علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 1 - صفحه 14

بنام الله یکتا، فرمانروای جهانیان

سلام به استاد گرانقدرم در مسیر ارزشمند و ارزش آفرین

سلام به مریم شایسته یار استاد و استادیار و استاد در مسیر ارزش ها و بهبودها

سلام به دوستان شایسته و ارزشمندم که قدردان تک تک تون هستم.

در مورد این فایل باید بگم در کمال تعجب که مگه این مدل رفتارها یعنی نشانه عدم احساس لیاقته، مگه داریم مگه میشه. باید بگم از اولین علامت من همه رو در گذشته داشتم و اسمش رو هم گذاشته بود عشق و وابستگی و دلبستگی. اما بیشتر از چهار پنج ساله از اون نشونه ها در من خبری نیست یا اینقدر خفیف هست که متوجه نمیشم و اینو فهمیدم من چقدر آرام بخش هایی از رفتار و شخصیتم و نوع نگاهم تغییر کرده که اصلا درست یادم نمیاد. اما برام خیلی آشنا بود این علائم، آره من آدمی بودم که فکر کنم همسرم رو گاهی دیونه میکردم تا مطمئن بشم دوستم داره یا الکی نگفته اصلا یک وضعی… بنظرم خیلی فاجعه بودم ولی الان میتونم بگم از اون مدل رفتارها و سوال هایی که از نقطه ضعف درونی من میومد خبری نیست. وای که چقدر گمراه بودم و خداروشکر که در مسیر آسانی ها قرار گرفتم مسیر کسانی که به آنها نعمت و عزت و شرف و راحتی دادی، خدایا شکرت.

چقدر دلم برای نوشتن هرچی تو ذهنم میاد تنگ شده بود، چقدر نیاز دارم تا بنویسم تا بازهم خودمو بیشتر بشناسم، نیاز دارم چندبار دیگه این فایل رو ببینم و بنویسم تا بهتر به شناخت ار خودم و لایه های درونی خودم برسم. من امروز درگیر با خودم و افکار خودم بودم، واقعا آدم وقتی با خودش تنها باشه و اون “خودش” وقتی داره بیشتر شفاف میشه یا دست کلک هاش در قالب چیزهای زیبا رو میشه (مثل بسته بندی و قالب زیبایی بنام کمال گرایی) خیلی سخته، خیلی کنترل ذهن میخواد تا به خودت امید بدی. تویی که میدونی بزرگترین ترست ترس از شکسته حالا با تمام وجود احساس شکست میکنی جوری که بدنت از هماهنگی و تعادل خارج میشه و احساس کسالت و بیحالی و مریضی سراسر وجودت رو گرفته. این وضع الان منه. من متوجه شکست هام شدم من وارد ترس های بزرگی شدم و قبول کردنش برام سخته اما میدونم اگر نپذیرم جیزی عوض نمیشه، اگر احساسم رو قدری به سمت امید و رضایتمندی و تلاش دوباره نبرم چیزی درست نمیشه.

من یک فرکانس عمیق از احساس عدم لیاقت رو در خودم پبدا کردم، مدت زبادیه، با حل تمرین های “دوره شیوه حل مسائل زندگی” متوجه شدم یکی از باورهایی که از هر زاویه ایی که اون مسئله رو میخوام حل کنم برمیگرذه به عزت نفسم و عمیق تر شدم و دیدم برمیگرده به احساس لیاقت و ارزشمندی ام. مثلا من از درون از درونی ترین افکار و لایه های باورهام متوجه شدم یک حس بی کفایتی برای انجام و تموم کردن و به ثمر رسوندن یک کار دارم. متوجه شدم احساس لیاقتم کمه، بعد از چند وقت توی یکی از فایل های دانلودی و سفر به دور آمریکا از استاد شنیدم قراره به زودی دوره ایی بنام احساس لیاقت بیاد. اصلا گفتم ابنه حلقه مفقوده ی من، تیکه پازلی که باید بزارمش سرجاش باید بازسازی اش کنم باید بسازمش همین احساس لیاقته تا منو رون تر کنه. بعد با این فایل و گفتن علائم دیگه انصافا رد دادم هرچیزی رو تصور میکردم اما اینا که همون فهیمه چندسال پیشه، اینا که خوده قدیم من هستن، درسته این رفتارها رو در رابطه با همسرم ندارم اما قطعا باور عدم احساس لیاقت که نمیشه بگم ندارم این باور هست و من باید یادبگیرم روش رنگ سفید بزنم باید یادبگیرم جایگزین مناسبی رو ایجاد کنم که سیگنالم فقط باشه احساس لیاقت.

خیلی جالب گفتین احساس لیاقت خیلی درونیه، اصلا از ازل ما با لیاقت پا به این کره خاکی گذاشتیم. اصلا خالق ما رو لایق آفریده اصلا اصل و اساس مون، مبنا و شالوده ی وجودمون ارزشمند و لایق آفریده شده.

