«الگوهای موفق» در خانواده صمیمی عباس منش - صفحه 55

داستان علاقه مند شدن من به ادبیات و اثبات حرف استاد عباس منش

??? ??? ??? ??? ??? ??? ??? ???

دانش آموزی بودم که هیچ علاقه ای به درس انشا نداشتم.

تمام انشاهای مدرسه را مادر عزیزم? برایم می نوشت. همیشه سر امتحان انشا برای من مثل لحظات احتظار بود.

80 درصد زمان امتحان انشا به این می گذشت که از دو موضوعی که دادند در مورد کدامیک بنویسم؟

بعدش هم که تصمیم می گرفتم در مورد کدامیک بنویسم تازه بدبختیم شروع می سد که چی بنویسم؟

همیشه با حسرت به بچه هایی که تو زنگ انشا تا معلم موضوع را می گفت همینطوری تند تند بدون پاک نویس انشا می نوشتند و نمره می گرفتند نگاه می کردم و پیش خودم می گفتم عجب استعدادی دارند!

و همیشه در رنج بودم (قانون = اهرم رنج، جلسه پنجم دوره هدفگذاری)

بله دوستان این اشتباه که آن بچه ها استعداد انشا نوشتن دارند با من بود تا دوران دبیرستان که مجموعه ای از تلویزیون پخش شد به نام «داستان زندگی» یادتونه؟

یادش بخیر آن زمان ها که مثل حالا نبود تو یک روز صدتا فیلم و سریال نشان بدهد یک سریال نشان می داد می رفت تا هفته دیگر و هزار افسوس بود برای کسی که نمی رسید ببینتش آخه آن وقت ها سریال ها تکرار نمی شد.

راست میگی آقای جوان؟ ای بابا کجای کارید 2 شبکه بیشتر نداشتیم. تازه اینترنت هم نبود ای بابا کامپیوتر بود که بخواد اینترنت باشه؟ خخخخخخخه.

وای تصور کنید کسی که مجموعه ای را از دست می داد چه حالی پیدا می کرد بعضی ها را هم می دیدم که برای ندیدنش گریه هم می کردند خود ما هم یه روز یکی از آن ها شدیم.

نقش اول این مجموعه زیبای ژاپنی دختری بود به نام «هانیکو» دیگه کسی نمی گفت مجموعه «داستان زندگی» همه می گفتند مجموعه «هانیکو»

بگذریم ………

ابتدای این مجموعه یه متن زیبایی با صدای مرحوم «عطاء الله کاملی» پخش می شد که این متن بود :

??? ???

«زندگی منشوری است در حرکت دوار

منشوری که پرتو پر شکوه خلقت

با رنگهای بدیع و دلفریبش

آنرا دوشت داشتنی، خیال انگیز و پرشور ساخته است.

این مجموعه دریچه ای است بسوی داستان زندگی …..»

و بعدش هم آهنگ زیبای آن پخش می شد.

??? ???

این متن که هیچ گاه از خاطرم پاک نخواهد شد، شد نقطه عطف زندگی ادبی من.?

آنچنان حرارتی را در قلبم? حس کردم که برای قسمت دوم، قلم به دست آماده بودم تا این متن زیبا را بنویسم.(قانون = اشتیاق، جلسه اول دوره هدفگذاری)

بالاخره هفته بعد نوشتم و آمدم برای مادر گلم به حالت دیکلمه خواندم.

مادر همیشه زرنگم که برق عجیبی را تو چشم های فرزند تنبلش – البته فقط تو درس انشا – مشاهده می کرد یه پیشنهادی داد که الآن می فهمم بهش الهام شده بود و او هم خیلی خوب یاد گرفته بود که به این الهامات توجه کنه.(قانون = الهام، جلسه دهم قانون آفرینش)

به من گفت ببینم می تونی این جملات را یه جوری تغییر بدی و قشنگترشون بکنی.(قانون = ادامه و پشتکار، جلسه اول دوره هدفگذاری)

متوجه شده بود تا تنور داغه باید نان رو چسباند…(جلسات آخر دوره هدفگذاری)

این پیشنهادش مثل یه بمب انگیزه برای من بود.

