍✌✌ “”

خلاصه‌.. خودم دیشب متوجه شدم که باورم همچین یِکم به سمت فراوانی چرخیده که اینقدررررر با حس خوووب، خوشبختی یکی رو میدیدم. و از طرفی باور احساس لیاقتم یکم قوی شده که با حس عالی و بدون احساس کمبود در خودم، گفتم منم میخوام و خواسته مو رها کردم..😍😍

بازم خلاصه.. گذشت و شد امروز.. داشتم توی پیج خودم استوری آموزشی آپلود میکردم که چشمم توی ردیف اول اکسپلور به یک عکس جذاب خورد..

بازش کردم، دیدم از پیج یکی از همکارامه.. نمیدونم چرا ، ولی پیجش رو واسه اولین بار یکم با دقت کردم.. و البته حس بدی نداشتم اصلا.. این اتفاق طی کمتر از یک ساعت برای یک پیج دیگه هم افتاد… حالا این دو نفر کیا بودن.. دقیییییقا همون دو نفری که از نظر من خیلی عالی کارشون رو جلو میبرن و برای من الگوهایی مناسب هستن از هر جهت، با باورهای درست که در زمینه ی حرفه ای من میشه داشت،‌و یکبار چک کردن روند و رَوِش کارشون میتونست برام مثل کارگاه آموزشی باشه که قالب و فرمت کلی کار در بستر اینستاگرام رو توی شغل خودم یاد بگیرم. ولی من با اینکه میدونستم چقدر میتونه این کار بهم کمک کنه، هیچوقت این کار رو نکرده بودم.. اصلا پیجشونو باز میکردم، میرخیتم به هم و میبستم صفحه رو.. یه چیزی ته دلم میگفتم نگاه کن.. ولی تو فکر میرفتم و میومدم بیرون از پیجشون.

چرا؟؟ بخاطر کدوم ترمز؟

چون “دیدن” موفقیت اونها ناخوداگاه باعث میشد من ضعفها و کاستیهای خودم یادم بیاد (ناشی از ضعف عزت نفس)، چون باعث میشد من حسرت بخورم که اونا ایوه های ناااب به ذهنشون اومده و با اییین تعداد هنرجو، دیگه خوردن و بردن.. دیگه به من نمیرسه که.. (ناشی از سه ترمز:

باور عدم اعتماد بنفس با وجود توانمدیهای و خلاقیتها و ابتکارات عالی که طی مدت کوتاه در زمینه شغلیم داشتم و به موفقیتهای زیادی هم رسیدم)

باور عدم احساس لیاقت (با اینکه هر روووز با خودم تکرار میکنم که من لایقم و من از خدام و … ولی چون این باورهای مخفی در ناخوداگاه من مشغول run شدن بوده و بدلیل مخفی و قدیمی بودنشون، از نظر من طبیعی بوده، پس “عملا” این عبارات تاکیدی تغییری در روند من ، اون جاهایی که منجر به تغییر نتایج وشخصیت من بصورت بنیادین میشده، ایجاد نمیکرده !!! یعنی صبح تا شب میگیم من لایقم من لایقم، ولی موقع “”عمل کردن”” میشیم همون آدم با همون روشهای قدیمی!!

باور کمبود نسبت به فراوانی و نامحدود بودن جهان در تعداد مشتری، ایده های پولساز و موقعیتهای ثروت آفرین (با اینکه واقعا همیشه مشتری از غیب اومده و من با تبلیغ خیلی کم ،نتایج عالی میگرفتم / و با اینکه همیشه در سبک کار خودم نوآوری داشتم که البته بخاطر کمبود اعتماد بنفس و کمال گرایی منفی و ضعف در ابراز وجود خودم در زمینه ی کارهایی که بخوبی از پسشون بر می اومدم، این ها رو عادی میدیدم و میگفتم این که جیزی نیست.. “”فلاااانی”” داره خوب عمل میکنه!!!

خلاصه اینکه چون در پسِ ذهن من، دیدن موفقیتهای شغلی همکارای خودم این احساسات منفی رو در من ایجاد میکرده، و باعث میشده من با نقاط تاریک یا سایه های خودم مواجه بشم که به نوعی بعنوان “رنج” شناخته میشده، ناخودآگاهم مثلا برای حفظ من و مواجه نشدنم با رنج، حتی اجازه نمیداده که من سرااااغ الگوهای مناسب برم و از این طرف داشته بهم ضربه میزده. در حالیکه من در حقیقت اون زمانی که خواسته ای قلبی در من هست و براش تلاش میکنم(که میشه گاز)، جهان میاد اول نمونه های متبلور شده ی خواسته ی من رو که “فعلا” دست دیگران هست رو بهم نشون میده که من با “تایید و تحسینشون” و اقدامات و باورهای هم سو با خواسته م ، اونها رو برای خودم متبلوِر کنم. در حالی که من چکار میکردم؟؟؟ از اونها رومو بر میگردوندم.. و با دلایلی که برای خودم منطقی بود ولی حتی به مُخَیَله م خطور نمیکرد که ممکنه ناشی از باورهای غلط و زنگ زده باشه. که طبق کدهای مخفی و اشتباه پیش میرفتم. من چکار میکردم؟ با رو برگردوندن ازشون و تکذیب کردنشون، ناخوداگاه این پیام رو به جهان میرسوندم که “” اَه ! اینا چیه نشونم میدی؟؟؟ “” و با این کار خودم با دست خودم ، سفارش “”اشششتباااااه”” به جهان میدادم.به همین سادگی و به همین مخفی ای! و جهان میگفت:” اوه پس ایشون، این چیزایی که نشونش میدیمو نمیخواد. خلافشو میخواد!!!””

