«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش

عرض سلام دارم خدمت استاد عزیزم و تمامی دوستان

نمی دانید الان چقدر شوق و ذوق دارم برای نوشتن.می خواهم ماجرا های امروزم را برایتان تعریف کنم که باعث شد ایمان به خداوند و قوانین غیر قابل تغییراش، صد چندان شود.

امروز امتحان راهنمایی رانندگی داشتم به این صورت که اول امتحان نهایی کتبی بود و اگر قبول می شدم می توانستم در آزمون عملی شهر هم شرکت کنم.

دیروز به دلیل کارهایی که داشتم هیچی برای امتحان نخواندم و شب هم دیروقت خوابیدم و گفتم امید به خدا صبح می خونم.

گفته بودند ساعت 7 صبح آموزشگاه باشید و من بعد از صرف صبحانه با آرامش یک ربع دیرتر رفتم و به همین دلیل در گروه دوم برای امتحان کتبی قرار گرفتم و در این زمان که فکر کنم حدود بیش از دو ساعت شد هم کتاب آیین نامه را توانستم بخوانم و هم نکات مهم توسط دوستان به نحوی بهم گفته می شد و کاملا دیگر مسلط شده بودم و این در صورتی بود که بسیاری از افراد روز های قبل کملا مطالعه کرده بودند.

خلاصه نوبت ما شد و امتحان را دادیم و باید روی صندلی هایمان منتظر می ماندیم تا پاسخنامه هایمان تصحیح شود و حدودا یک ربع بدون حرف زدن باید می نشستیم و از طرفی گوشی ها و تمام وسایل را هم تحویل داده بودیم، پیش خودم گفتم حالا چیکار کنم این مدت وقتم تلف نشود که ناگهان یاد دو فایلی اول جلسه سوم آفرینش که برای اولین بار دیروز گوش داده بودم ( تنها دو فایل اول ) افتادم و گفتم من الان می توانم با تجسم به هرکجا که می خواهم بروم و هر شرایطی که می خواهم را خلق کنم سپس چشمانم را بستم و تجسم کردم که امتحان کتبی را قبول شدم که هیچ بلکه امروز از من آزمون شهر هم گرفته میشود(افرادخیلی زیاد بودند چون افراد متعددی هفته های گذشته مردود شده بودند و حال برای امتحان مجدد آماده بودند و ممکن بود نوبت ما نشود.) و خودم را پشت فرمان تجسم کردم و فرمان های سرهنگ کنارم را عالی و با دقت انجام می دادم و بدون هیچ استرسی و سرهنگ تنها حرکت های ساده به من می گفت انجام دهم ( در ذهنم خبری از پارک دوبل هم نبود)و توانستم با تجسم در آزمون شهر هم قبول شوم.

چشمانم را باز کردم چند دقیقه بعد سرهنگ گفت : کسانی که می خوانم قبول شده های هفته های بعد هستند (یعنی مردود شده اند) و یکی یکی خواند و 7 نفر از 10 پسر حاضر بلندشدند و بیرون رفتند و بعضی از آنها چندین بار همین امتحان را افتاده بودند و هنوز به آزمون شهر راه هم پیدا نکرده بودند و نکته قابل توجه این بود اکثرشان قبل از امتحان استرس داشتند و من همش می گفتم بابا کاری نداره.و بعد هم چند نفر از خانم ها بیرون رفتند.

و به این صورت من جزء 8 ، 9 نفر قبول شده از 20 نفر قرار گرفتم و با اولین امتحان قبول شدم. قرار شد منتظر بمانیم تا آزمون شهر از ما گرفته شود و منتظر ماندیم و سرهنگی آمد و یک صحبت کوتاه برای همه کرد و به نوبت 4 نفر 4 نفر شروع کرد که امتحان بگیرد و ما چون تازه امتحان داده بودیم از نفرات آخر بودیم . سرهنگ خیلی منطقی امتحان می گرفت و زیاد هم گیر نم داد حتی دوست من که یکبار مردود شده بود یادش رفت کمربند ببند و قبول شد.به او گفته بود تا سه اشتباه موردی ندارد. و کسی هم برای دوبل زدن به جدول برخورد کرده بود و مردود شد.سرهنگ بسیار منطقی بودو زمان امتحان گرفتن از بچه ها هم منطقی. اینها را می گویم تا در ادمه مقایسه کنید.

خلاصه ما منتظر ماندیم تا نوبت ما هم بشود و خیلی جالب بود که دوستانی که با هم امتحان داده بودیم و آشنا بودیم مدام از افتادن حرف می زدند در صورتیکه که هر کس دوست دارد قبول شود.بعد از حدود نیم ساعت انتظار سرهنگ کهن سالی دیگر اضافه شد و مدیر آموزشگاه لیست ما دست او داد به این صورت ما هم می توانستیم به طور همزمان امتحان دهیم و زیاد معطل نشدیم.

