اصل بقای اصلح - صفحه 1

سلام به استاد قوی ام

سلام به دوستان قوی ام

چند روز پیش که این فایل روی سایت قرار گرفت من با اشتیاق دیدم و کامنت هم گذاشتم. و از اون روز به بعد مدام رفتارهای خودمو زیرنظر داشتم تا ببینم کجاها دارم ضعیف رفتار می کنم. همانطور که قبلا گفتم، اگر ما هر روز هزاران بار جملات تاکیدی را تکرار کنیم که من قوی هستم، آنقدر در ما تاثیرگذار نخواد بود، ولی زمانیکه سعی می کنیم جزبه جز رفتارهامون رو آگاهانه قوی رفتار کنیم، به مرور بصورت درونی شخصیت قوی پرورش می دهیم.

و این ریزبینانه نگاه کردن به رفتارهای خودم و دیگران دومورد یافتم که نشان از شخصیت ضعیف هستش و این دو مورد رو به مراتب در خیلی آدمای اطرافم دیدم و تصمیم گرفتم کامنت کنم.

دوست عزیزی چند روز پیش به من گفت: برای انجام برخی کارهایش، در حضور شوهرش ابراز ناتوانی می کند تا همسرش با انجام آن کار، احساس اقتدار و مردانگی کند. و بدین صورت در تلاش حفظ اقتدار مردش است.

نمیدانم این حرکت ها چقدر برای شما آشناست، برای من که خیلی آشناست، چون در تمام مراسم های مذهبی، یا سخنرانی های مذهبی یا هرکتاب یا هر نصیحتی چنین روش هایی به شدت توصیه می شود و تاکید بر کاربردی بودنش می کنند. و حتی خانم ها در بین خودشان هم از این دست ترفندها زیاد انجام میدهند و دیگری را هم تشویق به انجامش می کنند. و اینقدر با جدیت و محکم درموردش صحبت می کنند که آدم کاملا می پذیرد که این روش، روش خوب و کاربردی در جلب رضایت همسر و حفظ زندگی است.

این طرز تفکر رو خودم در یک فایل آموزشی برای زندگی خوب، شنیده بودم و بعداز شنیدن سعی در عمل کردن به آن بودم و ناگفته نماند، در همان لحظه ی اجرا، هم برای خودم و هم همسرم احساس خوبی ایجاد میکرد.

اما مدتی بود که به این نتیجه رسیده بودم که این کارها، اشتباه است و اصل قضیه نیست. و بعد این فایل استاد، مهر تاییدی بر احساس جدیدم بود. اگر به همان روش قبلی و گفته های مشاوران پیش بریم، درواقع باید شخصیت خودمون رو وابسته و ضعیف نشون بدیم و وقتی ادامه میدیم درواقع خودمون داریم خودمون رو زیر چرخ دنده های جهان له می کنیم. اصلا مگر ما مسئول حفظ اقتدار و شخصیت همسرانمان هستیم؟ مگر ما مسئول زندگی آن ها هستیم؟ در فایل عشق واقعی از دیدگاه استاد عباس منش، استاد گفتند: من شخصیت قوی دارم و با یه فردی که اونم شخصیت قوی داره در ارتباطم. و دقیقا روش درست رو نشان ما میدهد. چرا برای داشتن زندگی لذت بخش خودمون رو قوی نکنیم؟ چرا خودمون رو ضعیف و ناتوان و وابسته نشون بدیم که ترحم طرف مقابل رو جلب کنیم؟

و وقتی داشتم به گذشته خودم دقت می کردم، من اصلا چنین شخصیتی که از ترحم دیگری لذت ببرم یا ضعیف باشم نداشتم. اما از اونجایی که برای بهبود زندگیم دنبال تغییر خودم بودم، و می دونستم اگر من تغییر کنم زندگیم تغییر می کنه، به فایلی هدایت شدم که در اون مشاور این چنین روش ها رو توصیه کرده بود و من هم سعی کردم عمل کنم ببینم نتیجه چطور می شود. مثل الان که دارم سعی می کنم به آموزه های استاد عمل کنم.