در حالیکه همین که ما خواسته مون رو در دست دیگران میبینیم هم خودش جزو روند رسیدن به خواسته هامون هست.. ولی ما بخاطر حسادت ، روند رو در نطفه خفه میکنیم!! مثل آبِ خوردن.. و تلاش میکنیم.. و میییییدَویم.. و میگیم ای بابا پس چرا نمیرسم..؟؟ بقول استاد “””خب پاااااتو از رو ترمز وردااااارررر””” !

حالا یه چیزی بگم که هنوووووز مخفی تر از اون ترمز قبلیه!! خب من میدونستم که داشتن الگوی مناسب و موفق چقدر مهمه. پس برای خودم الگو انتخاب کرده بودم! ولی بازم از اونجایی که این ترمز مخفی که دیشب متوجهش شدم باید بصورت اتوماتیک run میشده، فکر میکنید چجوری جلوی منو میگرفته؟؟؟؟ خداااای مننننن…. واقعا چرا زودتر متوجهش نشده بودم؟؟؟؟ بله.. من برای خودم الگوهای خیلی موفق انتخاب کرده بودم، ولی الگوهای من، موضوع شغلشون شاید در حد ۳۰ درصد مشترک با کار من بود(که همین باعث شده بود گول ذهنمو بخورم)!! یعنی اگر من قرار بود دقیقا پا جای پای اون الگوهای موفق بذارم، کاملا از مسیر اصلی شغل خودم دور میشدم!! و چون اینها اون چیزی نبود که قلب من که عاشق کارمه میخواست من انجام بدم، پس من دست و دلم به کار نمیرفت اصلا !!!! و دچار بی عملی میشدم!! فریز میشدم!! و همین الگوبرداری اشتباه چقققدر تمرکز و حواس من رو از روی هدفم و مسیر قلبی خودم منحرف میکرد و متوجهش نبودم.. الله اکبر… موقع نوشتن همین متن چقققققققدر آگاهی های جدید بهم رسید که بنویسم.. چقدر ریزه کاری کشف کردم!! خدایا شککررررتتتتت….

و خب قطعا چون نتیجه اون چیزی نبود که میخواستم قطعا سرخورده میشدم.. بقول معروف، کلاغه میومد راه رفتن کبک رو تقلید کنه، راه رفتن خودشم یادش میرفت!! 🙃

حالا در نتیجه ی دریافت این آگاهی ها و شناخت اییین همممممه عوامل که گرچه نوشتنش بیش از چهار ساعت طول کشید، ولی آگاهیش توی کمتر از یه دقیقه بر قلبم نشست، من چکار کردم؟؟؟؟ هیچی دیگه.. اول تماااااام اون الگوهای بیربط رو آنفالو کردم. دوم اینکه به خودم دو روز زمان دادم برای بررسی روند کار و عملکرد اون الگوها همراه تحسینشون (((ولی با ایمان به قدرت خودم.. با باورهای توحیدی.. با تکیه بر خدایی که همممه چیز خودشه.. با تکیه بر باورِ من هم میتوانم.. با تکیه بر باور فراوانی.. با تحسین موارد مد نظرم که جهان بهم به شکل های مختلف نشون میده.. با تکیه بر باور قططططعا برای من هم میشود ، اگر باور کنم که میشود.. با گام برداشتن مستمر در مسیر اهدافم.. با تمرکز و سرمایه گذاری فقط روی خودم.. با عجله نکردن و قدم به قدم رفتن.. با مقایسه ی هر روز خودم با روز قبل خودم.. با تشویق و تحسین خودم با هر گام مثبتی که بر میدارم.. و.. ))) .

سوم اینکه بر اساس نتایجم برنامه ی مکتوب قابل اجرا مینویسم بر اساس مدار فعلیم و امکانات موجود فعلیم که منطبق باشه با سبک کاری و شخصیتی و روحیات خودم. (چون قرار نیست من عینا بشم اونا. من قراره فقط کار یاد بگیرم ولی خود منحصر بفردم رو ارائه کنم).

چهارم اینکه بممممحض مواجهه با هر موضوعیبا خودم میگم :””آیا این در راستای کار و عشق و هدف شغلی من هست؟؟”” ، اگر جواب بله بود، اجازه ی ورود و بررسی داره. ولی اگررر جواب منفی بود ، چشمامو باید ببندم و شوتش کنم بیرون!

خب.. خوشحالم که این تجربه م هم ثبت شد..و الان باز خیالم رااااحته که در مطططمئن ترین مکان ممکن نوشته هامو ذخیره کردم✌

حالا از این به بعد، با اعتماد بنفس، با باور لیاقت، به جای فراااار از الگوهای مناسب، آگاهانه میییییییگردم دنبال الگوهای مناسب.. و تایید و تحسینشون میکنم با عشق و ازشون ایده میگیرم😊

با آرزوی بهترین ها برای همه عزیزان. یا حق.