روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 2 - صفحه 4

با درود بر تمامی شما عزیزان که عاشق خودتون هستید و این عشق رو با دیگران به اشتراک می گذارید.

من مثل هزاران هزار نفر که راهشون از مسیر این خانواده ی پرشور و صمیمی می گذره ؛ پر بودم و البته هنوز هم هستم از باورهای محدود کننده و فقیرانه و باورهای ضد خود. بعد از مبارزه با باور “زندگی با رنج و سختی معنی پیدا می کنه” شروع کردم به ساختن باورهای قدرتمند کننده. البته درست تره بگم شروع کردم به کشف باورهای قدرتمند کننده که سالهای سال با من بودن و خیلی وقتا به دادم رسیده بودن اما من بهشون توجهی نمی کردم. چون فکر می کردم از شکم سیری و تن پروری میان. چون ساده ن و زحمت زیادی قرار نیست براشون بکشم.من رشته ی تحصیلیم رو بر طبق هدف کلیی که داشتم و همیشه بزرگترین اصل در وجودم میدونستم انتخاب کردم اما بعد از شروع تحصیلم باز باورهای محدودکننده اجازه ندادن من از انتخابم لذت ببرم. هدف من “تحقق گوهر ذات وجودم” بود و هست. من بعد از گذشت دو دهه از این انتخاب نه از رشته م ناراضی هستم و نه در هدفم خللی وارد شده اما مدام دست و پاهام تو این باورا گره می خورد. هر قدر به آموزه های این سایت توجه بیشتری کردم بیشتر با درونم هماهنگ دیدم. انگار مرحله به مرحله این مطالب من رو واکاوی می کنن. من همیشه معتقد بودم که کار فیزیکی جوابگوی اهداف بزرگ نیستن. چون با حساب و کتاب رایج درست در نمیان. اما مگه ذهنم قبول میکرد. خیلی وقتا مغلوب میشدم اما نتیجه ی کار مشخص میکرد که فکر اولیه مهمه. تا این که این باورها پشت سر هم بر من جاری شدن:

کارهای خوب و ارزشمند و مفید و بدرد بخور همگی ساده ن. راحت انجام میشن. همه ی کارهای خوب راحت انجام میشن. (“خوب” به تعبیر هر کسی فرق میکنه و در کل منظور کاریه که باعث رضایت و خرسندی شخص میشه) کار درست و خوب اونیه که در موقع انجامش هیچ فشار و نگرانی و عجله ای در کار نباشه. این کار همونیه که نتیجه ی فوق العاده ای داره و از اونی که میخواستیم بهتر شده. حالا سوال اینجاست که اگر کار درست و رشد دهنده راحت انجام میشه پس تکلیف اون کارایی که با سختیشون باعث میشن لایه های مختلف وجودیمون رو بشناسیم چی میشن؟ جواب اینه که وقتی با باور “کار خوب راحت انجام میشه” زندگی کنیم اونقدر ایده های مختلف به ذهنمون میرسه که در مسی اونها میتونیم لایه های وجودیمون رو بشناسیم. ما با اعتیاد به احساس خوب مدام کارهایی انجام میدیم که این احساس خوب رو بی وقفه برامون ایجاد میکنه. وقتی با انجام یک کار رضایت بخش وارد ودار بالاتری میشیم اونقدر آدمها، شرایط و موقعیتهای جالب و متفاوتی می بینیم که دوست داریم وارد اون موقعیتها بشیم و اون شرایط رو تجربه کنیم و در کنار اون آدمها گاهی نیاز به تجربه هم نداریم چون اونا بی دریغ شادی ها و موقعیتهای عالی رو به ما هدیه میدن.

