غذای روح چگونه تأمین می‌شود؟ - صفحه 98 (به ترتیب امتیاز)

برگی از روزشمار تحول زندگی من، روز هفتم

بسم اللّه النّور

سلام خدمت استاد عباس منش بزرگوار

استاد همونطور که شما گفتین ما خیلی به غذای خودمون دقت داریم ، به رنگ و روی غذا اهیمت میدیم ، به عطر غذا اهمیت میدیم و لذت هم می بریم از این توجهی که داریم و حتی یه جورایی این دقتی که به تغذیه ی خودمون و یا خانواده داریم برامون یه نقطه قوّت و افتخار میدونیم و این برامون یه چیز بدیهی شده و شاید اگه کسی رو ببینیم که خلاف این باشه و در این زمینه بی توجه و بی مبالات باشه، میگیم مگه میشه؟ که آدم به تغذیه اش توجه نداشته باشه؟! و این مدل رفتاری دقت در تغذیه فراگیر و همه گیر هست، به نظرم به این دلیل که نتایج ملموس هست ، حالا یا نتیجه رو در خودمون دیدیم و یا ممکنه در دیگران دیده باشیم ، یعنی هیچ تلاشی لازم نیست که اگه کسی مسموم شده باشه متقاعدش کنیم که شما غذای آلوده خوردی و اینجور شدی! یعنی اگه بره دکتر و دکتر اینو بهش بگه اون به راحتی میپذیره که آهان آره ! دیدم که فلان جا تا فلان غذا رو خوردم دلم یه جوری شدا ، اما نمی دونستم برا این بوده! یا مثلاً در مورد بیماری های مربوط به زیاده روی در قند و یا نمک شاید هیچ وقت خودمون درگیرش نشده باشیم اما همین که در دیگران دیده باشیم و یا حتی فقط شنیده باشیم که زیاده روی در این موارد فلان بلا رو سرمون میاره به راحتی میپذیریم . در صورتیکه زیاده روی در این موارد چیزی نیست که به لحظه نتایجش رخ بده ، اما ما می تونیم ارتباطش رو درک کنیم و ازش اجتناب کنیم. اما روح ما و حالات روحی ما به نظر من خیلی مظلوم واقع شده. توصیه هایی که در زمینه ی سلامت روح می شنویم رو به راحتی جدی نمی گیریم چون به نظر من اینطور تربیت نشدیم البته منظورم این نیست که والدین مارو باید تربیت می کردن نه! چون اونا خودشون اینگونه نبودن و والدین اونها هم همینطور. منظورم کل بشریت به صورت عام هست، انسان یاد نگرفته که باید روح خودش و روح بشریت رو درک کنه! انسان یاد نگرفته که درد روح هم داریم! انسان یاد نگرفته که روح هم بالامیاره! من بارها تجربه کردم که کسی پیش من گله از اتفاقی کرده ، و من براش توضیح دادم که به این دلیل و اون دلیل دچار این موقعیت شدی اما طرف اصلاً نمی تونه ارتباطی بین اینا پیدا کنه و مطمئناً وقتی ارتباط رو پیدا نمیکنه خودش رو هم مقصر نمی دونه!

یادمه خیلی سال پیش یه بار یه دکتری(دکتر احمدی) تو تلویزیون در مورد خشم صحبت می کرد و می گفت برای ترک خشم نذر و نیاز و توسل و…. کارا نیست تا زمانی که شما خود خشم رو نشناسی و ضررهایی که خشم به شما می رسونه رو نشناسی نمی تونی خشم رو کنار بذاری و کنترلش کنی! ایشون میگفت راه شناختنش هم آموزشه ، اول آموزشه و بعد هم عمل به آموخته ها….

تو یه فایلی از استاد شنیدم که این خیلی بده که شما ندونی چته؟ باید بدونی چرا حالت بده و همونطور هم باید بدونی که چرا حالت خوبه! این یکی از بهترین و مهم ترین نکاتی بود که به عمرم شنیدم! شاید جاهای دیگه هم و یا از کسان دیگه شنیده باشم! که حتماً شنیدم اما توجهی نداشتم و گذرا رد شدم ! اینکه من حواسم باشه که چرا خوبم و چرا بد، آخرش میرسم به تغذیه روحم! میرسم به شناخت روحم! هر چند درک روح و حالات روحی خودمون و یا حتی درک روح و حالات روحی دیگران کار سختی باشه که هست، اما خوبی این جهان اینه که شما هر کاری رو که شروع کنی به انجامش ، یه قدم کوچیک هم که برداشته باشی ، قدم کوچیک بعدی رو که برداری و باز هم قدم کوچیک بعدی رو برداری این یعنی تو رو به رشدی ! این به من خیلی امید میده!

ما باید آموزش و پرورش رو همزمان پیش ببریم (امام خمینی (ره) کتاب تعلیم و تربیت) و بقیه اش درست میشه. آموزش اینه که خب من حالا فهمیدم و یا یاد گرفتم که شنیدن اخبار بد برای روحم مضره ، این کافی نیست اما .اولاً بارها و بارها باید به خودم این رو یادآوری کنم تا ذهنم کمی پذیرای این موضوع بشه و مرحله بعدی بدون شک پرورشه که همون عمل کردن به آموخته است. و ما باید روح خودمون رو بشناسیم و خیلی هم کار شاقّی نیست پیدا کردن ارتباطات روحی و وقایع اطراف، تنها سختی اش به نظرم قسمت تکرار روند هست ! یعنی همه حوصله انجام یه کار رو برای مدت طولانی ندارند. برای همینه که شاید خیلی ها وارد برنامه های کنترل ذهن بشن اما بعد از مدتی رها کنند.

دوست دارم بیشتر ازین بنویسم اما متعهد شدم که عملکردم تو سفرنامه طوری نباشه که به خاطر عدم رعایت خودم بگم وقت ندارم! و رهاش کنم.

این فایل رو خیییییلی دوست دارم استاد و ممنونم و ممنونم.

خدایا هزاران هزاران هزار شکرگزارتم برای هدایت من ، برای نعمت های بی نهایتی که به من عطا کرده ای ، به زبان و به دل شکرگزارت هستم ، کاش برسد روزی که در همه حال به عمل شکرگزارت باشم ، “به عمل کار برآید به سخندانی نیست”….

پیش به سوی روز هشتم سفرنامه

اللّهم ثبّت اقدامنا