بیخود نیست این جمله رو در ما حس خوبی انتقال میده،چون با اصل مون هماهنگه، این جمله که ما اشرف مخلوقاتیم، خداوند به خلقت ما احسنت گفت.این جمله ها رو بیشتر باید درک کنیم. وقتی خوده خدا میاد تو قرآنــش دست میزاره روی یک مخلوقش و به خودش بابت این بهترین آفریده اش تبریک میگه. خب یعنی چی؟ یعنی ما بهترین مخلوقش هستیم، ما باارزش ترین مخلوقش هستیم، ما رو لایق و ارزشمند بنا کرده که خودش به خودش تبریک میگه، حالا من چـــیکارم شده که این موضوع رو یادم میره، یا اصلا تو ذهنم با تجربیاتم چطور لایق بودنم رو به فراموشی سپردم، چیزی که اصل و اساس خلقت من بوده رو بیخیال شدم بعد چسبیدم به برچسب هایی که به مرور زمان به خودم دادم، حرف هایی که با عقل ناقصم در مورد خودم زدم، قضاوت هایی که خودمو کردم و اونا شده اصل و منو اینقدر برده به قهقهرا که اصلا این همه سال نمیدونستم چقدر احساس بی لیاقتی در وجودم رخنه کرده و چه سیگنالی فرستاده چه سد راه هایی شده، چه مورچه سیاه ریز نامرئی بوده. اره این احساس هم از بی ایمانی و شرک میاد. شرک به اینکه لیاقت رو از بیرون خودم کسب کنم. به عاملی بیرون از خودم و خدای خودم قدرت دادم تا منو تایید کنه تحسین کنه، دوستم داشته باشه. کافیه بسه این شرک تو نیازی نداری کسی دوستت داشته باشه یا حتی دوست داشتنش رو ابراز کنه خدا گفته، چرا اون تایید و تبریک و تحسین خدا رو نسبت به خودت نمیبینی چرا چشم هاتو بستی که این آیه قشنگ خدا داد زده که لیاقت و ارزش تو در این حده که فقط من تو رو تحسین کنم و به خودم تبریک بگم. حالا خدا کجاست خدا درون منه، من بخشی از خدام که به خودش تبریک گفته پس چرا من خودمو بی قیدوشرط لایق همه چیز ندونم. چرا فکر کردم اینجا اومدم تا سختی بکشم تا مقرب تر بشم، چرا فکر میکنم مسیر موفقیت مسیر سختی کشیدنه، چرا برای خودم شرط و شروط گذاشتم و گفتم اینجوری من لایق میشم. نـــه باباجون من بی قید و شرط لایقم، لایق بهترین تجربه ها، بهترین داشته ها، من لایق نوشتن هستم باسواد بی سواد… من اینقدر ارزشمندم که نمیتونم تصور کنم.

اینقدری که خدا آسمان ها و زمین رو مسخر من کرده. این یعنی من ارزشمندم و لایق پا روی این کره خاکی گذاشتم. بی قید و شرط خدا گفته تو اشرف مخلوقات منی، نگفته اگر فلان کار رو بکنی اشرف مخلوقات میشی، همینطوری تو اشرف مخلوقاتی حالا این منم که این گوهر و اشرفی رو این خلقت ارزشمند و لایق درون خودمو باور کنم، کشف کنم و ایمان داشته باشم خدا حرف الکی نزده خدا دوستم داره بی قیدوشرط….

امروز جالبه به یک جمله برخورد کردم که اصلا همزمانی جالبی شد

نویسندگان بد دارای اعتماد به نفس بالایی هستند در حالی که نویسندگان خوب به خود تردید دارند_کارلز بوکوفسکی

من از خدا خواستم تو مسیر هدفم منو کمک کنه و باهام حرف بزنه و خدا کفت تو ایمان به خودت نداری تو به خودت شک داری و صادقانه اعتراف میکنم من اینطوری ام و چقدر احساس عدم بی کفایتی و بی لیاقتی در لایه های وجودم رو دیدم. همین شک و تردیدها و بی ایمانی به خودم منو نذاشته درجایگاهی باشم که لایقش هستم چون اصلا خودم لایق نمیدونم به خودم شک دارم. خیلی این باور ریزه خیلی خیلی پنهانه. خیلی ترمز مخفی هست و با نوشتن این حرف ها و بخشی از افکاری که اومد حس آزادی بهم دست داد، حس اینکه کاری نیست که نتونم انجام بدم، چیزی نیست که از من بالاتر و ارزشمندتر باشه. این منم که ارزشمندم پس ارزشمندی و احساس لیاقت رو به خودم باید همیشه تقدیم کنم با عشق