حالا نوبت این سواله که پس قانون تضاد چیه؟ جواب اینه که اولا تضاد به سراغ افرادی میره که فکر می کنن زندگی موقعی ارزش داره که از دل رنج و سختی و درد بگذره. ثانیا افرادی رو نشونه میره که راهشون رو گم کردن. اونقدر از خونه دور شدن که راه برگشت رو گم کردن. تضاد راه برگشت رو قدم به قدم بهشون نشون میده. این افراد اونقدر از مرکز ثقل وجودشون دور شدن که برای رشد جهان بلکه برای رشد خودشون و کشف گوهر درونیشون مزاحمت ایجاد می کنن چون مشرک شدن. از اونجایی که خداوند همون مبدا و مرکز ثقل وجودی ماست طبق قانون انالله و اناالیه راجعون نمی تونه اجازه بده بیش از حد از مرکز و مبدا دور بیوفتیم و به نسبت دوری مصیبت و مشکل برامون ایجاد میکنه یا بهتر بگم طبق قانون آفرینش خودمون این مشکلات رو ایجاد می کنیم تا بفهمیم یک : چقدر از مبدا دور افتادیم ؛ دو: دقیقا میگن که از چه جهت برگردیم؛ سه: اما بدون گفتن چگونگی. در هر کدوم ازین مراحل لنگ بزنیم باز مصیبت بیشتر و دیگری پیش میاد. جالبه برای بعضی این بلاها به مراتب سنگین تر و سهمگین ترن. چون افرادی که خیلی دور شدن و این دور شدن به بی حس شدن و سرانجام افسردگی منتهی شده باید ضربه ترسناک تر و خطرناک تر باشه تا تکون بخورن و قانع بشن که خیلی دور افتادن.چون این بی حسی باعث میشه اصلا نشانه های خیلی نزدیک رو نبینن و صدای درون براشون یکنواخت شده باشه و دیگه نشنون.این بی حسی باعث میشه سنسورها از کار بیوفتن.چون ناامید شدن.از خودشون.از دنیا. از خدا. این بی حالی باید بوسیله ای گسسته بشه تا راه توکل و نیاز و شادی باز بشه.پس باید مصیبت خیلی بزرگ باشه که اونا رو از شوک و بهت بیرون بیاره.باید بتونه لرزه به اندامش بندازه. مثل پوستی که پینه بسته. این پوست با نوک چاقو خراش برنمیداره. یا تیغ تیز جراحی لازمه یا شئی مثل اره. متاسفانه ما در فرهنگی بزرگ شدیم که به نشانه ها بی اعتنا هستیم. اگر مصیبتی بر کسی وارد میشه به جای تبریک گفتن و خوشحالی از توجه جهان آفرینش و لطف خدا، به جهت دلداری و همدلی اون مصیبت رو کوچک جلوه میدیم تا فرد غصه دار زودتر ازش بگذره و این بی اعتنایی رو به یک حُسن بزرگ تبدیل کردیم. که اگر کسی بدون طی مراحل، به اصطلاح خودشو جمع و جور کنه اونو به عنوان انسانی مقاوم، قوی و قابل ستایش میشناسیم.و به این شکل این مصیبت رو در گنجینه ی شجاعت و دل بزرگی و استقامتهامون ذخیره می کنیم و در هر محفلی هم از اونها به عنوان افتخاراتمون نام می بریم. غافل از اینکه این دُمل ها در آینده ای نچندان دور باز عفونی میشن و از جای دیگری از زندگیمون سر درمیارن. چون درسی رو که باید می گرفتیم، نگرفتیم. به این شکل برای مصیبتها ارج و قربی ویژه قائل میشیم و به این صورت به استقبال بلا و رنج بیشتری می ریم. و برای افزودن به افتخاراتمون خودمون آگاهانه رنجهایی رو به زندگیمون میاریم تا به قولی خودتکانی کنیم و استخونی سبک کنیم.

و در مورد ضرب المثل : “هرکه درین بزم مقرب تر است/ جام بلا بیشترش می دهند” باید بگم وقتی کسی مقرب تره یعنی به منبع نزدیک تره و از طرفی میدونیم که با احساس خوب فقط میشه به منبع نزدیک شد و مسلما هیچ بلا و رنجی احساس خوبی در پی نداره؛ هرقدر هم که فرد بهش عادت کرده باشه. پس این بلا که همگان در موردش اتفاق نظر دارن با این بلا که مخصوص مقربینه از زمین تا آسمون توفیر داره. این بلا فقط از دید کسانی که در مدارهای پایین هستن سخت و دشواره. مثل حل مساله ی فیزیک در نظر انیشتین و حل همون مساله در نظر یک دانش آموز ابتدایی که نمیدونه علمی به نام فیزیک اصلا وجود داره.

این مطالب امروز بعد از پرسیدن هزاران باره ی چطور باور قدرتمند کننده بسازم بر من جاری شد. امیدوارم برای شما هم مفید بوده باشه. ممنونم که وقت گذاشتید و نوشته ی منو خوندید.

عشقتان پایدار