رفتم و تا فردا یه متن جدید نوشتم که البته خیلی شبیه اولی بود ای کاش یادم مونده بود …

و مادرم?یه جوری منو تشویق کرد که می خواستم بال در بیارم…

دوستان همین حالا یاد مادر ادیسون افتادم …

دیگه از آن روز کار من شده بود تغییر متن های قشنگ و به دنبال آن تشویق های مادرم? که دقیقا «اهرم لذت» من شده بودند.

بعد مادرم? گفت حالا بیا در مورد مجموعه «هانیکو» یک انشا بنویس فدای کلامت مامان جون?.

انگار دنیا را به من داده بودند. رفتم و یه انشای خوب نوشتم.

لذت تشویق های مادرم? منو کشته بود.(قانون = اهرم لذت، جلسه پنجم دوم دوره هدفگذاری)

یادمه اولین انشایی که بعد آن نوشتم همه بچه های کلاس و معلم تعجب کردند و معلم پرسید جوان چه خبر شده انگار معجزه شده ها؟ منم ساده، گفتم نه آقا مجموعه «هانیکو» رویم تاثیر گذاشت و همه بچه ها با یه منظوری دیگه زدند زیر خنده. ها ها ها ها ها …….

البته تاثیری در من نداشت چون این کار آنقدر به برای من لذت بخش شده بود که حاضر نبودم به هیچ عنوان کنارش بزارم.(قانون = ثبات در هماهنگی و زیستن در اهداف، جلسه پنجم دوم دوره هدفگذاری)

دیگه کارم شده بود تغییر جملات. به هر مطلبی بر می خوردم عوضش می کردم اصلا تغییر دادن جملات شده بود هدفم و یه جور بازی لذت بخش.(قانون = اهرم لذت، جلسه پنجم دوم دوره هدفگذاری)

مدت ها بعد وقتی شعر رستم و سهراب را حفظ کردم البته برای نمره 20 کلاسی ادبیات، به فکر این افتادن تا این شعر را تغییر دهم.(قانون = نیروی الهامات، جلسه هفتم دوره هدفگذاری)

یادمه اولین بیتش تو کتابمون این بود : «چو خورشید تابان برآورد پر / سیه زاغ پران فرو برد سر».

و من به این شکل تغییرش دادم : «چو خورشید رخشان بتابید نور / سیه شب همی شد به بالین هور»?.

بعد شعراهایم را نشان معلم ادبیاتمون دادم باز او هم مرا تشویق کرد و گفت تو که طبع خوبی داری بیا خودت شعر بگو و وزن شعر و قافیه را به من یاد داد.(قانون = الهام، جلسه دهم قانون آفرینش)

و اینطور شد که یه پسر بدون استعداد در نوشتن انشا این شد که هم شعر بگه و هم نثر ادبی بنویسه….

نکته اساسی :

1 – استاد در دوره بسیار ارزشمند «عزت نفس» – که زندگی مرا احیا کرد – می فرماید :

چیزی به نام استعداد نداریم و انسان می تواند همه چیز را با تکرار و تمرین به دست آورد و «دیوید بلین» را مثال می زند که چگونه توانست با تکرار و تمرین برای 17 دقیقه زیر آب نفس خود را حبس کند.

2 – واقعا به هر موفقیتی رسیده ایم ردپای قوانین را در آن می بینیم.

ممارست یعنی تکرار و تمرین = رسیدن به مهارت.

و من هم چگونه توانستم با تکرار و تمرین و استفاده از اهرم رنج و لذت و استفاده ناخودآگاه از قوانین به این مهارت برسم.

همه می توانند.

همه …

هر چی آرزوی خوبه مال تو …