نقش هدف و انگیزه در «سلامتی جسم» - صفحه 7

دوستان عزیزم سلام

دوست داشتم در این روزها من هم تجاربم رو با شما به اشتراک بگذارم.

من و دو خواهرم در فرانسه زندگی میکنیم. پدر و مادرم حدود دو هفته پیش به همراه یکی از خواهرانم که برای تعطیلات به ایران رفته بود از ایران آمدند و من که حدود یک سالی است پدر و مادرم را ندیده ام بی صبرانه منتظر دیدارشان بودم. قرار بر این شد که چون همه آنها از ایران آمدند و در شرایط پرخطری بوده اند، ما جانب احتیاط را رعایت کنیم و به مدت دو هفته به دیدار آنها نرویم. این تصمیم را آنها گرفتند و من بی سر و صدا و بدون بحث اجرا کردم. چند روز بعد در فرانسه نیز این موضوع جدی شد و منزل خواهرم در یکی از مناطقی بود که مدارسش تعطیل شد. به همین دلیل آنها بصورت کاملا وحشتناکی شروع به مراقبت از خودشان و ایزوله کردن خانه شان کردند. یک بار که با خواهرم بصورت تصویری حرف میزدم اینقدر خسته بود و حالش بد بود که فکر کردم اتفاقی براش افتاده و منتظر بودم یک خبر ناگوار بهم بده.

از این طرف در شهر ما مدارس همچنان برقرار بود و دخترم بطور معمول به مدرسه میرفت هر چند که در مدرسه او نیز تعداد زیادی از بچه ها غایب بودند اما من فکر کردم که هر چه بخواهم شرایط را از حالت عادی خارج کنم، شرایط غیر عادی بیشتری را به زندگی ام دعوت میکنم. البته بگم که من باور بسیار خوبی در مورد سلامتی دارم و اولین نتایجی که بعد از آشنایی با قوانین بدست آوردم سلامتی کامل بود بطوریکه بعد از حدود چند ماه از آشنایی با استاد تا بحال که 2 سال میگذره هرگز بطور جدی مریض نشدم و حتی یک دارو هم مصرف نکردم.

وقتی در مدرسه چهره نگران والدینی را دیدم که تصمیم گرفتند بچه ها را در خانه نگهدارند بسرعت اعراض کردم و شروع کردم به پیدا کردن الگوهای مناسب. در تمام مسیری که رفت و آمد میکردم افرادی را میدیدم که با سن بسیار بالا براحتی سوار بر اتوبوس و مترو هستند و به زندگیشان مشغولند. در فروشگاهها خرید میکنند بدون اینکه ماسکی به صورت داشته باشند. در پارکها بچه ها و والدینی را میدیدم که خیلی عادی با بچه ها به بازی مشغولند. حتی از یک نفر بعنوان یک خبر بسیار بد که نشاندهنده فرهنگ پایین یک عده از افراد بود شنیدم که در ایتالیا که کاملا در قرنطینه است و مرزهایش بسته شده و همه افراد خود را در خانه ها محبوس کرده اند دو توریست در کنار یک بنای تاریخی در حال عکس گرفتن و لذت بردن بودند. وقتی این را شنیدم به خودم گفتم ببین حتی در این شرایط کسانی هستند که اینقدر باورهای خوبی نسبت به سلامتی و مرگ دارند.

جوی بسیار سنگین در خانه خواهرم حکمفرما بود که من هر بار با آنها صحبت میکردم واقعا حالم دگرگون میشد. با مادر یا خواهرم هر بار حرف میزدم از زبان آنها اخباری را میشنیدم که کلی تلاش کرده بودم راه ورود آنها را به زندگی ام ببندم. من نه تلویزیون میبینم و نه در شبکه ها عضو کانال و گروهی هستم فقط در یک گروه کاری در ایران عضو هستم که آن هم بدلیل اینکه هنوز عزت نفس کافی ندارم نتونستم از گروهشون بیام بیرون ولی به محض اینکه پیامی میاد بدون اینکه بازش کنم آرشیو میکنم که حتی جلوی چشمم نباشه.