سرهنگ آمد و اسامی 4 نفر از دوستانم که با هم بودیم را خواند و سوار کرد و اسامی بقیه ما راهم خواند و گفت برید فلان کوچه.اولش که بچه ها دیدند ما با این سرهنگ افتادیم خیلی خوشحال شدند و گفتند بچه ها دیگه همه قبول شدیم اما بعد از آن که فهمدیم ماشینش همان ماشین بد امتحان است بچه ها ناراحت شدند چون می دانستیم فرمان بسیار سفتی دارد ، از طرفی ماشین آن سرهنگ نو و مدل 96 بود.

سرهنگ دوم یعنی سرهنگ ما شروع کرد به امتحان گرفتن و برعکس آن سرهنگ مسیر نزدیک می برد و تنها می گفت یک حرکت بزن مثلا پارک L و بعد یا قبول بودی یا مردود.

بدین ترتیب خیلی زود نوبت ما شد . یکی پس از دیگری دوستانم را پیاده کرد و امضا مردودی را برایشان زد. پیرمردی به ظاهر بد اخلاق برعکس اون سرهنگ . تا قبل از من تنها یک نفر را قبول کرد.یکی را به خاطر تنها راهنما نزدن انداخت ،یکی یکبار خاموش کردن.

اما در این شرایط چیزی از درون به من می گفت تو قبول میشوی و آرامش خاصی داشتم.نوبت من شد و بعد از نشستن فهمیدم چه فرمان بد و سفتی دارد و کلاچش هم خیلی بالا ول می کرد و خلاصه ماشین داغون بود . بعد از زدن یک پارک L که سرهنگ گفت شروع به حرکت کردم که دیدم ماشین حرکت نمی کند ، دنده را دوباره جا زدم و دیدم باز حرکت نمی کند ، گفتم چرا این نمیره سرهنگ خندید و گفت چون من ترمز گرفتم ( تو دلم گفتم ….) خلاصه راه افتادم و بعد از بیرون آمدن سرهنگ گفت بزن کنار منم با زدن راهنما ایستادم ( دیده بودم به راهنما حساس است) و گفت اگر راهنما نزده بودی پیاده ات می کردم ( مردود میشوی ) . فلان نفذ بعدی را صدا کن وبیار تا قبولی ات را بنویسم . این گونه بود که من از بین فکر کنم 9 نفر جزء 3 نفر قبولی شدم آن هم با امتحان 3 دقیقه ای! آن هم سرهنگی که همه از او می نالیدند.

مواردی دیگر هم در رابطه این گواهینامه گرفتن تجربه کردم که شاید برایتان جالب باشد:

1٫ برای مدارک اولیه ثبت نام باید معاینه پزشکی انجام می دادم از دوستم که که از این کار را قبلا انجام داده بود پرسیدم چگونه است ؟ گفت یک تا دو ساعت معطل میشوی.

من هم چون کارهای زیادی داشتم و اساسا زمان برایم هم است گفتم این باور او بوده که این شرایط را برایش به جود آورده خلاصه با این دیدگاه و تجسم که کارم بسیار زود در حد 5 دقیقه انجام میشود رفتم و باورتان نمیشود بعد از ورود به مطلب دکتر که خالی بود خودش پرسید برای گواهینامه آمده ای . گفتم راهنمایی ام کرد و در حین وارد شدن به اتاقش گفت یک دست روی فلان چشم و … دو تا بشین پاشو و دست ببر پشت کمر و…. و بعد تنها 3، 4 دقیقه مدارکم را امضا کرد و کارم انجام گرفت.

2٫ اوایل که امتحان مقدماتی آیین نامه دادیم و بار اول قبول شدم باید برای تعیین روز و ساعت کلاس های عملی می رفتیم و من با استفاده از قوانین و توکل توانستم زودتر از خیلی از هم کلاسی هام بگیرم و

مربی را از قبل نمی شناختم اما بعد که اولین جلسه را رفتم دیدم دقیقا همان مربی ای است که من به دنبالش بودم.

و اینگونه بود که من تمام امتحانات را با باور اول قبول شدم و توانستم در تابستان (فصلی که آموزشکاه ها بسیار شلوغ اند ) در کمترین زمان ممکن گواهینامه بگیرم.

تا آنجایی که دیدم تنها یک نفر از آنهایی که با هم شروع کردیم توانست شرایطی شبیه به من داشته باشد و امروز قبول شد.

این اتفاقات برای همیشه به عنوان تاییدی بر قانون و نشانه ای قوی برای رسیدن به ایمانی پولادین در ذهنم ماندگار خواهند شد.امیدوارم برای شما هم انگیزه بخش بوده باشد.

نکته اصلی در این ماجرا ها داشتن دیدگاه مثبت من و باورهای قوی و حفظ احساس خوب در اکثر اوقات بود .

سعادت و شادکامی برایتان آرزومندم