قانون تغییر ناخواسته ها - صفحه 34

دختر خانواده:

سلام به استاد خوبم و خانم شایسته و دوستان

این فایل نشانه ی امروز من بود که درباره اش می‌نویسم:

درباره ی حجاب، من توی زندگیم وقتی جنگیدم و دوست داشتم راحت باشم اذیت شدم.

بعدا ها این اهرم رنج و لذت در من شکل گرفت و به طور ناخودآگاه تمایل داشتم پوشش ام به شکلی باشه که اذیت نشم.

دانشگاه پوشش مناسب متوسط رو داشتم چون اصلا خوشم نمی اومد جلوی در بهم گیر بدن و وقتم گرفته بشه و حس ام خراب بشه.

البته که منم قلبا دوست دارم اونجوری که راحتم زندگی کنم با آزادی انتخاب و عمل اما در شرایط زندگیم یاد گرفتم اولویت فعلی ام باید حس خوب باشه، حتی اگر اون حس خوب با رعایت ایجاد میشه.

فهمیدم که در دانشگاه، سر کار، مهمونی اونم خونه ی ادم های مختلف، در سفر، توی خونه و در خلوت، این ها همه پوشش مناسب خاص خودش رو داره.

البته من قبلا فکر میکنم آدم باید ثابت قدم باشه، اگر سبک خاصی رو انتخاب کرده همه جا باید همونجوری باشه، بعدا دیدم با عمل به این طرز فکر درباره ی مسئله ی حجاب یا هنجارهای اجتماعی دیگه، نمیشه در صلح زندگی کرد.

و من دوست دارم در صلح زندگی کنم.

نمی‌تونم اینجا تمام تکه های پازل زندگیم رو به تصویر بکشم.

یه مدت زمانی چادری بودم، قبل دانشگاه گذاشتم اش کنار. قبلا مهمونی خانوادگی اقوام درجه 1 هم انرژی می‌گذاشتم سر انتخاب لباس.

و گذشت و گذشت.

پارسال طبیعت گردی و سفر میرفتم شمال، بدون شال و روسری و گاهی با کلاه چون اینجوری راحت‌تر تر بودم، و هیچ نوع مشکلی برای من ایجاد نشد.

هدایت شدم به لطف خدا اول تابستان امسال اومدم شمال زندگی میکنم با خانوادم.

تابستان امسال هم طبیعت گردی و سفر همینطور. با آستین کوتاه و کلاه. در صلح کامل.

آنقدری که پیش میاد یادم بره حجاب با خودم ببرم!

ولی خرید و مرکز شهر لباس مناسب میپوشم همیشه. اونم در صلح.

زمانی که این اخبار پخش شد من و خانوادم حتی نمی‌دونستیم اصلا داستان چیه! چون خونه ی ما اصلا آنتن تلویزیون وصل نیست و چند ساله گیرنده ی تلویزیون رو فروختیم! ماهواره و شبکه ها و کانال های مجازی خبری نداریم.

اون تایم تولد من بود دقیقا همون روزا، کلی هم در حال خوش گذرونی بودم، بعدا که فهمیدم داستان شده باز، حس ام خیلی بد شد و همون موقع انتخاب کردم آگاهانه، چون می‌دونستم که این ره به ترکستان است و باز هم ورودی هام رو بیشتر فیلتر کردم.

بهاش رو پرداخت کردم، با بعضی دوست هام کمرنگ تر شدم، گاها در مکالمه هام مجبور میشدم بگم من توی اون فضای فکری نیستم و نمی‌خوام چیزی بدونم.

و باز هم به صلح بیشتری رسیدیم من و خانوادم.

و با تمدید این تصمیم که باید و باید ورودی هام رو کنترل کنم حداقل 6 ماه خودمو جلو انداختم چون این جریانات هیچوقت تمومی نداره و همیشه هست.

و باید تعهد به خرج داد.

(اینم بگم من 88 یک نوجوان بودم و شرایط اش بود که با دوستام برم توی اون جو، خونمون هم نزدیک میدان آزادی بود! ولی هیچی رو به چشم خودم ندیدم. همون موقع اش هم این نوع تنش ها و استرس ها خیلی حالم رو بد میکرد و هیچ علاقه ای نداشتم.)

درباره ی امسال، گاهی بهمون می‌گفتند که شما خانوادگی راحت شدید “چون از تهران رفتید” و یه روستای ساکت و آروم دارید زندگی می‌کنید و به شهر زیاد رفت و آمد ندارید.

ولی اون ها ظاهر قضیه رو می‌بینند.

اون ها جابجایی فیزیکی رو علت اصلی می‌دونند.

در باطن ما وقتی تهران بودیم آگاهانه ورودی ها رو فیلتر کردیم و هی کنترل بیشتری کردیم.

بارها قرنطینه شد، من تنهایی موندم تهران کلی تنهایی خوش گذروندم، و خانوادم اومدند شمال خوش گذروندند، و اتفاقات دیگه هم همینطور مدیریت کردیم.

تکامل مون رو طی کردیم.

و هدایت شدیم در بهترین زمان، که قبل این شلوغی های اخیر هست، به شمال و روستا‌.

تاکید می‌کنم در بهترین زمان.

من اینجا شاید ‌کلا 2 روز هم اینترنت ام قطع نشده باشه و دسترسی داشتم. اما سواستفاده نکردم.

باز هم به خودم یاد آوری میکنم، اول تو خودت رو عوض می‌کنی بعد جات عوض میشه.

این جا هم خدا شاهده ما مرکز شهر هم رفتیم برای خرید به هیچ مسئله ای بر نخوردیم، چون همون خدا ما رو بهترین زمان می‌فرسته خرید.

و امید دارم که همین باورها من رو حتی به جای بهتر و صلح بیشتر هدایت میکنه، در صورتی که من باز هم به سمت خوبی ها حرکت کنم و شخصیت ام تغییر کنه.