تا اینکه دو هفته موعود سر رسید و من و دخترم با شوق و ذوق منتظر رفتن به خانه خواهرم و دیدار با مادر و پدرم بودیم. یک باره هدایتی از طرف خداوند آمد که قبل از رفتن با خواهرم تماس بگیرم. از او پرسیدم که هنوز برنامه برقرار هست و آیا فکر میکند که زمان مناسبی برای رفتن ما هست یا نه که پاسخ داد ترجیح میدهد فعلا به خانه شان نرویم چون در خانه محیط بسیار ایزوله ای را درست کرده اند و کلی مراقبت میکنند و ما چون در جامعه هستیم و به بیرون میرویم این محیط را از حالت ایزوله در خواهیم اورد. القصه ما قرار شد که به آنجا نریم و وقتی موضوع را به دختر 4 ساله ام گفتم اشکهاش گوله گوله روی لپاش میریخت.

اولش یک کمی حالم گرفته شد اما فقط یک کمی. من دو روز قبل این اتفاق هدایت شدم به قدم پنجم و جلسه قرانی این قدم که واقعا یکی از ارزشمندترین فایلهای استاد است، به من گفت که الخیر فی ما وقع. حالا این خیر چی بود؟ من اگر در این موقعیت به خانه آنها میرفتم چون قرار بود یک آخر هفته را پیش آنها بمانیم ذهن من بخاطر جو حاکم در آنجا کلا مسموم میشد. صحبت کردن دائمی در مورد این اتفاق، بررسی لحظه به لحظه آمار در ایران و فرانسه، گوش دادن دائمی به اخبار و تلویزیونی که روی کانال خبر فرانسه تنظیمه و در ثانیه خبرها رو اطلاع میده. یعنی این دیدار ما که بسیار برایم مهم بود و بی نهایت دلم برای مادر و پدرم تنگ شده یک چنین تاوانی برایم داشت. کل رشته هایم پنبه میشد و کاری را که مدت زیادی سعی کرده بودم انجام دهم و اعراض و اعراض از تمام ناخواسته هایی که اطرافم بود یک باره به باد فنا میرفت و اگر تا دو هفته بعدش کار میکردم به امروزم نمیرسیدم.

عصی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم

خداوند رو سپاس گفتم بخاطر اینکه این تماس را گرفتم و به این مسیر هدایت شدم. الان که برای شما این کامنت را مینویسم مدارس کل فرانسه تعطیل شده و من تصمیم دارم برنامه ریزی هایی داشته باشم که با دخترم فضای خوبی برای تنهایی خودمان و شناخت بیشتر از همدیگر داشته باشیم. من بجای اینکه حرص و جوش بخورم از اینکه الان نمیتونم کار کنم و باید از بچه نگهداری کنم به خودم گفتم خدایا شکرت که کار من آزادی مکانی داره یعنی لازم نیست جای خاصی باشم. کسی که براش کار میکنم درک بسیار بالایی داره و شرایط من رو بخوبی میفهمه (که همه اینها رو بعد از کار کردن روی خودم و درک قوانین بدست آوردم، پیش از این شرایط کاری بسیار محدود و پیچیده و سختی داشتم)، پس من از این فرصت با دخترم نهایت استفاده رو میکنم که با هم شاد و خوشحال باشیم و زمانهایی را که خوابه به کارم مشغول میشم.

استاد من الان در میان همان گروهی هستم که برای همه شان تضاد یکسانی پیش آمده اما تصمیم گرفتم جزو معدود افرادی از این گروه باشم که با اعراض از این تضاد و تمرکز بر خواسته هام نه تنها که جان سالم بدر ببرم بلکه یک مرحله بزرگ پیشرفت کنم. من نمیدونم این تضاد در نهایت چطور میخواد من رو به خواسته هام برسونه اما میدونم که من با نگه داشتن احساس خوبم پاداشها رو دریافت میکنم.