راستش من فکر می کردم این تفکر غلط را فقط من داشتم، اما وقتی دوستم گفت داره اینطور پیش میره، مصمم شدم بنویسم شاید به درد دوست دیگری در این خانواده ی صمیمی بخوره.

و شخصیت ضعیف دیگری که در اطرافیانم دیدم که این هم بین خیلی ها (مخصوصا خانم ها) رواج داره، اینه که از طرف مقابلشون انتظار دارن. حالا طرف مقابل همسرشونه، پدرشونه، خانواده ی همسرشونه یا هر کس دیگه ای. بارها شنیدم که فلانی اصلا زنگ نزد حالمونو بپرسه. من مریضم و اون نیومد بپرسه مردم یا زنده! یا در کل درگیر اینن که فرد مورد نظرشون اومد یا نیومد، زنگ زد یا نزد، کی رفت، کی اومد… انرژی شون رو درگیر چنین افکاری می کنند. این طور رفتار کردن ها هم به نظر من نشان از شخصیت ضعیف و وابسته داره. اینکه اگر فرد مورد نظرشون رفتار خوب انجام بده حال این افراد خوبه درغیر اینصورت حالشون بد میشه. و این افراد هم باید شخصیت قوی و بدون وابستگی ایجاد کنند.

——————————–

یه مورد دیگه که همین الان یادم اومد، زمان هایی که سوسک توی خونه می اومد، من اصلا تلاش نمی کردم برای کشتنش و از همسرم می خواستم این کارو بکنه. و اصلا به خودم ترس یا چندشی وارد نمی کردم. و فقط مواقعی که تنها توی خونه بودم، خودم می کشتم. و در این مساله ی به ظاهر کوچک، من وابسته ی همسرم بودم، که این هم باید رفع کنم. همیشه اینطور فرض کنم که ایشون نیستند و خودم هستم و خودم. با جمله ی مریم عزیز در سریال زندگی در بهشت موافقم که گفتند: وقتی به ترس های این چنین کوچک حمله می کنیم و سعی می کنیم بهش غلبه کنیم، توی جنبه های دیگه هم تاثیر میزاره و بهمون احساس قدرت و جسارت بیشتر میده.

چه کامنت پرمغز و مفهومی

ممنونم بابت ثبتش آقای نظری

در مورد این جمله تون: چرا هیچ موقع نخواستم در جمع اون گروه‌ها باشم

از وقتی در این مسیر قرار گرفتم، یک چیزهایی رو هم ناخودآگاه آموختم، البته نمی دونم کلمه ی ناخودآگاه درسته یا نه! از وقتی در این مسیر قرار گرفتم و وقتی میشنیدم که استاد میگن شما فقط روی خودتون کار کنید، متوجه میشدم که نباید در این جریانات یا هرجریانی شرکت کنم. شاید تا قبل از این فایل، استاد مستقیم این جمله رو نگفته بودن که عضو هیچ کمپینی نباشیم، ولی با همان فایلهای قبلی و زندگی به روش استاد و قوانین، بسیاری از بایدها و نبایدهارو درک می کنیم و البته این درک ها هدایت خداست…

درواقع اینطور نبوده که آگاهانه تصمیم بگیرم در اینجور گروه ها نباشم، انگار درونم بهم میگه نباید باشم و اصلا دیگه درموردش حرف یا حتی فکر نمی کنم که عضو بشم یا نه؟!

ممنونم از استاد بزرگوارم بخاطر این چنین آموزه های کاملی، من تمام تلاشمو می کنم به اصل قوانیی که آموزش میدید عمل کنم. و شخصیت خودمو به بهترین شخصیت ممکن تبدیل کنم.

سلام دوستان خوبم

ساناز جان کامنت هات فوق العاده بودن… وقتی داشتم می خوندم دلم نمی خواست تموم شه… هردو کامنت رو خیلی عالی توضیح دادی عزیزدلم متشکرم.

