سفر به دور آمریکا | پاسخ به مسابقه جلسه ۳۲ - صفحه 6

سلام استاد عزیز و مریم بانوی دوست داشتنی

سپاسگذارم از همه زحماتی که می کشید و این همه احساس خوب و ناب را منتقل می کنید،من در این قسمت از سفرنامه با شنیدن حرفهای شماو حرفهای خانم شایسته عزیز که باگلویی بغض گرفته،با تمام وجودش سعی میکرد که عشق به خداوند و متحیر ماندن از این همه زیبایی را با تمام احساس بیان کند گریستم و عاشقانه احساسش را درک کردم

خدا را شاکرم از این بابت که لیاقت این را دارم که با بندگانی مثل شما همنشین باشم چون این دعای هر روز من است که خدایا ،دوستانی رو در مسیرم قرار بده که دیدن و صحبت کردن با آنها، مرا هر لحظه بیاد تو بیاندازد و مرا نسبت به تو عاشق تر کنند و از این بابت خدا را سپاسگذارم که این آرزوی من تحقق یافته و هر روز با تعداد بیشتری از این دوستان آشنا می شوم

استاد صحبت از تغییر کردید و من خواستم بگویم که در این یکسال که با شما آشنا شدم تغییرات خیلی زیادی کردم در کامنت قبلی که برای مسابقه بود موضوع آشنایی با شما را توضیح دادم من یکسال پیش در این زمان انسانی ناامید از زندگی بودم چون دخترم یک بیماری لاعلاج داشت و دکترها قطع امید کردند و من هر لحظه و هر ساعتم پر از استرس و ترس بود که نکند الان پایان زندگی او باشد وشب ها تا صبح بیدار بودم که نکند این لحظه آخرین لحظه ی دیدارمان باشد( الان که اینها را می نویسم بغض عمیقی گلویم را گرفته و اشکهایم مثل باران جاری شده) و مدام فکرهای نامربوط به ذهنم میزد و می گفتم که من بعد از مرگ دخترم از شدت غصه حتی یک لحظه هم زنده نخواهم ماند اما این روزهای خیلی سخت اینطور نماند و من به لطف خدای مهربان با شما آشنا شدم و خداوند شما را وسیله ای قرار داد تا حرفهایش را از دهان شما به من بگوید و من و همسرم به لطف خدای مهربان، شب و روز شروع کردیم به کار کردن روی باورهایمان و الان بعد از گذشت یکسال برخلاف آنچه که دکترها تصور میکردند معجزه ای در زندگی مان رخ داده و دخترم در حال حاضر در شرایط جسمی و روحی خیلی خیلی خیلی… بهتری نسبت به قبل قرار دارد و خود من هم خیلی خیلی… تغییر کردم و از یک آدمی که ناامید به ادامه زندگی بود تبدیل به آدمی شدم که صد در صد امید به زندگی دارد و می خواهم بیشتر و بیشتر زنده باشم تا دنیا را بیشتر ببینم و لذت هایش را بیشتر و بیشتر درک کنم

من از قبل آدم جسوری بودم اما ترس هایی از تاریکی و تنهایی داشتم و همسرم هم همینطور بوده، ما چند وقتی است که قرار گذاشتیم که مثل شما که تنهایی به جنگل میرفتید و شبها در آنجا میخوابیدید بر ترس هایمان غلبه کنیم و چون ما به لطف خدا در یکی از شهرهای شمالی زندگی میکنیم و اطرافمان پر است از جنگل های انبوه،تا به حال چندین بار به همراه دختر کوچولویمان به دل جنگل رفتیم و در آنجا چادر زدیم و هر بار یکی از ماها پیش دخترمان میماند ودیگری به دل جنگل میرفت تا بر ترسهایش غلبه کند و خدا را به عنوان یاور خود در این لحظه احساس کند و این مسابقه ای شد بین ما تا ببینیم چه کسی می تواند مسافت بیشتری طی کند و ایمانش را قوی تر کند .باورتان نمی شود که هر بار، بعد از یک شب خوابیدن در جنگل و انجام این کار، چند روز بعد از آن، چه اتفاقات جالبی برایمان می افتد و خداوند چگونه پاداش کارمان را می دهد استاد نمیدانید این تمرین چقدر بی نظیر است و ما بعد از آن چقدر احساس آرامشی عمیق ویکی بودن با خدا را داریم و هر چه که از خدا بخواهیم بعد از یکی دو ساعت و در بعضی مواقع که فرکانس ضعیفتری می فرستیم بعد از یکی دو روز درخواست مان اجابت می شود و ما الان این احساس شما را که می گفتید که (الان زندگی من جوریه که می خواهم ،می شود)را عمیقاً درک میکنیم در صورتی که ما آن زمان که اینها را برای بارهای اول از شما می شنیدم باور نداشتیم و الان ما، خود در این شرایط قرار گرفتیم و چقدر همه چیز راحت و دست یافتنی است و به قول شما احساس می کنیم که خدا همه ی کار و زندگی اش را رها کرده و چسبیده به ما، این را هم بگویم که دختر کوچولوی ما که ۷ سالش است با ما همراه شده وعاشق شما و برنامه هایتان شده و همیشه این حرف شما را به یاد ما می آوردکه( ایمانی که عمل نیاورد حرف مفت است) وما کلی می خندیم…و با این سن کم حرف های شما را درک کرده و هر جا که به نفعش نباشد می گوید این باور شماست و ما را قانع می کند

وهمیشه تمرین سپاسگذاری و دسته چک… را با ما انجام میدهد( یعنی ادا در می آورد) و ما خدای مهربان را دائماً سپاسگذاریم که شما را برای هدایت ما قرار داد و از شما و خانواده ی محترمتان کمال تشکر را داریم که همدم شب و روز مان شدید.

با آرزوی موفقیت روز افزون برای شما…