روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 2 - صفحه 27 (به ترتیب امتیاز)

درود بر همه ی شما عزیزان

هر قدر که شکر خداوند رو به جا بیارم باز کمه. واقعا هر روز فکر میکنم چقدر تفاوته بین ذهنیت من قبل از دونستن این قوانین ثابت هستی و حالا که میدونم. من همیشه ناراحت بودم از این که برای کارهام به نمیتونم به کسی رو بزنم یا نمیتونم از کسی کمک بخوام. اول که فکر میکردم و این فکر از اطراف تقویت میشد خیلی دست و پا چلفتیم. بعدا که یه سری کارا انجام دادم دیدم نه اینطور نیست. پس به این نتیجه رسیدم که خیلی مغرورم. دوستام و همکارام بهم میگفتن این اخلاقت کار دستت میده. تو از قافله عقب میمونی. خب کاری نداره؛ نمی میری که برو به فلانی بگو برات فلان کار رو انجام بده یا ازش کمک بخواه. من انگار که میخوام به قتلگاه برم دست به یه کارایی میزدم. مثلا زنگ میزدم یا میرفتم می دیدمشون البته اونایی رو که خیلی باهاشون آشنا بودم بعد چنان با سر میرفتم تو دیوار و اون آدم چنان منو می پیچوند که احساس لگدمال شدگی میکردم. وقتی به دوستام میگفتم اونا میگفتن تو به خودت نگیر. خب پیشرفت این ماجراها رو هم داره. خب کسی که بالاتره همیشه باید بیشتر دور و برش بپلکی. منم اینقدر حالم بد میشد که دلم میخواست برم تو یه غار و هیچکس رو نبینم. به خودم میگفتم منو چه به پیشرفت! پیشرفت مال آدمای بزن بهادره نه من که تا یکی میگه بالای چشمت ابروئه بهم برمیخوره. خلاصه که خیلی کارها و موقعیتها رو به اصطلاح از دست دادم و خیلی هم غمگین بودم که چقدر عمرم تلف شد و من با اینهمه انرژی و توانایی و آرزو همچنان منفعل باقی موندم. تا این که با این مباحث تو این سایت آشنا شدم. مبحث توحید! نمی دونید چقددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددر خوشحالم . چقددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددر شاکرم و چقددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددددر سربلند از درونم و وجودم که نمیذاشت من ذات خداییم رو خدشه دار کنم. وقتی فهمیدم اصلا نباید بنده ی بنده ی خدا شد و خودِ بنده فقط دستی ه از دستان خداوند که اگر در راستای تحقق خواسته ی من قرار بگیره به من کمک میکنه بیشتر از پیش از زندگی قدردانم و لذت می برم. حالا میدونم که فقط باید از رب العالمین درخواست کرد و فقط اونه که طبق قوانینش مسیر من رو مشخص میکنه و این که لازم نیست من کار خاصی به لحاظ فیزیکی انجام بدم و فقط ایمانم به یکتایی و قدرت مطلق پروردگار من رو حمایت و هدایت میکنه آرامشی باورنکردنی تو وجودم نشسته که بعضی وقتا می ترسم که نکنه این رویا تموم بشه. بعد برمیگردم به خودم و میگم : این ترس به خاطر خام بودن و کم کاری تو روی باورهای مخرب گذشته س و فقط با تکرار و تمرین درست میشه. اونوقت با صدای بلند شروع میکنم به توضیح و تفسیر قوانینی که یاد گرفتم و جالبه که هر دفعه مطالب جالبی به ذهنم میرسه که به مطالب قبلی اضافه میشه. اغلب خودم یه عالمه ذوق میکنم بابت ربط این مفاهیم به همدیگه.

واقعا اینقدر این مسیر رسیدن به خواسته ها دوست داشتنیه؟ واقعا اینقدر همونیه که من همیشه آرزو میکردم؟ واقعا دارم خواب میبینم یا بیدارم؟ واقعا اینقدر تفاوت دیروز من با امروز؟ اینقدر من به خودم نزدیک؟ اینقدر آشنا به خودم؟ یعنی من هستم و خدا؟ خواستن و داشتن همه چیز، بی منت ؟ واقعا میشه هم خدا و هم خرما؟ خدایا ! چه کردی با من؟ اینهمه سال من از خودم فراری بودم بابت زیاده خواهی و وفق ندادن خودم با محیط و هم رنگ جماعت نشدن! اینهمه سال از خودم فرار کردم بابت “یه جوری” بودن! اینهمه سال نمیدونستم که همه ی چیزایی که میخوام یه قطره س از اقیانوس جهان و این که همه ی اونها پشت همین دره و من فقط کافیه این در رو ببینم و دیدن این در جز با ایمان ابراهیمی میسر نیست. میگفتم چرا من هر بحثی رو شروع میکنم که اصلا به ظاهر ربطی به ایمان نداره یهو از مبحث ایمان ابراهیمی سر در میاوردم! بعد نگاه متعجب فرد روبروییم رو که میدیدم تازه میفهمیدم که کجام! من آرزوی این ایمان رو دارم. چون مردد تر از خودم سراغ ندارم. و این تردید مکرر و تضاد جدی زندگی من در تمام خانواده م مسریه منو به این نتیجه ی قطعی رسوند که در من توانایی این ایمان وجود داره و یکی از کارهای من اجرای این تواناییه و جالبه که وقتی داشتم برگی از سفرنامه ی محمد عزیز رو میخوندم ایشون به نقل از کشف قوانین زندگی گفته بود که دلیل هر تضادی در زندگی ما که خودمون قبل از تولد درخواستش رو دادیم برای اینه که ما با به اجرا گذاشتن این توانایی و خلق اون بخشی از خداگونه ای خودمون رو برای خودمون به وضوح میرسونیم. و من دیشب حین تمرین و تکرار قوانین همین مطلب رو با صدای بلند برای خودم میگفتم.

سپاس خداوندی که خالق همه چیزه. سپاس خداوندی که چنین دستان ارزشمندی داره که قدر خودشون و انرژی های خداگونه شون رو می دونن و منتشرش می کنن و خوشا به سعادت آقای عباس منش و خانم شایسته که دستان شاخص این محفل صمیمی اند.

در پناه خداوند خوش تر و عاشق تر و کامیاب تر باشید !

به جز تو

هیچ چیز این جهان بیکرانه را

جدی نگرفته ام

حتی عشق را !

بدرود