فاطمه جان: همانطور که ساناز عزیز گفتن، ضعف در باور و درون ماست نه صرفا جسم ما.

برای مثال همان دایناسورها که استاد مثال زدند، بیشتر از هر حیوانی قدرت بدنی داشتند. اما در مقابل تضادها ضعیف بودند و از بین رفتند.

شما هم به دلیل بودنتون در این مسیر درصورتی که با جدیت ادامه بدید قطعا شخصیت و باور قویی خواهید داشت دوست خوبم.

عالی بود دوست عزیز

در مورد این جمله که: خودمون خالق شرایط خودمون هستیم، میخواستم بگم.

قبل از آشنایی با استاد، من باور داشتم یکسری عوامل بیرونی مثل دولت و خانواده و … مانع پیشرفت ما هستند، ولی باور قوی تری که داشتم این بود که، حتی با وجود اونها، من قوی تر از اونام، و پیروز میشم، و به خواسته هام میرسم. همین هم میشد.

الان وقتی آموختم، عوامل بیرونی تاثیری نداره، انگار دیگه انرژی برای جنگ باهاشون هم نمیزارم. انرژیم رو برای کارم و خودسازیم میزارم.

جنگ روانی، که اونا هستن ولی من پیروز میشم.

خوشحالم که حتی قبلا اینقدر قوی بودم که چنان حسی داشتم. و خوشحالترم بخاطر آگاهی های تکمیلی تر که کسب کردم، و همچنان قوی هستم، و قوی تر خواهم شد.

پریسای مهربونم

تک به تک جملاتت پر از آگاهی بود…پر از ترمزهایی که جنس زن برای خودش ساخته(البته نه همه ی زن ها)

چقدر خوب نام بردی…چقدر خوب راه حل دادی…

خداوند رو سپاسگزارم برای بودنمون در این مسیر، این مسیری که میتونیم تمام این ضعف هارو از بین ببریم و از خودمون یه شخصیت قوی و بی باک بسازیم. یه شخصیت جسور. یه شخصیت قدرتمند. یه شخصیتی که بتونه به تنهایی روی پای خودش بایسته، بدون وابستگی به همسر و پدر یا هر مرد دیگه ای…

مطمئنم ضعیف بودن رو هیچ کس به فرزندش مستقیم یاد نداده، ولی غیر مستقیم تا دلت بخواد از خانواده، اطرافیان، جامعه، همه و همه یاد گرفتیم…

خیلی بین صحبت ها شنیدم، اگه میخواین جایی برین، یه مرد همراهتون باشه. برای خرید، مخصوصا اجناس بزرگ مثل یخچال یا گران قیمت مثل طلا.

برای رفتن به شهرهای دیگر.

برای راه اندازی کسب و کار.

برای خرید یا اجاره ی خانه… یا هزاران مثال که ترجیح دادیم یه خانم یا چندتا خانوم نباشیم. چرا؟ چون یاد گرفته بودیم اینطوری بهتره. اینطوری امن تره. اینطوری سرمون کلاه نمیزارن. اینطوری اتفاقی نمی افته….

چقدر اینطوری زن، ضعیف و ناتوان و کم عقل شمرده شده…

سوالم اینه، خدایا چقدر این طرز آموختن ها در تک تک سلول های وجودم رخنه کرده!!! چطور از بین ببرمشون؟ اصلا من میتونم؟

یه صدایی از درونم میشنوم، که اتفاقا جملات استاد رو داره تکرار میکنه، که این اتفاق لاجرم می افته…شما طبق قانون به هر سمتی بری و هرچی بخوای و ادامه بدی لاجرم بهش میرسی. غیر از این نمیتونه باشه…

برای خودم مینویسم و تکرار میکنم و به یاد میارم که کجاها قوی عمل کردم و عمل میکنم، تا بدین صورت هم تمرکزم روی داشته ها باشد و هم خودمو تشویق کنم و انگیزه بدم برای قوی تر شدن….

به امید قوی تر شدن همه مون